Οχι φυσικά ότι δεν το περιμέναμε! Μάθαμε πια! Όταν για μια δόση 8 δισ. μας βγήκε… η πίστη, για το συνολικό πακέτο των 130 δισ. τί θα μας ζητούσαν; Δεν ξαφνιάζεται λοιπόν κανένας από τις απαιτήσεις των Τροϊκανών, έστω κι αν οι φωστήρες των δελτίων των οκτώ, διαβεβαίωναν την καθημαγμένη κοινή γνώμη, πως οι δανειστές δεν θέτουν κατάργηση των δώρων για τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα, και πως όλα αυτά που ακούγονταν ήταν σχεδιασμοί των κυβερνώντων.
Και ξαφνικά οι διαρροές του υπουργείου Εργασίας, μας ενημέρωναν ότι όχι μόνο το συζητούσαν οι εκπρόσωποί τους Τροϊκανοί, αλλά το θεωρούσαν προαπαιτούμενο για την περαιτέρω «διαπραγμάτευση». Ποιά διαπραγμάτευση…
Ωστόσο εκείνο που έμεινε σφηνωμένο στη μνήμη των Ελλήνων, ήταν η επιβεβαιωμένη πληροφορία, για τον ειρωνικό και απαξιωτικό τρόπο που αντιμετώπισαν τον υπουργό Εργασίας όταν τους ανέπτυξε τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, που φυσικά ήταν αντίθετα με τις δικές τους βεβαιότητες, που ειρήστω εν παρόδω έχουν αποτύχει όλες κατά κράτος όταν εφαρμόστηκαν. Βέβαια το πρόβλημα δεν είναι τί θα απαιτούσαν και με ποιο ύφος θα αντιδρούσαν στις προτάσεις μας οι υπάλληλοι των εταίρων-δανειστών μας.
Και τα δυο ήταν εν ολίγοις αναμενόμενα, αν κοιτάξει κανείς το πρόσφατο παρελθόν και κυρίως την αλλεργία των «δημοκρατών» της Ευρώπης σε θέματα συμμετοχής των πολιτών, βλέπε δημοψήφισμα, και κυρίως σε θέματα ισότητας, βλέπε διαπραγμάτευση.
Το μείζον πρόβλημα που προκύπτει, είναι του ίδιου του υπουργού, που ανεχόμενος το σκαιότατο ύφος των εκπροσώπων των δανειστών, αντί να τα βροντήξει, να τους καταγγείλει στη διεθνή κοινότητα και να παραιτηθεί, προτίμησε να «εκτονωθεί», μέσω διαρροών. Θα ήταν μια εντελώς φυσική αντίδραση εντιμότητας και αξιοπρέπειας, που μάλιστα δεν θα είχε πέραν από το ισχυρό επικοινωνιακό μήνυμα, κανέναν άλλο αντίκτυπο ως προς τις συνολικές διαπραγματεύσεις που διεξάγει η χώρα.
Όμως εδώ πρέπει όλοι να μπούμε σε σκέψεις. Είναι όλα όπως φαίνονται, ή το «παιχνίδι» είναι σικέ; Μήπως κάποιοι τώρα που βρήκανε παπά, θέλουν να θάψουν… και εκείνα τα δικαιώματα που υπό άλλες συνθήκες δε θα τολμούσαν ούτε να αναφέρουν; Και οι «κόκκινες γραμμές» που θέτουν οι αρχηγοί, μέσω φίλιων ΜΜΕ, μήπως δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να βγούνε από το κάδρο; Και η ιστορία του επιτρόπου δημοσιονομικών που ανακίνησαν οι Γερμανοί συντηρητικοί, κόντρα σε κάθε ευρωπαϊκή λογική μήπως είναι προς την κατεύθυνση της πίεσης προς τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες των συγκυβερνώντων κομμάτων που εμφανίζουν τελευταία φυγόκεντρες τάσεις, να συμμαζευτούν και πάλι στα κομματικά μαντριά;
Αμφιβάλλει κανείς πως αν το κόστος της εκδίωξης της χώρας μας από την Ευρωζώνη ήταν μικρότερο από αυτό της διάσωσης, θα μιλούσαμε τώρα για μέτρα ή κονδύλια στήριξης; Εκτός κι αν οι φίλοι και εταίροι μας, με τον τρόπο τους μας πιέζουν, αφού δεν μπορούν νομικά να μας εκπαραθυρώσουν, σε εθελουσία έξοδο, και η πολιτική μας τάξη το γνωρίζει, αλλά αδυνατεί να αναλάβει το κόστος της διαχείρισης μιας τέτοιας εξέλιξης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
