Ο Στέφανος Μάνος δεν χρειάζεται συστάσεις. Παρών επί μακρόν στο δημόσιο βίο είναι γνωστός για τις θέσεις τους, τις οποίες, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, δεν έχει αλλάξει ποτέ. Και είναι ίσως η εμμονή του σε αυτές, που τον καθιστούν “ειδική περίπτωση πολιτικού”, όπως σημειώνει με αρκετή δόση αυτοσαρκασμού, καθώς διαφοροποιείται αισθητά από τις περιπτώσεις των πολιτικών που δεν αρέσκονται στην πολιτική μόδα της εποχής: την κυβίστηση!
Τον συναντήσαμε στην οικεία του μια μόλις μέρα μετά τη σύμπραξη της Δράσης (το κόμμα του) με τη Δημιουργία Ξανά, το κόμμα του Θάνου Τζήμερου. Μια σύμπραξη που ως είθισται σε παρόμοιες περιπτώσεις, προκάλεσε αντιδράσεις – που εντάθηκαν περαιτέρω από τη συμμετοχή σε αυτήν και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας του Γρηγόρη Βαλλιανάτου. Αντιδράσεις που μέχρι την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα το όλο εγχείρημα – αν και εφόσον ο Θάνος Τζήμερος υποκύψει στις πιέσεις της πλειοψηφίας των μελών του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος που ζήτησαν με κοινή τους δήλωση να αναιρέσει τη συμφωνία.
Φαίνεται όμως πως ο ιδρυτής της Δημιουργίας Ξανά, “έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση”, όπως σημειώνει ο Στέφανος Μάνος, “είναι σίγουρος για τον εαυτό του και ένας άνθρωπος που δεν έχει ανασφάλειες”, για να υποχωρήσει σε τέτοιου είδους πιέσεις. Η απόφαση του φαντάζει αμετάκλητη και σε μια κίνηση …αρχηγικής πυγμής ζήτησε με δήλωση του στη σελίδα της Δημιουργίας στο facebook τις παραιτήσεις των πρώην στενών συνεργατών του…
Τι πιο φυσικό λοιπόν η συζήτηση να ξεκινήσει και να εστιαστεί στον απόηχο του νέου Συνασπισμού. Αν και ο κ. Μάνος ήταν εμφανώς απρόθυμος να αναλωθεί σε μια τέτοια συζήτηση, καθώς όπως σημείωσε κατ’ επανάληψη “δεν έχει σημασία η ενδιάμεση συζήτηση, αλλά που καταλήγει κανείς”, κατανόησε ευγενικά το …μικροπολιτικό ενδιαφέρον της συζήτησης και τοποθετήθηκε με την ωριμότητα ενός ανθρώπου ενεργού στον πολιτικό βίο επί σειρά ετών. “Κοιτάξτε, είναι λογικό να υπάρχουν αντιδράσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμως θα πρέπει να σταθούμε στη γενική εικόνα κι αυτή είναι πολύ καλή. Τα στελέχη της Δράσης και της Δημιουργίας Ξανά, μοιάζουν αρκετά. Η μόνη διαφορά είναι πως ο κ. Τζήμερος υποστήριζε πως δεν θέλει παλιούς πολιτικούς. Κι έφτιαξε ένα κόμμα που δεν υπάρχουν παλιοί πολιτικοί. Στη Δράση ο μόνος πολιτικός είμαι εγώ. Όλοι οι άλλοι δεν είναι. Είναι όπως οι υποψήφιοι της Δημιουργίας Ξανά”.
Για την ακρίβεια, ωστόσο, (γεγονός που εν μέρει δικαιολογεί και τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της Δημιουργίας), το κεντρικό προεκλογικό μήνυμα της ήταν “Πολιτική χωρίς πολιτικούς”. Ήταν το μήνυμα που δημιούργησε τη δυναμική και εκτόξευσε μέσα σε ελάχιστο διάστημα το κόμμα του Θάνου Τζήμερο στο 2,2% και στις 135.000 ψήφους. Το μήνυμα δεν έλεγε πολιτική χωρίς …παλιούς πολιτικούς…!!!
Η παρατήρηση δεν βρίσκει τον κ. Μάνο να διαφωνεί αλλά σπεύδει να συμπληρώσει: “Αυτό που λέει ο κ. Τζήμερος είναι ότι είμαι ειδική κατηγορία πολιτικού. Πάρτε το έτσι. Έτσι κι αλλιώς είμαι εκτός συστήματος. Ήμουν στο σύστημα πριν από είκοσι χρόνια. Έκτοτε ήμουν στην Αντιπολίτευση και τα τελευταία χρόνια είμαι εκτός Βουλής”.
Η διαφορά βεβαίως είναι πως ουδέποτε ο Στέφανος Μάνος ήταν απών από το δημόσιο βίο. Θα συμφωνήσει: “Αυτή είναι η ιδιοτυπία μου. Ότι έχω θέση στο δημόσιο διάλογο μη όντας στη Βουλή. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που να έχουν θέση στο πολιτικό διάλογο χωρίς να είναι στη Βουλή”. Όπως βεβαίως και υπάρχουν αρκετοί που είναι στη Βουλή αλλά δεν έχουν καμία επιρροή στο δημόσιο διάλογο…
Με την εμπειρία και του Γρηγόρη Βαλλιανάτου
Με αυτά τα χαρακτηριστικά του πολιτικού, προφανώς δεν θα έβλαπτε τον Θάνο Τζήμερο να έχει στο πλευρό του κάποιον με την εμπειρία του Στέφανου Μάνου. Προφανώς όχι και με την …εμπειρία του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, ο οποίος με αρκετή δόση ειρωνείας υποστήριξε πως ο Θάνος Τζήμερος είναι άπειρος και θα χρειαστεί και τη δική του εμπειρία. Τελικά η συνύπαρξη των δυο ανδρών θα κριθεί στο επίπεδο της …καλής αγωγής, μιας και ήταν η καλή αγωγή του κ. Βαλλιανάτου που τον απέτρεψε να είναι παρών στην εκδήλωση για την ανακοίνωση της συνεργασίας Δημιουργίας Ξανά – Δράση.
Στην αντιπαράθεση των δυο ανδρών που ξεκίνησε με την άρνηση στελεχών της Δημιουργίας Ξανά να δεχθούν στο νέο συνασπισμό και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, ο Στέφανος Μάνος είναι αρκετά προσεκτικός και μάλλον ο άνθρωπος που ανέλαβε να γεφυρώσει τις όποιες διαφορές. Υποστηρίζει πως “το θέμα είναι ήσσονος σημασίας” και πως για να εκλεγεί βουλευτής ένα στέλεχος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας ή ο κ. Βαλλιανάτος θα πρέπει ο συνασπισμός Δημιουργία Ξανά να πιάσει τον αριθμό των 17 εδρών. Σε μια τέτοια περίπτωση ο νέος Συνασπισμός θα διαδραματίσει αναμφισβήτητα ένα “ρόλο σταθεροποιητικό, ένα ρόλο μεταρρυθμιστικό, όπως λέει ο Στέφανος Μάνο, ο οποίος όταν ερωτάται αν θα έβλεπε τον Θάνο Τζήμερο σαν τον Έλληνα …Βεστερβέλε, αρκείται σε φιλοφρονήσεις: “Πριν κρίνουμε κάποιον θα πρέπει να δούμε το έργο του. Θα πρέπει να τον δούμε στην άσκηση της εξουσίας. Πάντως, εγώ έχω δει πως ο κ. Τζήμερος λειτουργεί αποκεντρωμένα. Δίνει κατευθύνσεις στους συνεργάτες. Και αυτό είναι καλό σημάδι για την άσκησης διοίκησης”.
Ο Τσίπρας είναι προστάτης της απόλυτης ακινησίας
Για να συμβούν όμως όλα αυτά χρειάζεται πολύ δρόμος ακόμα και κυρίως να αποσαφηνιστεί το πολιτικό στίγμα του νέου Συνασπισμού. Ο Στέφανος Μάνος (κατεβαίνει υποψήφιος στην Α’ Αθηνών) υποστηρίζει πως με τον Θάνο Τζήμερο (θα είναι υποψήφιος στη Β’ Αθήνας) τους συνδέουν πολλά, όπως για παράδειγμα η εμμονή τους στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και σε όσους όψιμα σπεύδουν να προστατεύσουν το “πελατειακό κράτος”.
“Ο κ. Τσίπρας έχει αναγορευτεί στον προστάτη του δημοσιοϋπαλληλικού και καθηγητικού κατεστημένου”, δεν διστάζει να πει ο πρώην υπουργός και συνεχίζει: “Αυτό κάνει ο κ. Τσίπρας. Είναι ο προστάτης των δυο κυριοτέρων στοιχείων που κρατούν την Ελλάδα στον πάτο. Κι αυτός είναι ο κίνδυνος. Όχι αυτά που λέει για το Μνημόνιο. Είναι ο προστάτης της απόλυτης ακινησίας”.
Ο κ. Μάνος δεν είναι ο μόνος που το τελευταίο διάστημα έχει παρατηρήσει μετακινήσεις πρώην συνδικαλιστών και μεσαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ προς την Κουμουνδούρου. Πρόκειται για μια μάζα ανθρώπων που στο ενδεχόμενο απομάκρυνσης πλεονάζοντος προσωπικού από τις ΔΕΚΟ “χώθηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ για να τους προστατέψει. Γιατί άρχισαν να νοιώθουν ότι μπορεί να κινδυνεύουν απ’ το ΠΑΣΟΚ, το οποίο τους είχε εκθρέψει…”.
Πρόκειται για όλους αυτούς που κατά τον κ. Μάνο λένε “ανοησίες” περί της απαξίωσης του δημόσιου τομέα προκειμένου να ξεπουληθεί στους ξένους, όλους εκείνους που επικαλούνται την κοινωνική διάσταση όλων εκείνων των εργαζομένων του δημοσίου τομέα που χωρίς να φταίνε θα βρεθούν στην ανεργία.
Ανηθικότητα η συντήρηση του δημόσιου τομέα
Ο Στέφανος Μάνος υπενθυμίζει πως είναι ο μόνος που έχει διατυπώσει πρόταση για τους εργαζόμενους στο δημόσιο να λαμβάνουν το 70% των αποδοχών τους για τρία χρόνια μετά την αποχώρηση τους από το δημόσιο και σημειώνει: “Αν ήταν στο ιδιωτικό τομέα θα τους πετούσαν κι ουδείς θα ενδιαφέρονταν. Λοιπόν εγώ προτείνω αυτό και παρ’ όλα αυτά με επικρίνουν. Και ερωτώ. Με ποια λογική φορολογώ ένα τσοπάνο στην Πίνδο για να πληρώνω μισθούς στον ΟΣΕ που υπερβαίνουν τρεις φορές το μέσο όρο των μισθών του ιδιωτικού τομέα. Αυτό ο κ. Τσίπρας και η παρέα το θεωρούν ηθικό; Είναι ηθικό να πληρώνουν όλοι, άνεργοι, φτωχοί, μέσω των έμμεσων φόρων να συντηρούν αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Είναι ηθικό να εξοντώνουμε τον ιδιωτικό τομέα, να στέλνουμε κόσμο στην ανεργία και να κλείνουν οι επιχειρήσεις επειδή αρνούνται να παραδεχθούν την προοπτική να φύγει ο κόσμος που περισσεύει;”
Απάτη μνημονιακά κόμματα
Το θέμα βέβαια είναι πως τέτοιου είδους άρνηση παρατηρείται όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στα λεγόμενα μνημονιακά κόμματα. Εκεί ο κ. Μάνος αιφνιδιάζει: “Ποια μνημονιακά; Απάτη μνημονιακά είναι. Όλα αντιμνημονιακά είναι. Και αυτά που λένε ότι είναι μνημονιακά, αντιμνημονιακά είναι”.
Πρόκειται προφανώς για την άρνηση πολιτικού κόσμου και κοινωνίας να ακούσουν τα πράγματα με το όνομα τους, όπως λέει ο κ. Μάνος, γεγονός που το καθιστά μια μειοψηφία του 1,8%. Όμως, η αλήθεια είναι πως κανένα εκ των κομμάτων που κύρωσαν το Μνημόνιο δεν το υποστήριξαν πολιτικά με αποτέλεσμα να απαξιωθεί και εν τέλει να απορριφθεί από τον κόσμο στις εκλογές της 6ης Μαίου. Ο Στέφανος Μάνος δίνει την δική του εξήγηση για αυτό. “Υπάρχει θράσος στον τρόπο που οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν τον κόσμο. Πρόσφατο παράδειγμα ο κ. Βενιζέλος που ζήτησε από τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό να ακυρώσει τρεις πρόνοιες του Μνημονίου που ο ίδιος υπέγραψε ως πρωθυπουργεύων υπουργός Οικονομίας και δεσμεύτηκε να εφαρμόσει με την επιστολή του προς τους Ευρωπαίους εταίρους. Η θρασύτητα δεν έχει όρια”.
Εξίσου, όμως θρασύ είναι να ζητείται από τους Έλληνες φορολογούμενους να καλύψουν τις τρύπες των πτωχευμένων τραπεζιτών – γεγονός που σύμφωνα με ορισμένους ευθύνεται για την κρίση χρέους που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη, αλλά και η Ελλάδα. Ο Στέφανος Μάνος διαφωνεί με αυτή την άποψη.
“Δεν ξέρω πως να προσδιορίσω την ευθύνη. Εγώ θεωρώ ότι οι τράπεζες ήταν στον επιχειρηματικό κόσμο απ τα καλύτερα πράγματα που είχαμε. Φτιάξαμε ένα τομέα που επεκτάθηκε στα Βαλκάνια, την Τουρκία μέχρι την Πολωνία έφτασε. Ένα τομέα που άνοιγε δυνατότητες στις επιχειρήσεις και στην ελληνική οικονομία. Επιπλέον θα έλεγα ότι δεν έχω από πουθενά την εντύπωση – πάλι λέω κάτι μη δημοφιλές – ότι οι τράπεζες έκαναν παράτολμες κινήσεις. Ήταν συντηρητικές στη συμπεριφορά τους. Αν διαλύθηκαν οι τράπεζες ήταν γιατί τους φέσωσε το Δημόσιο. Τις φέσωσε το Δημόσιο, επειδή το Δημόσιο φέσωσε και ένα σωρό άλλες επιχειρήσεις και εξαιτίας της φορολογικής επιδρομής πάνε άσχημα οι επιχειρήσεις και δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες”.
Η ώρα πέρασε! Το κουδούνι κτύπησε. Ακολουθεί άλλο ραντεβού. Ο Στέφανος Μάνος ανοίγει ο ίδιος την πόρτα. “Πέρνα στο σαλόνι, όπως οι γιατροί. Έχω έναν δημοσιογράφο στο γραφείο, αλλά μάλλον τελειώσαμε”. Έχω ήδη μαζέψει τα πράγματα μου. Τον ευχαριστώ για την κουβέντα και για το τσάι που έστω κι αν δεν ήθελα, ο ίδιος μου πρόσφερε…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
