Κάποια στιγμή το γυαλί θα έσπαγε. Η συμβίωση της ΔΗΜΑΡ με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ήταν εκ των πραγμάτων δυσχερής. Το κόμμα της Αριστεράς ουδέποτε διέθετε “κουλτούρα εξουσίας” (με την έννοια τουλάχιστον που την αντιλαμβάνονται τα δυο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας…), και οι ιδεολογικές διαφορές με τους έτερους κυβερνητικούς εταίρους ήταν ανέκαθεν γνωστές και ευδιάκριτες.
Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στο παράδοξο αυτό κυβερνητικό σχήμα προέκυψε εκ της ανάγκης να δοθεί ένας εθνικός τόνος στην προσπάθεια παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη και, δια αυτής, της εξόδου της από την οικονομική κρίση. Αυτή άλλωστε ήταν και η λαϊκή εντολή των περασμένων εκλογών. Η ΔΗΜΑΡ διαφοροποιήθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ και εξασφάλισε την είσοδο της στη Βουλή, εμφανιζόμενη ως η μετριοπαθής και υπεύθυνη πολιτική δύναμη της Αριστεράς που δεν θα διακινδύνευε την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Στο πλαίσιο αυτό, η ρητορική περί των κομμάτων του “ευρωπαϊκού τόξου” νομιμοποιούσε πολιτικά την παρουσία της στο κυβερνητικό σχήμα.
Ένα χρόνο μετά όμως κι αφότου η ΔΗΜΑΡ συνυπέγραψε σωρεία νομοθετημάτων που επέβαλλαν οι μνημονιακές υποχρεώσεις, το κόμμα της Αριστεράς άρχισε να διαπιστώνει πως η “άνευ όρων” στήριξη στην κυβέρνηση την οδηγούσε σε πολιτικό αφανισμό. Όσοι είχαν τη δυνατότητα να διαγνώσουν μια ελπίδα επιβεβαίωσης του ελληνικού success story το πίστωναν στην “αποφασιστικότητα” του Αντώνη Σαμαρά, ενώ όσοι διαπίστωναν (και το κυριότερο βίωναν) τα “αδιέξοδα” της μνημονιακής πολιτικής προσχωρούσαν στον “αντιμνημονιακό” ΣΥΡΙΖΑ…
Για αυτό και η ΔΗΜΑΡ αναζητούσε τρόπους διαφοροποίησης. Κι επειδή αυτές δεν μπορούσαν να προκύψουν από το ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονιακών υποχρεώσεων (παρά την εμφανή κωλυσιεργία του Αντώνη Μανιτάκη στο θέμα των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων), αναζητήθηκαν πιο …ανώδυνα (εκτός Μνημονίου) ζητήματα. Ο αντιρατσιστικός νόμος ήταν ένα εξ αυτών. Μέσω αυτού η ΔΗΜΑΡ ενέγραψε την ιδεολογική της διαφοροποίηση και βρήκε την ευκαιρία να αναδείξει το ζήτημα της δημοκρατικότητας.
Η “μονομερής” ενέργεια του Αντώνη Σαμαρά να κλείσει την “αμαρτωλή” ΕΡΤ με μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, ήταν για το Φώτη Κουβέλη η ιδανική αφορμή για να αναδείξει την πολιτική του ατζέντα, θέτοντας ευρύτερα θέμα θεσμικής λειτουργίας της κυβέρνησης με σεβασμό στο Σύνταγμα και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες – τουλάχιστον όπως το ερμηνεύει ο ίδιος και τα στελέχη του…
Το χάσμα, ωστόσο, δημιουργήθηκε σε πολιτικό επίπεδο και κατέστη αγεφύρωτο για δυο λόγους: Ο πρώτος διότι τυχόν υπαναχώρηση του Αντώνη Σαμαρά στο θέμα της ΕΡΤ θα συνεπάγονται την αυτοακύρωση του. Και ο δεύτερος διότι η προσφορά κυβερνητικών θέσεων σε στελέχη της ΔΗΜΑΡ ουδέποτε θα μπορούσε να αποτελέσει αντιστάθμισμα των δημοκρατικών ευαισθησιών της…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
