Η συζήτηση γύρω από το ενδεχόμενο της υποψηφιότητας του Φώτη Κουβέλη για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν προέκυψε για πρώτη φορά το περασμένο Σαββατοκύριακο. Όσα είδαν το φως της δημοσιότητας και κυρίως το ρεπορτάζ του Κ.Π.Παπαδιόχου στην Καθημερινή της Κυριακής με τίτλο “Φ. Κουβέλης η επιλογή για Σαμαρά για Προεδρία” είναι απλά άλλο ένα επεισόδιο στο σίριαλ που ξεκίνησε τον περασμένο Ιούλιο, λίγο μετά το (θλιβερό για τη ΔΗΜΑΡ) αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, όταν ο ίδιος ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, σε συνέντευξη στα ΝΕΑ, διαφοροποιήθηκε στο θέμα της προεδρικής εκλογής.
Τότε, σε ερώτηση της Βούλας Κεχαγιά για το αν θα συναινέσει στην προεδρική εκλογή είχε δηλώσει: Θεωρώ ότι το θέμα της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας δεν πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαλόγου μεταξύ δύο κομμάτων. Θα κριθεί στον κατάλληλο χρόνο, σε συνάρτηση με το πολιτικό κλίμα εκείνης της εποχής και τις πολιτικές που ασκούνται. Η ένταξη, άλλωστε, στον διάλογο – και ως προαπαιτούμενο μάλιστα – τoυ θέματος της προεδρίας της Δημοκρατίας είναι στοιχείο που ευτελίζει το θεσμό και τον βάζει σε πολιτικό παζάρι.”
Με αυτή του τη δήλωση ο Φώτης Κουβέλης άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο να υπάρξει πλειοψηφία στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, ώστε να μην οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές. Μοιραία, έμπαινε στο “πολιτικό παζάρι” της προεδρικής εκλογής, το οποίο, εκ των πραγμάτων εξάλλου, δεν μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαλόγου μόνο μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
[quote text_size=”small”]
Από τη στιγμή λοιπόν που ο έμπειρος πολιτικός εξεδήλωσε την πρόθεση του να συμμετάσχει στο διάλογο (ο οποίος βεβαίως, συμπεριλαμβάνει και άλλα …προαπαιτούμενα πολιτικής φύσης), ουσιαστικά αυτοπροτάθηκε και αναπόφευκτα έγινε μέρος της ονοματολογίας γύρω από το διάδοχο του Κάρολου Παπούλια.
[/quote]
Από τότε μέχρι σήμερα η προοπτική τού να υπάρξει μια κεντροαριστερή παραλλαγή της λύσης Κωστή Στεφανόπουλου, άρχισε να ζυμώνεται στους πολιτικούς κύκλους. Εξάλλου, το πείραμα Στεφανόπουλου ήταν από το επιτυχέστερα στην μεταπολιτευτική ζωή του τόπου και αναβάθμισε αισθητά τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, καθώς στις δυο προεδρικές του θητείες ο διαπρεπής πολιτικός της Κεντροδεξιάς κατάφερε να φιλοτεχνήσει το, αναγκαίο για τη Δημοκρατίας μας, συναινετικό προφίλ που απαιτεί ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γιατί λοιπόν να μην μπορεί να συμβεί το ίδιο και με ένα διαπρεπή πολιτικό της Κεντροαριστεράς; Πόσο μάλλον που σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι κοινωνικές συνθήκες που διαμόρφωσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Τρόικας απαιτούν πολιτική εξισορρόπηση με πολιτικές που θα έχουν στον επίκεντρο τον άνθρωπο;
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η επιλογή Κουβέλη μπορεί να νομιμοποιηθεί πολιτικά, ώστε και να αποτελέσει απάντηση στη θέση Τσίπρα περί “κατεψυγμένου” Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως την περιέγραψε στη συνέντευξη του στη Real News της Κυριακής. Για να συμβεί όμως αυτό και η λύση Κουβέλη να μην απλά μια επιλογή “ανοχής”, ώστε να παραταθεί η περίοδος ζωής της σημερινής Κυβέρνησης και Βουλής, θα πρέπει η υποψηφιότητα Κουβέλη να προκύψει ως πολιτικό επιστέγασμα των πολιτικών που θα ασκηθούν και θα διαμορφώσουν το πολιτικό κλίμα στους επόμενους μήνες – όπως είχε έγκαιρα επισημάνει ο Φώτης Κουβέλης στα ΝΕΑ.
Κάτι τέτοιο προϋποθέτει δραστικές αλλαγές στο μείγμα της ασκούμενης πολιτικής, το οποίο εξαρτάται από το αποτέλεσμα συμφωνίας των Σαμαρά-Βενιζέλου με την Τρόικα και κυρίως τις Βρυξέλλες. Ήδη, η συζήτηση για ένα νέο εξαετές αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα προτείνει η ελληνική πλευρά στον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, βρίσκεται σε εξέλιξη και σε συνδυασμό με τον τρόπο διευθέτησης του ελληνικού χρέους αποτελούν την απάντηση στις ανησυχίες του Φώτη Κουβέλη, προκειμένου να συμφωνήσει (και το κυριότερο να έχει τη δυνατότητα να πείσει) για την χρησιμότητα της υποψηφιότητας του.
Το ερώτημα σε όλα αυτά παραμένει ο πολιτικός χρόνος. Δεδομένης της προεδρολογίας και κατ’ επέκτασης της εκλογολογίας, η χώρα βρίσκεται σε άτυπη προεκλογική περίοδο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για οικονομία και κοινωνία. Είναι σαφές ότι μέσα σε ένα πολιτικό κλίμα που τα πάντα έχουν παγώσει, που οι πολίτες εξαντλούν τα τελευταία όρια ανοχής τους αφού μετά το εισόδημα τώρα κινδυνεύουν να χάσουν και τα σπίτια τους, και που το όραμα της “νέας Ελλάδας” στην “μετά-μνηνομονίων εποχή” παραμένει ακόμα θολό και συγκεχυμένο, η επιβίωση της κυβέρνησης φαντάζει οριακή.
Μένει να φανεί αν ο Αντώνης Σαμαράς θα επιλέξει να εξαντλήσει τα όρια αντοχής της κυβέρνησης του μέχρι τον ερχόμενο Ιανουάριο, ώστε να τότε, μαζί με το περιεχόμενο της συμφωνίας με τους εταίρους να παρουσιάσει και την υποψηφιότητα Κουβέλη για τη προεδρία της Δημοκρατίας, ή αν θα δώσει πρόωρο τέλος στην όλη συζήτηση, προχωρώντας το Φθινόπωρο τις διαδικασίες της προεδρικής εκλογής, ώστε ανεμπόδιστα στη συνέχεια η κυβέρνηση να ολοκληρώσει τη συμφωνία με τους εταίρους. Αλλά μια τέτοια επιλογή πρέπει αναπόφευκτα να τύχει της συμφωνίας πρωτίστως και της συμφωνίας του Φώτη Κουβέλη…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
Μία Απάντηση
ΑΝΗΘΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ:
Κάλλιο 5 και στο χέρι, παρά 10 και καρτέρι…
Πρωτοφανή πρόταση εξαγοράς εν ενεργεία πολιτικού προς άγρα κοινοβουλευτικών ψήφων για την παράταση της κυβέρνησης !!
Όσοι θυμούνται την γνωστή ταινία της Ντεμι Μουρ ” Ανήθικη Πρόταση” , απλά συμπεραίνουν πόσο εξευτελιστική για τον Φώτη και την ΔΗΜΑΡ είναι “πρόταση” που “διαρρέει” η Καθημερινή για να δει τις αντιδράσεις.
Κι όλα αυτά ενώ η Τρόϊκα διαμηνύει τα 3 όχι για οποιαδήποτε απόκλιση από την πολιτική εσωτερικής υποτίμηση, ενώ κάθε συζήτηση για το χρέος συνδέεται με 3, 4, 5 και βλέπουμε Μνημόνιο. Προφανώς, η κ. Μέρκελ θεωρεί όχι μόνο την κυβέρνηση Σαμαρά αναλώσιμη αλλά ολόκληρη την χώρα υποτελή.
Και ο Φώτης τι λέει;;
Παραπέμπει σε “κατάλληλο χρόνο” (πότε;), σε “πολιτικό κλίμα” (ποιο;) και σε “πολιτικές” (ποιες;) !! Συνεχίζει ο κυρ-Φώτης το “ήξεις-αφήξεις” που τόσο του κόστισε επί συγκυβέρνησης και που προσπάθησε να “διορθώσει” με την ηρωϊκή έξοδο της ΕΡΤ.
Η “πρόταση” δεν πρόκειται να περπατήσει και ήδη έχει “καεί” (για αυτό και διέρρευσε άλλωστε). Εσφαλμένη κάθε σύγκριση με περίπτωση Στεφανόπουλου (ενός πολιτικού που είχε ήδη αποσυρθεί και τίμησε τον θεσμό, όπως και η περίπτωση Παπούλια που επίσης είχε ήδη αποσυρθεί, μιας ατυχούς προεδρίας) είχε να κάνει με ισχυρότατους Πρωθυπουργούς και συμπαγείς κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Σήμερα σε συνθήκες κρίσης και διάκρισης πολιτικών ο ρόλος του Προέδρου είναι περισσότερος προβεβλημένος (και στο παρασκήνιο ενεργητικός με παρεμβάσεις ουσίας υπέρ της τήρησης του Συντάγματος – όπου το βάρος της “σύγκρουσης των θεσμών” με κατάλληλες ενέργειες του Προέδρου μετατίθεται εκεί όπου η συνταγματική τάξη απειλείται: στον Πρωθυπουργό).
Τι ζητάνε από τον κυρ-Φώτη: Πήγαινε στην Προεδρία (μια που λόγω τρικομματικής “έκαψες” τον πολιτικό σου ρόλο) και δώσε μας όσες ψήφους της ΔΗΜΑΡ επηρρεάζεις (έστω και μέσω Συνεδρίου). Και μάλιστα, λένε, άσε τις “απαιτήσεις” για “πολιτικές” γιατί ξέρεις ότι “δεν μπορούμε”.
Και ο Φώτης καλείται να το “καταπιεί αμάσητο”, όταν μπορεί π.χ. στην νέα Βουλή επίσης να εκλεγεί Πρόεδρος; Όταν μπορεί να ολοκληρώσει την “διόρθωση πορείας”της ΔΗΜΑΡ (χωρίς τα βαρίδια των τυχοδιωκτών της λεγόμενης “μεταρρυθμιστικής πτέρυγας”) και να εξασφαλίσει πολιτική επιρροή των στελεχών της ΔΗΜΑΡ στην νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Τι να πει κανείς;;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Αλλά η πολιτική λογική λέει ότι πάμε σε εκλογές.
Και ο Αντώνης το γνωρίζει και μάλιστα (αφού ξέρει ότι το “μνημόνιο” δεν φεύγει), ίσως και να το επιδιώκει και απλώς ψάχνει την ημερομηνία…