Ένα από τα βασικά τεχνάσματα που χρησιμοποίησε ο πολιτικός κόσμος της χώρας, σχεδόν στο σύνολό του, για να ηγεμονεύσει κατά τη μεταπολίτευση, ήταν η δημιουργία σύγχυσης στους πολίτες για οποιοδήποτε θέμα έβγαινε στην επικαιρότητα.
Βολικός τρόπος να αποφεύγονται οι σαφείς εξηγήσεις, κυρίως να παρακάμπτονται τα στοιχεία και οι αποδείξεις, και να δίνεται ένα νεφελώδες άλλοθι στους κομματικούς στρατούς, που φυσικά συντηρούντο πλουσιοπάροχα, να δίνουν τις μάχες τους με ποδοσφαιρικούς όρους, κάνοντας τον παραλογισμό καθημερινή πρακτική.
Όταν όμως τέλειωσε το πάρτυ, το φινάλε του οποίου ανακοίνωσε –βιαστικά- ο Γιούνγκερ την επομένη των εκλογών του 2009, οι πρώτοι που αντιμετώπισαν το εκτυφλωτικό φως της νέας πραγματικότητας ήταν εκείνοι που φυσικά την υπέστησαν. Θα περίμενε λοιπόν κάποιος πως μετά δύο χρόνια καθίζησης των εισοδημάτων σε επίπεδα ανέχειας, την απίστευτη έκρηξη της ανεργίας, την εξόντωση της μεσαίας τάξης της χώρας, το πολιτικό σύστημα που την οδήγησε ως εδώ, θα έδινε περιεχόμενο στο ζητούμενο «να ειπωθεί όλη η αλήθεια πως φτάσαμε ως εδώ και να καταλογιστούν οι ευθύνες».
Επίσης να απαντηθεί το ερώτημα, τελικά το μνημόνιο ψηφίστηκε από τα δύο μεγάλα κόμματα για να σωθεί η χώρα, ή αναγκάστηκαν να συγκυβερνήσουν με «βαριά καρδιά»; Τι άλλο να συμπεράνει κάθε καλόπιστος πολίτης όταν πριν ακόμη καθοριστεί η ακριβής ημερομηνία των εκλογών άρχισαν πάλι οι κοκορομαχίες της νεφελώδους σύγχυσης; Και καλά η αριστερά, όσο δεν καλείται να αναλάβει ευθύνες κυβερνητικές, κάτι που μάλλον τρέμει μην της συμβεί, μπορεί να παίζει λαϊκιστικά, όσο της το επιτρέπουν φυσικά οι οπαδοί της.
Τα δύο μεγάλα κόμματα που θα κληθούν την επομένη των εκλογών να συνεργαστούν και πάλι, γιατί επαναλαμβάνουν τον κακό εαυτό τους; Αν πιστεύουν ότι εξαγγέλλοντας ελαφρύνσεις από τα χαράτσια που ήδη συνυπογράφουν, αν θεωρούν τους δυναστευόμενους συμπολίτες μας ηλίθιους και διαστρεβλώνουν κάθε είδηση σύμφωνα με τους κομματικούς παραμορφωτικούς φακούς, όπως κάνουν με τις επιλεκτικές διαρροές της εξεταστικής επιτροπής, αν εν τέλει νομίζουν ότι οι καιροί επιτρέπουν προεκλογικές μάχες με χάιδεμα αυτιών ή χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη, πλανώνται πλάνην οικτράν. Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, ιδίως σε συνθήκες κρίσης, και αν δε συνέλθουν εγκαίρως η μετεκλογική περίοδος θα εξελιχθεί οδυνηρά για τον αδιόρθωτο δικομματισμό!