Αρχικά φάνηκε πως οι πολιτικοί αρχηγοί έλαβαν το μήνυμα της κάλπης. Πως δηλαδή ο “λαός μίλησε για δεύτερη φορά” ζητώντας ούτε λίγο, ούτε πολύ το πολιτικό-οικονομικό αδιέξοδο της χώρας το λύσει η πολιτική ηγεσία του – που έχει και το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης.
Κάπως έτσι λοιπόν, κι επειδή η λύση δεν μπορούσε να δοθεί με άλλη μια εκλογική αναμέτρηση, οι πολιτικοί αρχηγοί των τριών …φιλοευρωπαϊκότερων κομμάτων άρχισαν να συζητούν για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης που της έδωσαν εθνικά χαρακτηριστικά.
Στη συνέχεια όμως φάνηκε πως το μήνυμα δεν ελήφθη. Ή ακριβέστερα αγνοήθηκε η ουσιώδης πλευρά του. Κυβέρνηση με εθνικά χαρακτηριστικά εξαντλήθηκε στην τυπολογία και επικράτησε ο …ρεαλισμός μιας, κατά τεκμήριο, κομματικής κυβέρνησης που ναι μεν θα διαθέτει ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη, πλην όμως τη μικρότερη δυνατή πολιτική νομιμοποίηση.
Η συμμετοχή δια …εκπροσώπων των δυο κυβερνητικών εταίρων, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν προσφέρει τη δυνατότητα σε άλλου είδους επισήμανση. Πολύ δε περισσότερο υποκρύπτει ένα κομματικό καιροσκοπισμό, ο οποίος σε στιγμές υψηλού …πολιτικού ενδιαφέροντος, είναι εμφανής σε μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πολιτών.
Το σκεπτικό ήταν απλό. Να δοθεί μεν ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, αλλά όχι και κυβερνητική ευθύνη σε επίπεδο διαχειριστικό. Με απλά λόγια, ο Ευάγγελος Βενιζέλος θέλησε να αποφύγει την ευθύνη της ακυβερνησίας, όχι όμως και να επωμιστεί την οποιαδήποτε ευθύνη …κυβερνησιμότητας. Έτσι, όχι μόνο επέβαλε τη μη συμμετοχή πολιτικών στελεχών στη νέα κυβέρνηση (παρά την επιμονή των Ανδρέα Λοβέρδου και Μιχάλη Χρυσοχοϊδη), αλλά δεν διεκδίκησε ούτε καν τη συμμετοχή …πολιτικών τεχνοκρατών τύπου Γιάννη Στουρνάρα και Γιώργο Ζαννιά και Ναπολέον Μαραβέγια.
Έδειξε έτσι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να πιστεύει πως με τη λιγότερη δυνατή συμμετοχή του στην κυβέρνηση θα περιορίσει στο ελάχιστο και το ποσοστό …συνευθύνης για αυτήν. Το ίδιο δηλαδή που επιδίωξε να κάνει ο Αντώνης Σαμαράς όταν τον περασμένο Νοέμβριο υποχρεώθηκε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπανδρέου, με αποτέλεσμα μετά από δυο εκλογικές αναμετρήσεις να λάβει περίπου το μισό ποσοστό απ’ αυτό που συνήθως συγκέντρωνε η ΝΔ.
Κλώτσησε έτσι μια σοβαρή ευκαιρία να συμμετάσχει ενεργά σε μια κυβέρνηση που θα άντεχε επί μακρόν και θα δούλευε με προοπτική για να υλοποιήσει τις δομικές αλλαγές που θα απάλλασσαν τη χώρα από τη λιτότητα. Πλέον βέβαια, έχει να υποστηρίζει πως οι τελικές επιλογές ανήκουν στον πρωθυπουργό που έχει και το προνόμιο σχηματισμού της κυβέρνησης και πως ενώ ο ίδιος είχε υπερασπιστεί την ανάγκη σχηματισμού μια εθνικής διαπραγματευτικής ομάδας με τους πιο “φερέγγυους” και τους πιο “κατάλληλους”, τελικώς δεν εισακούστηκε. Είναι κι αυτό μια υπολογίσιμη εκδοχή…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
