Σε περιόδους οικονομικής κρίσης ο πολιτικός καθωσπρεπισμός περισσεύει. Οι στρογγυλέψεις του πολιτικού λόγου επίσης. Όταν ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού περνά το κατώφλι της ανεργίας και της φτώχειας, δεν υπάρχουν περιθώρια ανάλυσης περίπλοκων πολιτικών σκέψεων. Οι πολίτες ζητούν, καθαρές και ευκολονόητες κουβέντες.
Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε το εντυπωσιακό ποσοστό του 9%. Το ΚΚΕ το 11,5%. Με βάση το παραπάνω σκεπτικό τα ποσοστά δικαιολογούνται. Οι ακραίες καταστάσεις που προκαλεί η οικονομική κρίση, ευνοούν την “ακραία” ρητορική Περισσού και Κουμουνδούρου. Επί της ουσίας, της προσφέρουν ιδεολογική και αιτιολογική βάση.
Κάποτε όταν άκουγε κανείς τα στελέχη του ΚΚΕ να μιλούν για την “πλουτακρατία”, για την “Ευρώπη των πολυεθνικών και των μονοπωλίων”, για το “δίκιο του εργάτη” και άλλα τέτοια, υπομειδιούσε. Ήταν η εποχή που το ρευστό έρεε άφθονο, το χρήμα ήταν φθηνό, η ευημερία προκαλούσε μέθη. Τότε ποιος θα σκεφτόταν το νόημα πίσω απ’ τη συνθηματολογία του ΚΚΕ και την επιχειρηματολογία των στελεχών του;
Αντιστοίχως, τα στελέχη ή ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζαν με κακότροπα παιδιά όταν αποφάσιζαν να επιτεθούν σε προσωπικό επίπεδο σε κορυφαία στελέχη των δυο αστικών κομμάτων. Η “γραφικότητα” του ΚΚΕ και “αυθάδεια” του ΣΥΡΙΖΑ ενοχλούσαν τη μεσαία τάξη που είτε ανέχονταν, είτε γύριζε την πλάτη στα δυο κόμματα.
Από τότε όμως άλλαξαν πολλά και θα αλλάξουν ακόμα περισσότερα. Το ΠΑΣΟΚ καταποντίζεται την ίδια στιγμή που ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ μαζί, το πλησιάζουν σε απόσταση τεσσάρων ποσοστιαίων μονάδων. Η τάση δείχνει πως θα το ξεπεράσουν αν συνεχίσουν να πολιτεύονται ομαδικά. Το ΚΚΕ, ως παραδοσιακό κόμμα να θέτει τα ιδεολογικά ζητήματα και να διακρατεί τους συντηρητικούς αριστερούς ψηφοφόρους και ο ΣΥΡΙΖΑ με τον αιχμηρό και επιθετικό του λόγο να βρίσκει απήχηση στη νεολαία, την εκτός ΚΝΕ και σε νέους εκτός παραγωγικής διαδικασίας.
Το ΠΑΣΟΚ υποτίμησε για άλλη μια φορά την “ακραία” ρητορική ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, διότι δεν την ανέλυσε στη βάση της παρούσας κρίσης. Μάλιστα, ακολούθησε την “πεπατημένη” της καταγγελίας περί “εκτροπής” και “αντικοινοβουλευτικής συμπεριφοράς” που αντί να ανακόψει, διόγκωσε το ρεύμα δυσαρέσκειας και φυγής των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά.
Ίσως, αν η Ιπποκράτους απέφευγε τα περί “στρατηγών του μπάχαλου” να μην έστελνε όλο αυτό τον κόσμο στην αγκαλιά του …στρατηγού (Τσίπρα), και το ανάχωμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας του Φώτη Κουβέλη να τον συγκρατούσε. Τώρα όμως είναι πλέον αργά για επιστροφή. Άλλωστε σε περιόδους έντασης ο πολιτικός καθωσπρεπισμός και η μετριοπάθεια είναι είδος πολυτελείας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
