Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε επιλέξει να μην προσδώσει στις Ευρωεκλογές χαρακτήρα δημοψηφίσματος, ίσως να έβλεπε τα δημοσκοπικά ποσοστά του αισθητά αναβαθμισμένα. Ίσως ακόμα αυτά τα ποσοστά να αποτυπώνονταν και στην αυριανή κάλπη.
Ο λόγος αυτής της υπόθεσης είναι εξαιρετικά απλός. Το μοναδικά αδιαμφισβήτητο εύρημα των, κατά τα άλλα αμφιλεγόμενων, δημοσκοπήσεων είναι πως η ελληνική κοινωνία δεν θέλει πρόωρες εκλογές. Είτε από φόβο, είτε από συντηρητισμό, είτε ωμό ρεαλισμό, οι πολίτες δεν επιθυμούν διαρκείς εκλογικές αναμετρήσεις.
Παρόλα αυτά τα πολιτικά κόμματα διαχρονικά αγνοούν τη λαϊκή βούληση και επιμένουν να αντιτίθεται στη πρόνοια του νομοθέτη (αλλά και την κοινή λογική) που θέλει την όποια δημοκρατική εναλλαγή να γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια.
Όμως, το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει εφεύρει ουκ ολίγες (ελληνικές) πατέντες για να παρακάμπτει και να υποτιμά τους θεσμούς. Εδώ δεν θα έβρισκε λύση. Πόσο μάλλον που μια τέτοια λύση (όπως ορθά επισημαίνει ο Σταύρος Θεοδωράκης – ίσως από τις ελάχιστες ορθές επισημάνσεις του…) επιτρέπει τη διακίνηση μαύρου πολιτικού χρήματος.
Είναι λοιπόν η ώρα αυτή η πατέντα να αποσυρθεί. Ο Αντώνης Σαμαράς ορθώς θέτει το ζήτημα των εκλογών κάθε τέσσερα χρόνια, συμπεριλαμβάνοντας το στην ευρύτερη ατζέντα του για αναθεώρηση του Συντάγματος. Εδώ ο πρωθυπουργός (ανεξαρτήτως αν πρόκειται για προσχηματική προεκλογική εξαγγελία ή για πραγματική πολιτική του πεποίθηση) κερδίζει πόντους, απευθυνόμενος ακριβώς σε ένα εκλογικό ακροατήριο που δεν επιθυμεί εκλογές.
Το ερώτημα είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ παραχωρεί στη ΝΔ αυτούς τους ψηφοφόρους. Γιατί ρισκάρει να δει συρρικνωμένα τα ποσοστά του από μια, κατά τα άλλα “χαλαρή” εκλογική αναμέτρηση, προσδίδοντάς της χαρακτηριστικά βουλευτικών εκλογών. Γιατί δεν κινήθηκε …ευρωπαϊκά, όπως δηλαδή συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που το αποτέλεσμα των εκλογών δεν θα εξαναγκάσει τη Δευτέρα, π.χ. τον Κάμερον ή τον Ολάντ να φύγουν από το γραφείο τους; Γιατί δεν έδειξε ένα ευρωπαϊκό προσωπείο για να δώσει πραγματικά την ευκαιρία να αποδοκιμάσουν, εκ του ασφαλούς, την κυβερνητική πολιτική και μετά να έκανε το πολιτικό του ταμείο;
Η πρώτη εξήγηση μπορεί να είναι η άγνοια ή η αβλεψία. Μπορεί, πράγματι, να μην σκέφτηκαν έτσι στην Κουμουνδούρου. Λυπηρό να το υποθέσει κανείς βασίμως, πάντως…
Η δεύτερη ότι, αναδεικνύοντας εν γνώση του αυτό το κριτήριο, περιγράφει την απροθυμία του να διαχειριστεί ένα εντυπωσιακά θετικό εκλογικό αποτέλεσμα για αυτόν. Φανταστείτε πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ να σαρώσει στις Ευρωεκλογές. Τότε πράγματι θα δημιουργουθούν οι προϋποθέσεις πολιτικών εξελίξεων και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα τις επιθυμούσε στην παρούσα χρονική συγκυρία. Με απλά λόγια, είναι εξαιρετικά αβέβαιο αν όντως ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί τώρα να αναλάβει την εξουσία…
Η τρίτη εξήγηση αφορά στις εσωτερικές ισορροπίες στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι λίγοι εκείνοι (ακριβέστερα αποτελούν πλειοψηφία) που, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, προτάσσουν μια σκληρή αντιπολιτευτική γραμμή (που δεν θα εκφεύγει των κομμουνιστικών ιδεωδών…), σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα που γνωρίζει πολύ καλά (όπως προσφάτως και ομολόγησε) πως αν θέλει να καταλάβει την εξουσία θα πρέπει να αφουγκραστεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες όσων ψηφοφόρων επί χρόνια ψήφιζαν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ.
Με απλά λόγια ο Αλέξης Τσίπρας οικοδόμησε την προεκλογική του στρατηγική, όχι τόσο με γνώμονα το περιεχόμενο της ελληνικής πολιτικής έναντι της Ευρώπης, ούτε τόσο με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, αλλά κυρίως με γνώμονα το κομματικό συμφέρον.
Η επιλογή αυτή δεν απαραίτητα καταδικαστέα. Είναι θεμιτό ο Αλέξης Τσίπρας να επιθυμεί να κατοχυρώσει την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Για αυτό εξάλλου μιλά για νίκη έστω και με μια ψήφο διαφορά, αποφεύγοντας να θέσει τον πήχη σε ένα ποσοστό άνω του 27% που είχε λάβει στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και με διαφορά μεγαλύτερη των πέντε μονάδων που θα ήθελαν τα μέλη και τα στελέχη του.
Κάλλιο πέντε και στο χέρι λοιπόν για τον Αλέξη Τσίπρα που αν τον αποκρυπτογραφήσει κανείς καλύτερα, δεν είναι ο “επαναστάτης” πολιτικός ηγέτης όπως θα ήθελαν να τον βλέπουν οι “σύντροφοι” του, αλλά ένας ρεαλιστής, ίσως συντηρητικός, πολιτικός, που αντιλαμβάνεται ότι έχει ακόμα χρόνο μπροστά του για να απολαύσει τα “προνόμια” της εξουσίας…
Υ.Γ. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα η στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα να βγει. Βέβαια, τότε δεν θα είναι ατύχημα μόνο για τη χώρα. Θα είναι, ίσως, ατύχημα και για τον ίδιο. Κάτι που ούτε ο ίδιος θα είχε προβλέψει. Σε μια τέτοια περίπτωση ωστόσο θα ισχύει μια άλλη λαϊκή παροιμία. Όπως έστρωσες να κοιμηθείς. Με απλά λόγια, κυβέρνηση δεν ήθελες, ε κυβέρνησε λοιπόν…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
