Με θλίψη άλλοι και οι περισσότεροι με κρυφή ή και φανερή ικανοποίηση παρακολουθούν τη εκλογική, αλλά κυρίως πολιτική καταβαράθρωση του άλλοτε κραταιού πυλώνα του δικομματισμού, του κόμματος που ίδρυσε ο Α. Παπανδρέου και που κυριάρχησε κατά τη μεταπολίτευση. Είναι γεγονός ότι η κατάσταση που ανέλαβε να διαχειριστεί το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση είτε στο εσωτερικό της χώρας, είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν ήταν καθόλου εύκολη και η συνέχεια με τα μνημόνια και το ΔΝΤ το έφθειρε ταχύτατα, μια μοίρα από την οποία δεν γλίτωσε κανένα κυβερνών κόμμα παγκοσμίως όταν εκλήθη να διαχειριστεί παρόμοια κρίση.
Όμως αμφιβάλλει κανείς, αν ο πρώην πρόεδρος του Κινήματος Γ. Παπανδρέου, ο οποίος μπροστά στον κίνδυνο να καταψηφιστεί η δανειακή σύμβαση από μεγάλο τμήμα της τότε κοινοβουλευτικής του ομάδας και φυσικά να χάσει τη δεδηλωμένη, δεν κατέφευγε στο ρίσκο του δημοψηφίσματος αλλά τολμούσε ευθεία σύγκρουση με τους αμφισβητούντες την πολιτική του βουλευτές, ότι η μοίρα του κόμματός του θα ήταν διαφορετική; Αφορμή για τη σκέψη αυτή ήταν οι δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου ο οποίος με το γνωστό του τρόπο αποκάλυψε πως ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αποχώρισε εκβιαζόμενος από την ίδια την κοινοβουλευτική του ομάδα. Μήπως λοιπόν το από πολλούς εκ των υστέρων δικαιωθέν δημοψήφισμα έγινε μόνο και μόνο για να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, τις οποίες ούτε ήθελε τότε να ακούσει ο γερμανογαλλικός άξονας, απειλώντας με κλείσιμο τη στρόφιγκα των δανείων; Σύμφωνα με όσα είπε ο κ. Πάγκαλος συμπεραίνουμε πως μέσα στο ΠΑΣΟΚ εξυφάνθη μια αντιπαπανδρεϊκή κίνηση αμφισβήτησης, η οποία οδήγησε τον ΓΑΠ σε αποχώρηση, με την θλιβερή εκείνη μεθόδευση του να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης με αντάλλαγμα να δεχθεί την αλλαγή ηγεσίας.
Υπό αυτό το πρίσμα παίρνουν άλλη διάσταση δηλώσεις των τότε πρωτοκλασσάτων όπως του Μ. Χρυσοχοϊδη ότι ούτε σε αποικία δεν μπορεί να είναι πάλι υποψήφιος πρόεδρος ο Γ. Παπανδρέου, της Β. Παπανδρέου ότι έγιναν εγκλήματα τη διετία της πασοκικής διακυβέρνησης, αλλά και πολλών δευτεροκλασσάτων που αποδείχθηκε ότι ανήκαν στο περιβάλλον του νυν προέδρου και δεν έχαναν ευκαιρία να δείχνουν τα εχθρικά αισθήματά τους για τον πρώην πρόεδρο και την τότε ηγετική ομάδα. Αν τελικά η ιστορία δικαιώσει τον κ. Παπανδρέου και αν υπήρξε όπως λέει ο Θ. Πάγκαλος θύμα συνωμοσίας, ο χρόνος ψύχραιμα θα αποδώσει δικαιοσύνη.
Εκείνο πάντως που είχε όλη αυτή η διαμάχη επιγόνων, δελφίνων και συμφερόντων ως άμεσο αποτέλεσμα, ήταν το Κίνημα του Α. Παπανδρέου που ηγήθηκε ενός πρωτοπόρου για τότε κοινωνικοπολιτικού ρεύματος, αντλώντας δυναμική από το λαϊκό κίνημα, να συρρικνωθεί σε ένα μόρφωμα κάποιων φίλων και γνωστών, χωρίς κοινωνικές αναφορές, θέτοντας σε αμφιβολία ακόμα και αυτό το λόγο ύπαρξής του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
