Ο Αντώνης Σαμαράς ξέρει από οικονομία. Η αρχική του σθεναρή αντίσταση στο μνημόνιο τον δικαίωσε ως προς τα αποτελέσματά του, όπως άλλωστε και τον πρόσφατο αντίπαλό του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που ενώ στην αντιμνημονιακή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, και στο ΚΚΕ, θα μπορούσαν να ανιχνευθούν ιδεολογικές συντεταγμένες, στις αντιρρήσεις Σαμαρά πρυτάνευε καθαρώς η οικονομική απεικόνιση του αδιεξόδου.
Ωστόσο ο Α. Σαμαράς δεν ξέρει από πολιτική. Στα σταυροδρόμια των πολιτικών διαδρομών του, διαλέγει πάντα τον πιο κακοτράχαλο δρόμο και συνάμα τον πιο αυτοκαταστροφικό!
Στην υπόθεση του σκοπιανού, ας πούμε, ως υπουργός Εξωτερικών, παρότι είχε όλες τις επιτελικές πληροφορίες δεν κατόρθωσε να ανιχνεύσει το διεθνές τοπίο: το γεγονός δηλ. ότι η υπόθεση του ονόματος είχε χαθεί και θα έπρεπε από τότε να διαμορφώσει ένα ακροτελεύτιο φυλάκιο αντίστασης που θα περιέσωζε ό,τι ήταν δυνατό να περισωθεί.
Επέλεξε την καταστροφική επίθεση με αποτέλεσμα την ήττα. Το όνομα ήταν χαμένη υπόθεση γιατί ο πλανήτης βρισκόταν σε άλλο μήκος κύματος και δεν έβλεπε …ό,τι βλέπαμε: Εβλεπε μια μικρή, ανίσχυρη και ρακένδυτη χώρα να αναδύεται από τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, και να προσπαθεί να ορθοποδήσει σε μια ανήσυχη γειτονιά εν μέσω επιθετικών εθνικών μύθων των γειτόνων της (Σερβία, Αλβανία, Βουλγαρία), και μιας εσωτερικής ανησυχίας καθώς δυναμικές μειονοτικές οντότητες ήθελαν διάσπασή της και τη σύνδεσή της με αυτό που θεωρούσαν ως μητέρα πατρίδα (π.χ. αλβανικός UCK).
Παράλληλα το νεωτερικό πνεύμα του αυτοπροσδιορισμού που καθορίζει τις αποφάσεις διεθνών οργάνων, παραγνώριζε τον θρασύ εθνικισμό του νεοπαγούς κράτους, αποδίδοντας στη χώρα μας εθνικισμό και επεκτατική διάθεση, απλώς επειδή διεκδικούσαμε την ιστορία μας και αντιδρούσαμε στην πλαστογράφηση της! Θα πείτε παλιές ιστορίες. Το γεγονός ότι το όνομα δεν έχει λυθεί, δείχνει ακριβώς ότι δεν είναι παλιές ιστορίες. Ο αρμόδιος υπουργός Εξωτερικών θα έπρεπε να είχε κατανοήσει το διεθνές τοπίο και να μην λειτουργεί μόνο ως ιδεοληπτικός φορέας δοξασμένων παραδόσεων, που οδήγησαν στην ήττα.
Παραδόξως στο ίδιο ατόπημα επέπεσε ο Σαμαράς και ως αρχηγός της ΝΔ. Δεν κατανόησε και δεν συνυπολόγισε το διεθνές τοπίο, παρόλο που τα οικονομικά του τον βοήθησαν να κατανοήσει ότι το μνημόνιο ήταν ο οδικός χάρτης προς την καταστροφή – αυτό που βέβαια δεν κατάλαβε ο Παπανδρέου, παρότι για την παραδοσιακή κουλτούρα του ΠΑΣΟΚ, το ΔΝΤ ήταν η επιτομή του αρπακτικού κακοποιού νεοφιλελευθερισμού (αλλά ο ΓΑΠ δεν ήταν ΠΑΣΟΚ… ).
Οχυρωμένος στα κομματικά γραφεία, επέμεινε εμμονικά σε ένα άκαμπτο όχι, περιστοιχισμένος από ιδεολογικά άκαμπτους συμβούλους, δεν αφουγκράστηκε το κόμμα του. Στο πρώτο μνημόνιο, διέγραψε εκσυγχρονιστές βουλευτές που ψήφισαν υπέρ, ενώ στις απαιτήσεις των ευρωπαίων ομοϊδεατών του για συναίνεση, με εγωκεντρική αυταρέσκεια ταμπουρώθηκε στην άκαμπτη στάση του προσωποποιώντας την άρνηση με το γνωστό «με ξέρετε να υποχωρώ;». Ωσπου βέβαια το κονκλάβιο των ευρωπαίων του έδειξε ότι είναι αποσυνάγωγος και ότι η χώρα κινδύνευε να μην πάρει κάποια δόση, οπότε θα πήγαινε σε άτακτη χρεοκοπία. Τότε όχι μόνο υποχώρησε αλλά έκανε και στροφή 180ο. . Στο δεύτερο μνημόνιο διέγραψε βουλευτές που είχαν εκπαιδευτεί και έμειναν συνεπείς στα πρωτινά αντιμνημονιακά του λογύδρια, με απρόσμενη κατάληξη να δημιουργηθεί το λαϊκιστικό κόμμα του Καμμένου, που αποτελεί και την βασική εκλογική αιμορραγία της ΝΔ.
(Ηχεί σαν ειρωνεία: Ενώ η ΝΔ ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι το μνημόνιο θα σώσει την Οικονομία, ενώ είχε χαρακτηρίσει το περίφημο «μείγμα» καταστροφικό, με τις άγαρμπες αλλαγές πορείας και την αναγκαστική συμμετοχή του στην κυβέρνηση, καταχωρήθηκε ως μνημονιακό κόμμα ισότιμα με το ΠΑΣΟΚ!)
Ο εκλογικός πανικός γεννά λάθη: Ο Α. Σαμαράς, δεξιός παλιάς κοπής, με εθνικοπατριωτικό ιδεολογικό οπλοστάσιο δεκαετίας ‘60, με προεκλογικό σποτ την Αγιά Σοφιά χωρίς μιναρέδες (ώρα είναι να το εκλάβουν οι τούρκοι ως …αλυτρωτισμό!), ανοίχτηκε προς την διαγραμμένη Ντ. Μπακογιάννη για να συσπειρώσει την παράταξη. Η Ντόρα ήταν ο, τι πιο κατάλληλο για άνοιγμα προς το Κέντρο, αλλά η διαρροή ψήφων από τα δεξιά την ώθησε να μετατοπισθεί και να θυμηθεί την 17 Ν σε καιρούς μνημονίου, που ο κόσμος βράζει και δεν νοιάζεται γι’ αυτά – «Κανείς δεν πήρε κυβέρνηση μεταπολεμικά αν δεν είχε πάρει το κέντρο» μου έλεγε παλιά καραβάνα του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει φάει με το κουτάλι τους πολιτικούς αγώνες, κατά την παρουσίαση του προγράμματος από τον Α. Τσίπρα.
Αν ο κ. Σαμαράς γίνει πρωθυπουργός έχει χρέος να παρακάμψει τις ιδεολογικές του εμμονές, να γίνει ένας πρωθυπουργός που δεν θα διαθλά την σύγχρονη πραγματικότητα μέσα από ανεπίκαιρες πατρογονικές μνήμες ή προσωπικούς εγωισμούς. Τα προβλήματα της χώρας απαιτούν πρωτίστως επαφή με το διεθνές τοπίο, γνώση διεργασιών και συσχετισμών, ψυχρό μυαλό. Εχει δεσμευθεί με τα πρόσφατα «18 σημεία», από τα οποία τα μισά περίπου αφορούν την επαναδιαπραγμάτευση (την οποία, με το που μετείχε στην κυβέρνηση, είχε ξεχάσει, αλλά τη θυμήθηκε λόγω της ιλιγγιώδους ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ). Αυτά θα αποτελέσουν δαμόκλειο σπάθη καθώς θα πρέπει να τα πραγματώσει, διαφορετικά θα πρέπει να έχει «plan B», κάτι που δεν έχει φανεί ως τώρα να διαθέτει – όπως δεν έχει φανεί αντιστοίχως και για τον ΣΥΡΙΖΑ…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
