Το ερώτημα πλέον δεν είναι ποιος είναι ο «μουτζούρης», ούτε εδώ που φτάσαμε και όπως φτάσαμε το θέμα είναι ποιο ήταν το μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες στις εκλογές της 6ης Μαϊου. Επί ένα δεκαήμερο, τόσο μέσα από τις διερευνητικές επαφές όσο και από τις συσκέψεις των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, υπήρξε ένας απίθανος συνδικαλιστικού τύπου (επιπέδου αμφιθεάτρων των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων) χειρισμός των αποτελεσμάτων της κάλπης της 6ης Μαϊου.
Ένα παιχνίδι εντυπώσεων και επικοινωνιακών τρυκ , με ένα και μόνο σκοπό, να διώξουν – πρωτίστως τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα- από πάνω τους κάθε ευθύνη για την εμπλοκή και το αδιέξοδο που υπήρξε, λόγω έλλειψης αυτοδυναμίας, σχηματισμού κυβέρνησης.
Το βασικό είναι πως από την μια πλευρά το λεγόμενα μνημονιακά κόμματα (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ) δεν είχαν να πουν απολύτως τίποτα έξω από τα προτάγματα του μνημονίου και την γενικολογία που ποτέ δεν συμπυκνώθηκε σε ένα σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο περί διάθεσης να ξαναδούν μια διαπραγμάτευση (ποια όμως και επί ποίων συγκεκριμένων ζητημάτων , ποτέ δεν το είπαν) με τους δανειστές . Και όλη αυτή η φιλολογία περί διαπραγμάτευσης , λίγες μόλις βδομάδες μετά την έγκριση του νέου μνημονίου με τις δικές τους ψήφους και με τις δικές τους φοβέρες ότι αν δεν το κάνουμε έτσι όπως είναι «θα πέσει ο ουρανός και θα μας πλακώσει» και μετά από έντονες εσωκομματικές συγκρούσεις και «εκκαθαρίσεις» μεγάλου αριθμού διαφωνούντων βουλευτών.
Αν χρειάστηκε το σοκ της 6ης Μαϊου για να αρχίζουν κάπως να διαφοροποιούν την άκριτη προσήλωση τους στα θέσφατα ενός ακόμα λάθους (κατά την γνώμη κορυφαίων Ευρωπαίων και Αμερικανών Οικονομολόγων) , ωστόσο αυτές τις μέρες καταναλώθηκαν και πάλι σε άστοχες υπερβολές (πως θα πέσει φωτιά και θα μας κάψει όλους) , αντί τα ίδια με δική τους πρωτοβουλία να βάλουν στο τραπέζι των διαβουλεύσεων ένα Εθνικό Σχέδιο σοβαρό και μελετημένο για την ανασυγκρότηση της χώρας και την ταυτόχρονη απαγκίστρωση της από ένα πρόγραμμα (μνημόνιο) που την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια όχι μόνο σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση , αλλά σε πλήρη αφανισμό κάθε οικονομικής δραστηριότητας και στην πλήρη κοινωνική διάλυση.
Το μείζον θέμα δεν ήταν ούτε είναι , αν θα γίνει μονομερής καταγγελία , επαναδιαπραγμάτευση , συγκροτημένη και συμφωνημένη διαπραγμάτευση και άλλα τέτοια , αλλά αν μπορεί να υπάρξει ένα πειστικό σχέδιο που θα εμπνεύσει και θα ενώσει την Ελληνική κοινωνία για έξοδο από το «σπιράλ του θανάτου» και ταυτόχρονα θα μπορεί να «έλκει» και την διεθνή κοινή γνώμη και τους διεθνείς οικονομικούς παράγοντες , σε μια Ευρώπη μάλιστα που φαίνεται ότι παίρνει μέρα με την μέρα αποστάσεις από την συνταγή των «ταλιμπάν της λιτότητας».
Στον αντίποδα η Αριστερά και δη ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ο πραγματικός νικητής των εκλογών της 6ης Μαϊου , χειρίστηκε με «νεανικό ενθουσιασμό και πάθος» την έκρηξη της λαϊκής οργής και της διάθεσης του κόσμου να αλλάξει σελίδα η χώρα. Ωστόσο, αν αυτή η κοινωνική στήριξη που δόθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ , μείνει στον ενθουσιασμό και την οργή, μπορεί να τον οδηγήσει «πολλά χρόνια πίσω».
Ο Α. Τσίπρας , χωρίς αμφιβολία έθεσε το πραγματικό δίλλημα των εκλογών της 6ης Μαϊου , (μνημόνιο ή όχι μνημόνιο) διεμβολίζοντας όλα τα κόμματα. Μόνο που και αυτό είχε και έχει ένα όριο. Χρειάστηκαν αρκετές μέρες για να εμφανιστούν κάπως συγκροτημένες οικονομικές προτάσεις , ενώ έπρεπε να «συμμαζεύει» τα «σόλα» κάποιων στελεχών του που μιλούσαν χωρίς συγκρατημό επί παντός επιστητού , θολώνοντας το τοπίο και δημιουργώντας σύγχυση στο κόσμο.
Η «άλλη Αριστερά» του Αλέξη Τσίπρα, δεν είχε τον χρόνο να περάσει ομαλά από την «ανατρεπτικότητα μιας ενθουσιώδους εφηβείας» μιας θλιβερής πραγματικότητας, στην ωρίμανση ενός ενήλικα που πρέπει να μετασχηματίσει την ελπίδα και την αγωνία του κόσμου σε σχέδιο και πρόταση. Η κριτική που διατυπώνει ως προς τις επιπτώσεις του μνημονίου έχουν βάση, όμως οφείλει να βάλει στο τραπέζι ένα εναλλακτικό πειστικό σχέδιο , που θα διασφαλίζει την ανάκαμψη της οικονομίας και την έξοδο από το μνημόνιο με τις λιγότερες δυνατές παρενέργειες.
Η ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη , έπρεπε να ισορροπεί διαρκώς στην κόψη του ξυραφιού για να διαφυλάξει την ενότητα της και να βρει απήχηση ο παρεμβατικός ρόλος της. Μόνο που οι καλές ισορροπίες και κάποιες προτάσεις περί «ισοδύναμων μέτρων» δεν συνεπάγονται σαφές εναλλακτικό σχέδιο.
Η πρόκληση πλέον για τις εκλογές που έρχονται, είναι απλή. Ποια προοπτική , με ποιο πρόγραμμα. Και αυτό δεν θα κριθεί από το πόσο θα φωνάξει ο ένας ή ο άλλος Αρχηγός , αλλά τι έχει να πει συγκεκριμένα στον Ελληνικό λαό για την υπέρβαση της ύφεσης , την δρομολόγηση της οικονομικής ανάκαμψης , την αντιμετώπιση των στρατιών των ανέργων, το «αντιμνημόνιο» που θα «αντικαταστήσει» άμεσα το «μνημόνιο της ύφεσης και της κοινωνικής διάλυσης».
Αυτό είναι το διακύδευμα, σε αυτό θα στρέψει το βλέμμα η κοινωνία και όχι σε ιαχές, ή απλή έκρηξη οργής και επανάληψη απειλών. Ήδη ένα τμήμα του δικομματισμού , επιχειρεί να πολώσει την κατάσταση, βάζοντας μια διαχωριστική γραμμή του τύπου «απέναντι στο αριστερό αντιευρωπαϊκό μέτωπο», αντιτάσσεται «το φιλοευρωπαϊκό μέτωπο των νοικοκυραίων». Και πάλι δηλαδή δημιουργούνται όροι τυφλής και αδιέξοδης σύγκρουσης με λάθος στόχους. Και αυτό γιατί τα προβλήματα που βιώνει η Ελληνική κοινωνία, είναι εκρηκτικά και απαιτούν όραμα , σχέδιο και κυρίως καθαρή ματιά χωρίς προκαταλήψεις.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
