Ο Αντώνης Σαμαράς δεν ρίσκαρε πολιτικά με τη σκληρή στάση στις απεργίες των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Οι συνδικαλιστές του συγκεκριμένου κλάδου ήταν ο πλέον εύκολος στόχος από τη στιγμή που κατάφεραν να ταλαιπωρήσουν επί μια βδομάδα τους ήδη ταλαιπωρημένους κατοίκους του Λεκανοπεδίου, χωρίς μάλιστα να καταφέρουν να τους εξηγήσουν το λόγο.
Το έχουμε επισημάνει πολλές φορές από τούτη εδώ τη στήλη. Οι συνδικαλιστές πρέπει να εκσυγχρονιστούν. Τα μέσα διαμαρτυρίας που χρησιμοποιούν στο σύγχρονο κόσμο είναι παρωχημένα. Η νέα κατάσταση απαιτεί άλλου είδους δράσεων. Ας κάτσουν να μελετήσουν τα κινήματα ακτιβισμού ανά το κόσμο. Ας οργανωθούν. Ας φωνάξουν επικοινωνιολόγους. Ας μάθουν τη δουλειά τους. Στο κάτω κάτω για αυτήν πληρώνονται. Με το να κατεβάζουν τα ρολά, τους διακόπτες κι ό,τι άλλο συνήθιζαν μέχρι τώρα, πετυχαίνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Γίνονται εύκολη λεία στην όποια κυβερνητική επικοινωνιακή πολιτική.
Εκεί χάθηκε το παιχνίδι. Για την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ήταν απλό. Την ώρα που τα πάντα είχαν παραλύσει, τα ΜΜΕ μετέδιδαν ή αναπαρήγαγαν τους προκλητικά υψηλά μισθούς των εργαζομένων στις συγκοινωνίες. Οι απεργοί έχουν τη νομιμοποίηση τους στην κοινωνία και έχασαν το παιχνίδι. Πολύ νωρίτερα, οι πατέρες του συνδικαλισμού έχουν χάσει τη νομιμοποίηση τους στην κοινωνία και σε όσους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Συνεπώς, ο Αντώνης Σαμαράς δεν ρίσκαρε. Αντιθέτως, θα ρίσκαρε αν υποχωρούσε. Αν υποχωρούσε στον εκβιασμό. Μετά δεν θα μπορούσε να μαζέψει τους αγρότες που ακολουθούν και όλους τους εργαζομένους των ΔΕΚΟ που έχουν πάρει το δρόμο της αποκρατικοποίησης. Εκεί θα δοθούν οι επόμενες μεγάλες μάχες και ήδη σε αυτές η κυβέρνηση προσέρχεται με στρατηγικό πλεονέκτημα.
Ο μόνος που μπορεί να εμποδίσει την υλοποίηση της πολιτικής της, είναι πλέον η αξιωματική αντιπολίτευση. Το όπλο που θα επικαλεστεί είναι οι συγνώμες των ανθρώπων του ΔΝΤ για την αποτυχημένη πολιτική που εφάρμοσαν στο πειραματόζωο που λέγεται Ελλάδα και Έλληνες.
Το επιχείρημα είναι απλό και κατανοητό. Αφού αναγνωρίζεται ότι ήταν λάθος η συνταγή που δόθηκε στον ασθενή και αυτός αργοπεθαίνει, τότε πως ο λόγος να ακολουθείται η ίδια “θεραπευτική αγωγή”; Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει πεδίον δόξης λαμπρόν σε αυτόν τον τομέα.
Πρέπει όμως να παραδειγματιστεί από την στρατηγική ήττα της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος (και κυρίως να μην δίνει την αίσθηση ότι ταυτίζεται μαζί της) και να εκσυγχρονίσει με τη σειρά της πρακτικές και λόγο. Η χώρα αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και αναπτυξιακού μοντέλου. Η αναγνώριση του “σφάλματος” από αυτούς που το σχεδίασαν και υλοποίησαν προσφέρει στην αντιπολίτευση μια ευκαιρία…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
