Προτού γίνει αποτίμηση της συζήτησης επί των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή το περασμένο σαββατοκύριακο, οφείλει να αναλογιστεί κανείς αν οι αρχηγοί πρόσφεραν για άλλη μια ένα πολιτικό θέαμα προς το κοινό τους (ψηφοφόροι αλλά και …δανειστές) ή πραγματικά εννοούσαν όσα έλεγαν. Διότι αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε πραγματικά η χώρα έχει εισέλθει σε επικίνδυνες ατραπούς με εξαιρετικά δυσοίωνο το μέλλον της.
Ό,τι καταλαβαίνει κανείς από τη σφοδρή αντιπαράθεση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ είναι πως οι Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας “νομιμοποίησαν” πολιτικά σε επίπεδο κορυφής την κοινωνική σύγκρουση που ζυμώνονται στο εσωτερικό της κοινωνίας. Γιατί τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς; Πως η κοινωνία μεταφράζει το μήνυμα που εξέπεμψαν οι δυο αρχηγοί αν όχι σύγκρουση μέχρις εσχάτων.
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας απειλεί όσους “μέσα στη διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων δεν υπερασπιστούν το δημόσιο συμφέρον θα είναι υπόλογοι έναντι του ελληνικού λαού” και “ότι θα λογοδοτήσουν για η λεηλασία”, για να πάρει από τον Αντώνη Σαμαρά ως απάντηση “αν είναι να βάλετε κάποιον φυλακή, να βάλετε εμένα. Είμαι εδώ και σας περιμένω”. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας προειδοποιεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει μάχη μέσα και έξω απ’ τη Βουλή για να πάρει από τον Αντώνη Σαμαρά ως απάντηση ότι προετοιμάζονται να κάψουν και πάλι την Αθήνα και άλλα τέτοια, τότε γίνεται αντιληπτό ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει. Ή ακριβέστερα δεν γίνεται κάτι ώστε να μην ξεφύγει.
Είναι λογικό, ότι σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής και (εσχάτως για πολλές συμπολίτες μας) ανθρωπιστικής κρίσης, τέτοιου είδους πολιτικές αντιπαραθέσεις κορυφής, πυροδοτούν τα κοινωνικά πάθη οδηγώντας στα όρια του κοινωνικού κανιβαλισμού. Ήδη το πολεμικό κλίμα το αντιλαμβάνεται κανείς μέσα στο κοινοβούλιο. Νέοι κατά βάση βουλευτές (που δεν είναι εθισμένη στην πολιτική υποκρισία του καφενείου και του εντευκτηρίου της Βουλής) καταφέρουν με τρόπο οπαδικό εναντίον των βουλευτών της άλλης πλευράς. Είναι οι πρώτοι αποδέκτες του μηνύματος που εκπέμπουν οι αρχηγοί.
Αν λοιπόν οι πολιτικοί αρχηγοί εννοούν πραγματικά όσα λένε τότε (θα) έχουμε πρόβλημα. Η μόνη ελπίδα είναι όλο αυτό το θέαμα που παρουσίασαν στη Βουλή να είναι μελετημένο, προκειμένου να αξιοποιηθεί ως διαπραγματευτικό έναντι της Τρόικας. Να (υπο)δείξει δηλαδή η κυβέρνηση στους ξένους δανειστές τον κίνδυνο του κοινωνικού εκτροχιασμού, ώστε να φανούν εύκαμπτοι στις απαιτήσεις τους και διαλλακτικότεροι. Αν υπάρχει βάση για μια τέτοια …υπόθεση εργασίας, τότε μένει να φανεί το αποτέλεσμα της. Πλην όμως δεν παύει να είναι μια άκρως επικίνδυνη δουλειά που ένα μικρό λάθος θα μπορούσε να οδηγήσει σε τυφλή και ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
