Όπως ήταν αναμενόμενο για εκείνους που καθημερινά παρακολουθούν το ροκάνισμα χρόνου και από τις δύο πλευρές, της ελληνικής κυβέρνησης δηλαδή και των θεσμών, η κλεψύδρα δείχνει να αδειάζει και η ώρα των τελεσιγράφων ήρθε. Πρώτα η συνάντηση κορυφής του Βερολίνου όπου αποφασίστηκε η κοινή στάση των δανειστών έναντι της Ελλάδας, εν τη απουσία της σημειώνουμε, και κατόπιν η 47 σελίδων πρόταση της κυβέρνησης η οποία για άγνωστο λόγο κυοφορείτο από την 20ή Φεβρουαρίου και κατετέθη στην Κομισιόν κυριολεκτικά στο παραπέντε.
Και φυσικά με τη γνωστοποίηση των δύο προτάσεων ήρθε και η ώρα της αλήθειας για το κατά πόσον είναι διαχειρίσιμες, στις κοινοβουλευτικές ομάδες των συγκυβερνώντων κομμάτων, με δεδομένες τις μέχρι σήμερα εξαγγελίες περί κόκκινων γραμμών, αλλά και στο εσωκομματικό πεδίο των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, καθώς η απόσταση της προωθούμενης συμφωνίας συγκερασμού των δύο προτάσεων από τις προεκλογικές υποσχέσεις είναι μεγάλες.
[quote text_size=”small”]
Το ερώτημα που τίθεται είναι ποια από τις δύο πλευρές βγήκε ωφελημένη από το σχεδόν πεντάμηνο των διαπραγματεύσεων, μέχρι να φθάσει ο κόμπος στο χτένι και να αρχίσουν και οι δύο πλευρές να τρέχουν.
[/quote]
Σε μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται πως η καθυστέρηση ωφέλησε κυρίως την πλευρά των δανειστών, που θέλοντας να ασκήσουν τη μέγιστη δυνατή πίεση προς τη χώρα μας, περίμεναν υπομονετικά να στραγγίσουν τα κρατικά ταμεία από ρευστό και να μας σύρουν σε υπογραφή ανάγκης.
Ωστόσο και την ελληνική κυβέρνηση βόλεψε κατά τα φαινόμενα η κατάσταση αυτή, καθώς είτε πραγματικά είτε επικοινωνιακά, αυτό το αγχωτικό ρήξης-συμφωνίας που εναλλάσσεται σχεδόν καθημερινά, δίνει την εντύπωση της σκληρής διαπραγμάτευσης και παρά την ένταση της ανησυχίας στην πλειοψηφία των πολιτών, τονώνει τον κομματικό πατριωτισμό του σκληρού πυρήνα του κόμματος που εμφανίζεται αδιάλλακτος σε κάθε υποχώρηση από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Βέβαια παρά τη διαφαινόμενη συμφωνία τα αγκάθια είναι πολλά και ο κίνδυνος ατυχήματος από κακή εκτίμηση των προθέσεων της μιας ή της άλλης πλευράς καραδοκεί. Αν μάλιστα κρίνουμε τις υπερβολικές, τουλάχιστον, αντιδράσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για τον διορισμό της Ε. Παναρίτη ως εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, υπερβολικές γιατί κανένας δεν είχε αντιδράσει όταν είχε πρόσφατα θέση κορυφαίου διαπραγματευτή της χώρας μας με τους δανειστές, τότε μπορεί οποιαδήποτε εξέλιξη ως προς τη διαφαινόμενη συμφωνία να αποδειχθεί πιθανή. Από την έγκρισή της, μέχρι την απόρριψή της.
Ήδη δεν είναι λίγοι εκείνοι οι βουλευτές που σε ιδιωτικές συζητήσεις θεωρούν την υπογραφή μνημονίου, οποιαδήποτε ονομασία και να λάβει, κίνηση πολιτικής τους αυτοκτονίας που θα τους φέρει από κατήγορους των προηγούμενων κυβερνήσεων σε κατηγορούμενους. Φυσικά μπορεί να δούμε και το απίστευτο για άλλες εποχές φαινόμενο, να φέρει η κυβέρνηση μια νέα δανειακή σύμβαση προς το Φθινόπωρο, να καταψηφιστεί από αρκετούς βουλευτές της αλλά να υπερψηφιστεί από την αντιπολίτευση για «εθνικούς λόγους», όπως διατείνονται. Το συμπέρασμα είναι πως ακόμα και αν υπάρξει συμφωνία, τα δύσκολα είναι μπροστά και ίσως τα τελεσίγραφα τα ακολουθήσουν νέες κάλπες ώστε να φορτωθεί η ευθύνη στις πλάτες των πολιτών, καθώς το πολιτικό σύστημα δεν έχει το πολιτικό θάρρος, παραβλέποντας το κόστος, να μιλήσει τη γλώσσα την πραγματικότητας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
