Η ΠΙΤΑ ΚΑΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ

Μοίρασε το

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ο Γιάννης Στουρνάρας προσέρχεται στη Συγγρού και εξετάζεται στο μάθημα της οικονομικής ιστορίας, όπως πρότεινε ο Μανόλης Κεφαλογιάννης. Αν κριθεί μετεξεταστέος τι γίνεται; Θα πρέπει ο Αντώνης Σαμαράς να τον αντικαταστήσει; Κι αν τον αντικαταστήσει τότε ποιος θα είναι ο “τυχερός” που θα κάτσει στην ηλεκτρική καρέκλα της πλατείας Συντάγματος;

Αν όντως δεν έχει πολιτικές φιλοδοξίες ή άλλου είδους δεσμεύσεις, ο υπουργός Οικονομικών θα έπρεπε να αποδεχθεί και την πρόσκληση και την πρόκληση. Να μεταβεί πράγματι στα γραφεία της ΝΔ και να ζητήσει να εξεταστεί. Τι θα είχε να φοβηθεί; Την οικονομική επάρκεια όσων των εγκαλούν σε τάξη; Ή μήπως και κριθεί ακατάλληλος για την αποστολή που του ανατέθηκε;

Υποτίθεται ότι ο Γιάννης Στουρνάρας ανέλαβε τη θέση και τη δύσκολη αποστολή για να συμβάλει στη διάσωση της χώρας. Και υπό μια έννοια στο πρόσωπο του η αστική πολιτική τάξη βρήκε την έσχατη λύση. Γιατί τώρα τον στοχοποιούν σε μια λογική και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο; Κι εφόσον το πράττουν έχουν αναλογιστεί τις συνέπειες;

Το βέβαιο είναι πως ο Μανόλης Κεφαλογιάννης είναι αρκετά έμπειρος πολιτικά για να έκανε την ανοησία να αφήσει να εννοηθεί πως ο υπουργός των Οικονομικών κάνει ανοησίες. Όπως εξίσου βέβαιο είναι πως ο Νικήτας Κακλαμάνης δεν έριξε τζούφιες προειδοποιητικές βολές ότι “όλοι έχουμε παρελθόν. Το ίδιο κι ο κ. Στουρνάρας που μαγείρεψε τα στοιχεία το 2000 για να μπούμε στην ΟΝΕ”. Κάτι ξέρει. Όπως προφανώς και αρκετοί άλλοι ακόμα.

Συνεπώς, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Το θέμα είναι αν αυτή προετοιμάζεται για το …ψήσιμο του Γιάννη Στούρναρα. Και βεβαίως έχει αρκετό ενδιαφέρον αν ο υπουργός θα αφεθεί να γίνει ψητός.

Το σίγουρο είναι πως εκτός από την οικονομική ιστορία θα πρέπει να δώσει εξετάσεις στην πολιτική. Το παιχνίδι, όπως εξελίσσεται, είναι αμιγώς πολιτικό. Και αν ο θέλει πράγματι να παραμείνει στο παιχνίδι – η παραίτηση είναι πάντα μια αξιοπρεπής επιλογή – θα πρέπει να κινηθεί πολιτικά.

Υπό πολιτικούς όρους λοιπόν, η επίθεση στην ιδιοκτησία δεν είναι σώφρον επιλογή. Είτε μικρός, είτε μεγάλος ιδιοκτήτης ο Έλληνας έχει μια μεγάλη ευαισθησία με το σπίτι του και το κεραμίδι του. Είναι προϋπόθεση ελευθερίας, αξιοπρέπειας, είναι όρος κοινωνικής καταξίωσης. Για όλα αυτά έχει κοπιάσει και έχει πληρώσει πολλά. Δεν μπορεί τώρα να πληρώσει κι επειδή τα κατάφερε. Δεν μπορεί να πληρώσει, εκτός όλων των άλλων και φόρο κατοχής.

Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ απλό. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις για να το καταλάβει κανείς.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου