Στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα οι μεταλλαγές των κομμάτων, σε ό,τι αφορά τις θέσεις και το πρόγραμμά τους, αποτελούν τον κανόνα. Αυτές οι ιδεολογικοπολιτικές μεταβολές (μεταλλάξεις) οριοθετούν τη διάσταση η οποία υπάρχει μεταξύ έργων και λόγων. Γεννούν την ασυνέπεια. Και η ασυνέπεια αυτή είναι η κύρια αιτία της αναξιοπιστίας.
Σε αυτή τη διαδικασία μετάλλαξης έχει μπει εδώ και καιρό και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η οικονομική κρίση και η μνημονιακή αντιμετώπισή της, κατά τρόπο απαράδεκτο και αντιλαϊκό από τα κόμματα εξουσίας διαμόρφωσε την αρνητική συγκυρία κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ από τη θερμοκοιτίδα του 4%, κατέστη αξιωματική αντιπολίτευση. Τηρουμένων των αναλογιών, έχουμε «επανάληψη» του φαινομένου του 1958, όπου τότε, για άλλους λόγους (αποδυνάμωση του χώρου του κέντρου) κατέστησε την ΕΔΑ αξιωματική αντιπολίτευση.
Η απρόσμενη και για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ εκτόξευση στο ποσοστό του 27% προκάλεσε μία πρόωρη ωρίμανση μαζί δε και μια προσδοκία για ρόλο εξουσίας. Αυτή τη βίαιη ωρίμανση, οι αναλυτές του ΣΥΡΙΖΑ την χαρακτηρίζουν στροφή προς τον ρεαλισμό. Είναι σαφές ότι όταν η στροφή αυτή «παίρνεται κλειστά» και με ταχύτητα ζαλίζει τον οδηγό και τους εποχούμενους, ενίοτε δε εκτροχιάζει και το όχημα, ενώ όταν παίρνεται αργά, το οδηγεί ασφαλέστερα στον προορισμό του. Φαίνεται όμως ότι ο οδηγός του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί με σύνεση.
Αυτή η πορεία όμως προς την ιδεολογική και πολιτική μετάλλαξη, με άλλα λόγια η προσαρμογή του στο σύστημα, δεν είναι χωρίς επιπτώσεις για ένα πολιτικό χώρο, ο οποίος σε όλες σχεδόν τις συνιστώσες του έχει κινηματικά χαρακτηριστικά. Γιατί πέρα από τη χαοτική διάσταση που δημιουργεί μεταξύ των διακηρυκτικών αρχών και της πολιτικής πρακτικής αυτή καθεαυτή η προσαρμογή στο ρεαλισμό, προκαλεί σοβαρές αναταράξεις στο ιδεολογικό υπόβαθρο των συνιστωσών.
Η «πρόωρη ωρίμαση» του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε την ανάγκη στην πολιτική του καθοδήγηση για μια νέα στρατηγική μέσα από την αναζήτηση ερεισμάτων στο διεθνές πολιτικοοικονομικό status. Έτσι, εξηγούνται τα γνωστά ταξίδια του κ. Τσίπρα τόσο στον Σόιμπλε, κυρίως όμως στην υπερατλαντική δύναμη.
Όμως, η νέα αυτή στρατηγική εκ των πραγμάτων αποβάλλει από το ΣΥΡΙΖΑ, τα ιδεολογικά και κινηματικά του χαρακτηριστικά, με άλλα λόγια τον «αποχαρακτηρίζει», του «καίει το φάκελο». Συνεπώς, η όποια ρητορική εμμονή του στο πατροπαράδοτο λαϊκισμό, τον καθιστά έτι περαιτέρω αναξιόπιστο.
Φαίνεται όμως ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στη βίαιη ωρίμανση της αποδεικνύεται και ανιστόρητη. Αυτή η άγνοια της ιστορίας την οδηγεί σε κορυφαία στρατηγικά λάθη.
Εξηγούμεθα: Όταν τον Ιούνιο του 1943, ο «μεγάλος» πολιτικός καθοδηγητής του ΚΚΕ, Σιάντος (ο οποίος κατηγορήθηκε από τους συντρόφους του και ως πράκτορας) υπήγαγε τον ΕΛΛΑΣ στη διοίκηση του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής δεν φανταζόταν ότι αυτό αποτελούσε την αρχή του τέλους του λαϊκού κινήματος, γιατί έτσι έχανε τα λαϊκά του χαρακτηριστικά, αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη μεγάλης μερίδας του λαού.
Να υποθέσει κανείς ότι στο ίδιο αποτέλεσμα θα οδηγηθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ από τη στιγμή που ο ανιστόρητος ηγέτης του τον υπήγαγε πολιτικά στο στρατηγείο της Ουάσιγκτον; Και μια απορία: Να συνδέεται αυτό άραγε με την επείγουσα ανάγκη που προβάλλει τελευταία ο ΣΥΡΙΖΑ για πρόωρες εκλογές; Ο εγγύς χρόνος θα δείξει.
Ο προσεκτικός παρατηρητής δεν διατηρεί καμία αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μέρα με τη μέρα συντηρητικοποιείται. Και ότι αργά αλλά σταθερά θα ενσωματωθεί στο σύστημα και θα αποτελέσει τη κραυγαλέα διάψευση προσδοκιών και ελπίδων όλων εκείνων που πίστεψαν στις εξαγγελίες του. Δεν είναι τυχαία η εξαγγελία του φορολογικού του προγράμματος στον καθεδρικό ναό του καπιταλισμού, το ΕΒΕΑ. Ούτε είναι τυχαία η εμφάνιση του κ.Τσίπρα στην καραμανλική δοξολογία, μια παρουσία και ομιλία η οποία προσκρούει στα αριστερά σύνδρομα των συνιστωσών. Αυτή η συμμετοχή δεν είναι κύημα αριστερής μήτρας, είναι εμφύτευμα αλλότριων εγκεφάλων.
Άλλωστε δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα ευφυής για να διαπιστώσει ότι η ηγετική του (επιτελική) πυραμίδα σχεδόν στο σύνολό της, με ελάχιστες εξαιρέσεις (φίλε Λαφαζάνη, γρήγορα σε βλέπω Μιζέρια Νο2), είναι βαθειά δυτικότροπη, με εμπεδωμένη αστική συνείδηση, αποσυνδεμένη από την ψυχή του λαού και διαπνέεται από έναν αθεράπευτο ελιτισμό. Όλες αυτές οι ιδιότητες μόνο φιλολαϊκή πολιτική δεν εγγυώνται.
Μπορεί ο κ. Τσίπρας να διώκει απηνώς τους ξένους οικονομικούς επενδυτές με τις απειλές του, όμως οι διεθνείς πολιτικοί επενδυτές, επενδύουν με ασφάλεια στο στέρεο έδαφος της συριζαίικης ελίτ, δηλαδή της ηγετικής του ομάδας. Αυτά γιατί ο εμπαιγμός του λαού πρέπει να σταματήσει.
Υ.Γ. Αν θέλουν τα κόμματα εξουσίας, η Νέα Δημοκρατία και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, να ανακόψουν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουν γρήγορα να αναπροσαρμόσουν πολιτικές και πρακτικές. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει οι ηγεσίες τους να βλέπουν πίσω από το βουνό. Βλέπουν;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
