Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Όπως είπε ο Αντώνης Σαμαράς πρόκειται για κυβέρνηση «ειδικού σκοπού». Κι ο σκοπός είναι η υλοποίηση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου. Το ερώτημα που, συνεπώς, τίθεται, είναι αν και κατά πόσο η συγκεκριμένη απόφαση είναι πράγματι υλοποιήσιμη.Η Αριστερά διαχώρισε τη θέση της και δεν συμμετείχε στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», ακριβώς επειδή πιστεύει πως η συγκεκριμένη συμφωνία δεν απαντά στην κρίση χρέους που βιώνει η Ευρώπη. Βάση της πρόσφατης εμπειρίας, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος και όχι βάση μιας βαθειάς γνώσης περί της λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει κάθε λόγο να επιμένει στον ισχυρισμό της.

Ούτε τα αλλεπάλληλα μέτρα λιτότητας σε πολλά κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, ούτε η μέθοδος των κυβερνήσεων «εθνικής ενότητας» ή κυβερνήσεων «ειδικού σκοπού» και «τεχνοκρατών», ούτε πολύ περισσότερο η τιμωρία των «απείθαρχων» επί των δημοσιονομικών κρατών-μελών της ευρωζώνης, αποδείχθηκαν ικανά να περιορίσουν την κρίση. Αντιθέτως, την εξέθρεψαν σε βαθμό που να γίνεται πλέον αντιληπτό πως δεν είναι η ακαταλληλότητα των …εργαλείων εφαρμογής της πολιτικής που επιτείνουν το πρόβλημα, αλλά αυτή καθ’ αυτή η πολιτική.

Εσχάτως, μάλιστα η Αριστερά ενισχύει το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων της από ένα ικανό και αξιοσέβαστο αριθμό ειδημόνων επί των χρηματοπιστωτικών, οι παρεμβάσεις των οποίων δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητες – αν δεν είναι τις περισσότερες φορές, ακριβείς. Κάπως έτσι δειλά αλλά σταθερά, ο αντι-μνημονιακός (και μοναδικός, πλέον, αντιπολιτευτικός…) λόγος της Αριστεράς, ξεφεύγει από τη γνωστή και διαχρονική ρητορεία της αμφισβήτησης των πάντων και αποκτά πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο και ουσία που αγγίζει μεγάλη μερίδα πολιτών.

Αν οι δυσοίωνες προβλέψεις της Αριστεράς επαληθευθούν, αν τελικώς η ευρωπαϊκή ηγεσία (πολιτική, τραπεζική, επιχειρηματική) δεν καταφέρει να καταλήξει σε μια συμφωνία που να επιλύει το «συστημικό» όπως αποδεικνύεται, πρόβλημα της Ευρωζώνης και του ευρώ, το δώρο που θα προσφέρει στην Αριστερά θα είναι ανυπολόγιστης πολιτικής αξίας.

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που εξακολουθεί να είναι το «πειραματόζωο της Ευρώπης», ενδεχόμενη παταγώδης αποτυχία της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, θα οδηγήσει μια ώρα νωρίτερα στη διενέργεια εκλογών. Τότε θα κριθούν η ετοιμότητα της Αριστεράς να ξεφύγει από τον ανώδυνο ρόλο της εκ τους ασφαλούς κριτικής, αλλά και η ωριμότητα της να εφαρμόσει στην πράξη, όσο σήμερα υποστηρίζει στα λόγια.