Υπάρχει ένα ιστορικό συμπέρασμα που λέει πως οι λαοί τα μεγάλα λάθη τα διαπράττουν είτε όταν βρίσκονται υπό πίεση, είτε υπό καθεστώς μεγάλου ενθουσιασμού.
Πολλά τα παραδείγματα και στον τόπο μας, και κυρίως στη μαρτυρική Μεγαλόνησο, που το τελευταίο διάστημα βρίσκεται όχι μόνο στο μάτι του κυκλώνα της οικονομικής κρίσης, αλλά και στο επίκεντρο των ανακατατάξεων στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Τα συμφέροντα που παίζονται είναι μεγάλα και οι συγκρούσεις σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο αναπόφευκτες, για το λόγο αυτό επιβάλλεται οι δύο πυλώνες του ελληνισμού να αναπτύξουν επειγόντως, αλλά με ψυχραιμία, έναν εθνικό σχεδιασμό με βάθος χρόνου. Το δυστύχημα είναι πως άφρονες ηγέτες και εγκληματικές πολιτικές, έχουν αποδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό τις δύο χώρες σε μια περίοδο που χρειάζονταν να επιστρατευτούν όλες οι δυνάμεις και τα διεθνή διπλωματικά όπλα, στη μάχη για τον νέο γεωπολιτικό σχεδιασμό στην περιοχή. Και όπως φάνηκε οι συμμαχίες που δεν στηρίζονται σε στρατηγική, εθνική και ευρωπαϊκή, σε βάθος χρόνου, είναι ιδιαιτέρως ευάλωτες, όπως η στροφή του Ισραήλ μετά την επίσκεψη Ομπάμα και τη συγνώμη του Νετανιάχου προς τον Ερντογάν, αλλά και η ανεπίσημη αλλά υπαρκτή υπαναχώρηση των Αιγυπτίων στον καθορισμό των ΑΟΖ σε συμφωνία με τους Κυπρίους.
Η αναφορά της Ελλάδας σε ευρωπαϊκά κοιτάσματα, είναι βέβαιο πως θέλει να υπενθυμίσει στους εταίρους και τελευταίως σκληρούς και απαιτητικούς δανειστές, ότι η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης χωρίς αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη στις απειλές, δεν μπορεί να έχει μέλλον. Είναι γεγονός πως και στην Ελλάδα και στην Κύπρο υπάρχουν άφρονες που είτε λαϊκίζοντας είτε με ανέξοδους λεονταρισμούς υποδαυλίζουν το ούτως ή άλλως δυνατό πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων, οδηγώντας το σε επικίνδυνες ατραπούς, προπαγανδίζοντας μάλιστα, ίσως άθελά τους ή παρασυρμένοι από «επιτήδεια συμφέροντα», την τουρκική επινόηση περί «αδύνατης συνύπαρξης». Όπως είναι επίσης γεγονός, πως οι Ευρωπαίοι θεώρησαν ότι με το Όχι στο σχέδιο Ανάν εξαπατήθηκαν καθώς στην ΕΕ ενέταξαν όλο το νησί, και υπήρχε όπως αφήνουν να εννοηθεί, κατ’ αρχήν άτυπη συμφωνία για λύση του Κυπριακού, με συμβιβασμούς και από τις δύο πλευρές.
Εξ άλλου αυτός ήταν ανέκαθεν και ο στρατηγικός σχεδιασμός του ελληνισμού, «η ενιαία και αδιαίρετη Κύπρος», ενώ η διχοτόμηση ήταν εξ’ αρχής η τουρκική επιδίωξη, την οποία η Τουρκία υλοποίησε με την ευκαιρία του χουντικού πραξικοπήματος. Εκεί πρέπει να επικεντρωθεί πλέον ο στρατηγικός σχεδιασμός, με ψυχραιμία και προαπαιτούμενο την αποστρατικοποίηση και την απομάκρυνση των τούρκων εποίκων που αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία ακόμα και των γηγενών τουρκοκυπρίων που φυσικό είναι να θέλουν την αγκαλιά της Ευρώπης, από εκείνη της Τουρκίας. Και να υπάρξει εθνική προετοιμασία με ξεκάθαρες θέσεις απέναντι σε φίλους και εχθρούς, έστω κι αν γνωρίζουμε πως ότι χάνεται δια των όπλων, δύσκολα κερδίζεται δια της διπλωματίας. Γιατί αν συνεχίσουμε να λειτουργούμε φοβικά, συναισθηματικά και χωρίς ανάλυση των πραγματικών διαπραγματευτικών δυνατοτήτων, θα δώσουμε στην Τουρκία το άλλοθι για να προωθήσει την πολυπόθητη γι’ αυτή διχοτόμηση του νησιού.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
