Το πολυτιμότερο αγαθό της αστικής δημοκρατίας, “η κοινωνική συνοχή” κινδυνεύει να διασαλευτεί υπό το βάρος μιας κρίσης που δεν αντιμετωπίζεται ακόμα, σε ελληνικό και πολύ περισσότερο ευρωπαϊκό επίπεδο.
Από κοντά κι η ελληνική κοινωνία, όπου αρχίζει να διαχωρίζεται σε “κατέχοντες”, ή τελοσπάντων όσους νομίζουν ότι είναι και θα παραμείνουν “κατέχοντες”. Και στους …εντελώς “μη έχοντες” που διαπιστώνουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ “κατέχοντες”…
Συνεπώς, το ζητούμενο ενός πολιτικού συστήματος υπό κατάρρευση είναι η πολιτική εκπροσώπηση των δυο αυτών κατηγοριών Ελλήνων πολιτών. Έτσι, από τη μια πλευρά συναντούνται οι πολιτικές δυνάμεις της …μνημονιακής λύσης. Και από την άλλη οι πολιτικές δυνάμεις της …μη μνημονιακής λύσης. Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ με την υποστήριξη της ΔΗΣΥ, σε αντιδιαστολή με την αντιπολίτευση του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ, καθιστά απολύτως διακριτή την “διαχωριστική γραμμή”, όπως διαγράφεται σήμερα και θα εμπεδωθεί αύριο.
Διότι είναι σαφές πως παράλληλα με τη διαμόρφωση μιας Ευρώπης δυο (ή/και πολλών) ταχυτήτων, ίσως δυο (ή/και πολλών) νομισμάτων, διαμορφώνεται και η ευρωπαϊκή (κατ’ επέκταση και ελληνική) κοινωνία των δυο ταχυτήτων. Η κρίση, ανεξαρτήτου κατάληξης, θα εμπεδώσει το διαχωρισμό και τότε η Δημοκρατία θα κληθεί να δώσει τη πραγματική λύση.
Σε αυτό το πλαίσιο προετοιμάζονται οι πολιτικές δυνάμεις. Η αντιμνημονιακή ρητορική του ΚΚΕ και της ευρύτερης Αριστεράς εντείνεται και κάθε φορά που δικαιώνεται συσπειρώνει γύρω της ευρύτερες κοινωνικές ομάδες. Η πολιτική ισχύς που συγκεντρώνουν ολοένα και αυξάνεται, όσο καθίσταται σαφές πως οι “θεσμοθετημένες” λύσεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, δεν αποτρέπουν αλλά εντείνουν τους κινδύνους διάσπασης της κοινωνικής συνοχής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις Δημοκρατίες της Δύσης, όπως δομήθηκαν μεταπολεμικά και εξασφάλισαν 70 χρόνια κοινωνική ειρήνη στην Ευρώπη.
Το στοίχημα για τις δυνάμεις αυτές είναι σε ποιο βαθμό θα κατανοήσουν πως η αύξηση της πολιτικής τους ισχύος δεν θα προέλθει από μια “επαναστατική ρητορική” που εναντιώνεται στα πάντα. Αλλά στο πλαίσιο αναζήτησης εναλλακτικών πολιτικών εντός του ευρωπαϊκού συστήματος θεσμών, αρχών και αξιών. Το παράδειγμα με τον Επίτροπο Ενέργειας που έκρινε πως η άρνηση ή αδυναμία πληρωμής ενός φόρου δεν συνεπάγεται αποστέρηση του δικαιώματος των καταναλωτών στο ενεργειακό αγαθό, δεν συνιστά μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ που έθεσε το θέμα στα ευρωπαϊκά όργανα. Συνιστά νίκη της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διατηρεί ακόμα και εξασφαλίζει ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας. Το ζητούμενο λοιπόν είναι ο αγώνας για την ενίσχυση της προς αυτή την κατεύθυνση κι όχι ο αγώνας για την κατάρρευση της.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
