Είναι κωμικό να υποστηρίζουν σήμερα οι κυβερνώντες ότι δήθεν ασκούν ανεξάρτητη και υπερήφανη εξωτερική πολιτική, ότι υπερασπίζονται τάχα μου την εθνική ανεξαρτησία και άλλα παρόμοια. Στην εποχή του ενδοτισμού και της κυβίστησης αποτελούν ειρωνεία παρόμοιοι ισχυρισμοί. Γιατί ο λαός μαζί με τη μνήμη διαθέτει και κρίση και συγκριτική ικανότητα.
Μετά την έκλειψη των μεγάλων χαρισματικών ηγετών, του Κων/νου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου – τους οποίους μερικοί κομπλεξικοί και μωροφιλόδοξοι τους απαξιώνουν σήμερα – και οι οποίοι πράγματι άσκησαν αξιοπρεπή για τα εθνικά μας συμφέροντα εξωτερική πολιτική, ακολούθησε η εποχή εθνικής υποχωρητικότητας.
Οι δύο αυτοί χαρισματικοί ηγέτες γνώριζαν εκείνο που σήμερα οι πάντες αγνοούν: ότι δηλαδή το πρόβλημα της χώρας είναι πρωτίστως γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό.
Ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, έχοντας βαθύτατη επίγνωση της γεωστρατηγικής σημασίας της χώρας για τον διεθνή παράγοντα, συνόψιζε την εθνική μας πολιτική στο δόγμα: «Εκπληρούμεν εις το ακέραιον τας υποχρεώσεις μας και διεκδικούμεν επίσης εις το ακέραιον τα δικαιώματά μας». Αυτό το δόγμα είναι διαχρονικό, είναι πάντα επίκαιρο.
Σήμερα μάλιστα που, όπως φαίνεται, ενεργοποιείται η «σκακιέρα» των μεγάλων συμφερόντων με χρησιμοποίηση και της Ελλάδας.Γιατί δεν είναι τυχαία η κινητικότητα του τελευταίου καιρού: επίσκεψη Σόιμπλε και αμέσως του Υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζέικομπ Λιου, η επίσκεψη Βενιζέλου στην Άγκυρα, με αποκορύφωμα την επίσκεψη Σαμαρά στον Ομπάμα. Όλα αυτά είναι φανερό ότι σχετίζονται με διεργασίες στο Κυπριακό, τον ενεργειακό χάρτη στο Αιγαίο (ΑΟΖ) και την Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα. Νέοι συσχετισμοί συμφερόντων, νέοι ανταγωνισμοί κρατών, νέες συγκρουσιακές αιτίες και νέες συνεργασίες απαιτούν εθνική εγρήγορση και πολυδιάστατη πολιτική.
Όμως, οι σημερινοί κυβερνώντες, υποτιμώντας τη γεωστρατηγική αξία της χώρας, διολίσθησαν στην πολιτική του ενδοτισμού και προσχώρησαν αδιαπραγμάτευτα στις απαιτήσεις των δήθεν εταίρων και συμμάχων, ουσία δε τοκογλύφων, απαιτήσεις οι οποίες καθιστούν τη χώρα οικονομικά υποτελή στο διηνεκές.
Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα της ασκηθείσας τότε ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής:
α) Το παράγγελμα «βυθίσατε το Χόρα» του Ανδρέα Παπανδρέου, το οποίο έγινε με συνεννόηση, ενίσχυσε τη διαπραγματευτική ικανότητα της Κυβλερνησης Καραμανλή.
β) Νωρίτερα, η έξοδος της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ με απόφαση του Κων/νου Καραμανλή και με δεδομένη τη σύμφωνη γνώμη του Α. Παπανδρέου προβλημάτισε έντονα τον συμμαχικό παράγοντα και τον έθεσε ενώπιον των ευθυνών του απέναντι στην τουρκική απειλή.
γ) Η αξίωση του Α. Παπανδρέου στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον Δεκέμβριο του 1981 (ένα μόνο μήνα από την ανάληψη της εξουσίας), να γίνει μνεία στο ανακοινωθέν του άρθρου 5, το οποίο προέβλεπε ότι τυχόν προσβολή κράτους-μέλους συνεπάγεται την ενεργοποίηση της συμμαχίας υπέρ του απειλουμένου, ήταν μία πράξη υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής η οποία κατέστησε τη χώρα σεβαστή.
δ) Να θυμίσουμε επίσης την επεισοδιακή Διάσκεψη Κορυφής της ΕΟΚ στο Δουβλίνο κατά την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου επέβαλε με την τόλμη και την αποφασιστικότητά του τα Ολοκληρωμένα Μεσογειακά προγράμματα (ΜΟΠ) παρά την αντίδραση της Θάτσερ. Πόσο ευεργετικά αποδείχθηκαν τα ΜΟΠ για την Ελλάδα και όχι μόνο, το γνωρίζουν οι πάντες εκτός από τους μισαλλόδοξους.
Και ε) να θυμίσουμε ακόμη ένα άλλο χαρακτηριστικό γεγονός που αποδεικνύει την υπερήφανη εθνική πολιτική την οποία ασκούσε η χώρα μας έναντι όλων των συμμάχων εταίρων και φίλων:
Το Νοέμβριο του 1983, ο τότε Πρόεδρος της Βουλής, αείμνηστος Γιάννης Αλευράς, επικεφαλής διακομματικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας, πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στη Βόννη. Κατά την επίσκεψη αυτή, του υπεδείχθη επισήμως να επισκεφθεί το Τείχος του Βερολίνου. Ο Αλευράς αρνήθηκε. Το γεγονός αυτό πήρε διαστάσεις διπλωματικού επεισοδίου και προκάλεσε τη διαμαρτυρία του Υπουργού των Εξωτερικών της τότε Δ. Γερμανίας Γκένσερ στον τότε Υπουργό Εξωτερικών Γιάννη Χαραλαμπόπουλο. Ιδού η απάντηση του Έλληνα Υπουργού στον Γκένσερ: «Όλοι θα πρέπει να γνωρίζουν μια για πάντα ότι η Ελλάδα σε καμιά περίπτωση δεν είναι διατεθειμένη να ακολουθεί κάποιες άλλες πολιτικές ή να αποδέχεται οποιεσδήποτε υποδείξεις». Αποστομωτική απάντηση.
Μπορεί κανείς να μας πει καμιά ανάλογη απάντηση π.χ. στον κ. Σόιμπλε, την κα Μέρκελ ή τους κομισσάριούς τους Φούχτελ κλπ που αλωνίζουν στα υπουργεία και τις υπηρεσίες ως κατακτητές; Τότε, όμως, υπήρχαν πράγματι πολιτικές ηγεσίες με αίσθημα αυξημένης εθνικής ευθύνης. Υπήρχαν ηγεσίες που αντιλαμβάνονταν την εθνική ανεξαρτησία με το πραγματικό της νόημα.
Τους ηγέτες αυτούς διαδέχτηκαν ήσσονος σημασίας ηγέτες και ως εκ του μεγέθους τους αποδείχθησαν ενδοτικοί, υποχωρητικοί, μη ελευθερόφρονες, υποτακτικοί στα κελεύσματα των προστατών τους. Και για να είμαστε δίκαιοι με την ιστορία: το μόνο θαρραλέο veto που κόστισε στον ίδιο ακριβά ήταν το «όχι» του Κώστα Καραμανλή στη διάσκεψη κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι.
Η οικονομικά συντηρητική αλλά εθνικά αξιοπρεπής και υπεύθυνη πολιτική του αειμνήστου Κων/νου Καραμανλή και η θεσμικά ριζοσπαστική, κοινωνικά προοδευτική, πολιτικά συμφιλιωτική και εθνικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου έχουν τεθεί από την σημερινή κυβέρνηση στο ιστορικό περιθώριο.
Είναι φανερό ότι οι μετριοπαθείς αλλά πατριωτικές δυνάμεις της σχολής Κων/νου Καραμανλή, εγκλωβισμένες στο σύστημα Σαμαρά, έχουν αδρανοποιηθεί. Κατά ανάλογο τρόπο είναι εγκλωβισμένες και αδρανοποιημένες από το σύστημα Βενιζέλου οι πατριωτικές και προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, δύο μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα με ξεχωριστή και διακριτή δυναμική λιμνάζουν. Δεν έχουν πολιτική έκφραση. Τα δύο αυτά ρεύματα πρέπει να εκφραστούν πολιτικά με σχήμα ενιαίο και αυτόνομο.
Η Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, συνθετικό μίγμα αφενός μεν της Σχολής Αβέρωφ με χαρακτηριστικό τον πολιτικό αυταρχισμό και αφετέρου της ομάδας Βενιζέλου, η οποία αποτελεί μεταλλαγμένο μόρφωμα του άλλοτε κραταιού Κινήματος, ακολουθεί πολιτική εθνικού ενδοτισμού, κοινωνικού αρνητισμού, πολιτικού αυταρχισμού και οικονομικού ελιτισμού.
Το σχήμα αυτό μέρα με τη μέρα από τη φύση του και εκ προορισμού θα γίνεται αυταρχικότερο, αντιλαϊκότερο και βήμα βήμα θα οδηγεί τον τόπο σε μία επικίνδυνη πόλωση, βαθύτατα διχαστική. Πόλοι αντιπαράθεσης με αυτήν την πολιτική της Κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή. Δεν αντιλαμβάνονται δυστυχώς ότι αυτή η πολιτική οδηγεί το λαό κατευθείαν στο διχασμό και τον εμφύλιο; Δεν βλέπουν ότι εκεί οδηγούν τα πράγματα εκείνοι που θέλουν να εξαρτήσουν τον τόπο με τους πλέον αποικιοκρατικούς όρους για πολλές δεκαετίες;
Όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς την ιστορία του τόπου δεν αγνοούν ότι ο Λαός μας τον 20ό αιώνα «έζησε» δύο εθνικούς διχασμούς (το 1916 και το 1946), τον δεύτερο μεγαλύτερο και αγριότερο από τον πρώτο, γνώρισε δύο δικτατορίες, την δεύτερη αγριότερη και μακροβιότερη από την πρώτη, υπέστη δύο εθνικές καταστροφές (Μικρασιατική και Κυπριακή τραγωδία) και δεκάδες κινήματα, πραξικοπήματα και προνουτσιαμέντα. Εξαίρεση, φυσικά, αποτελεί το λυτρωτικό κίνημα του Γουδή τον Αύγουστο του 1909, που έθεσε στο περιθώριο τον παλαιοκομματισμό.
Να συνειδητοποιήσουν επιτέλους οι κυβερνώντες ότι το Μνημόνιο είναι ένα «ναυλοσύμφωνο» και αφορά σε ξένο φορτίο το οποίο είναι φορτίο δανειστών. Μόνο το πλοίο είναι ελληνικό και μάλιστα επιταγμένο. Άρα πρέπει να ενδιαφέρει τους πλοιοκτήτες η διάσωση του πλοίου και τους δανειστές η διάσωση του πλοίου και του φορτίου. Όμως, η ασφαλής πλεύση προϋποθέτει καλώς διαιτόμενο πλήρωμα, ήρεμες θάλασσες και καλούς καπεταναίους. Αλλά ο Πλοίαρχος και ο Ύπαρχος αποδεικνύονται ακατάλληλοι, το πλήρωμα παραμένει απλήρωτο, τα πελάγη είναι φουρτουνιασμένα και άγρια κύματα κλυδωνίζουν το σκάφος. Και αντί οι καπεταναίοι να ελαφρύνουν το πλοίο από το φορτίο, πετάνε τα πληρώματα στη θάλασσα.
Στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας, εξουθενώνουν ηθικά και οικονομικά το Λαό. Πώς εννοούν την σωτηρία της Πατρίδας χωρίς τη σωτηρία του Λαού; Μήπως την ταυτίζουν μόνο με τη σωτηρία των διεφθαρμένων οικονομικοπολιτικών elite; Δεν γνωρίζουν ότι πρώτο και ζωτικό συστατικό της έννοιας Πατρίδα είναι ο Λαός; Πατρίδα χωρίς λαό είναι αφηρημένη έννοια. Πατρίδα χωρίς ελεύθερο λαό είναι θλιβερή έννοια και πατρίδα χωρίς ευημερούντα λαό είναι τραγική έννοια. Πού οδηγούν το Λαό; Τους φτωχούς εναντίον φτωχών αφού τροχίσουν τα σκουριασμένα μαχαίρια στα ακόνια του Γράμμου και του Μελιγαλά;
Ό,τι κατέκτησε η μεταπολιτευτική Ελληνική Δημοκρατία με αρχιτέκτονες τον Κων/νο Καραμανλή και τον Ανδ. Παπανδρέου δεν πρέπει να καταρρεύσει σε ερείπια από την ανικανότητα των επιγόνων τους. Ας αφήσουμε τις αδυναμίες και τα ελαττώματά τους στην κρίση της ιστορίας και ας κρατήσουμε τις αρετές τους, δηλαδή τον πολιτικό ρεαλισμό του ενός και το κοινωνικό όραμα του άλλου.
Κύριοι Κυβερνώντες (αμνήμονες) και μέλλοντες να κυβερνήσετε (εξίσου αμνήμονες) συνετιστείτε πριν είναι αργά. Αλλιώς θα σας παραμερίσει η ιστορία. Οι πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις του ευρύτερου κοινοβουλευτικού χώρου, όπως διαμορφώθηκαν από τους δύο μεγάλους μεταπολιτευτικούς ηγέτες, τον Κων/νο Καραμανλή και τον Ανδ. Παπανδρέου με αίσθηση εθνικής ευθύνης, πρέπει να συσπειρωθούν στο όνομα του εθνικού συμφέροντος και να φράξουν το δρόμο στο νέο διχασμό του Λαού μας, τον πρώτο του 21ου αιώνα του οποίου οι δραματικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες προλειαίνουν το έδαφος. Οφείλουν και πρέπει να οργανώσουν τον ενδιάμεσο χώρο απωθώντας εκατέρωθεν τις διχαστικές δυνάμεις. Οφείλουν να συμπαραταχθούν σε ένα ενιαίο Πατριωτικό και Δημοκρατικό Μέτωπο με ευρωπαϊκό και ταυτόχρονα εθνοκεντρικό προορισμό.
Μια πλουραλιστική και γνήσια κεντροαριστερά, μακριά από τον πολιτικό αυταρχισμό της Αβερωφικής Δεξιάς και το νεολαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Μια κεντροαριστερά υπερμνημονιακή με την έννοια ότι θα κάνει τη μεγάλη υπέρβαση στην αδιέξοδη αντιπαράθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο.
Σε αυτό το ευρύ ενωτικό σχήμα, από τις γνωστές πολιτικές δυνάμεις θα βλέπαμε τον Αλ.Παπαδόπουλο, την Αν.Διαμαντοπούλου, τον Γ.Φλωρίδη, τον Ν.Χριστοδουλάκη, τον Τ.Γιαννίτση, τον Β.Κοντογιαννόπουλο, τον Χρ.Ζώη, τον Μ.Μπόλαρη, στελέχη του αριστερού και πατριωτικού ΠΑΣΟΚ που στην άσκηση της πολιτικής τους δραστηριότητας δεν αμφισβητήθηκε το πολιτικό τους ήθος και τα οποία έχουν αποστασιοποιηθεί από το ΠΑΣΟΚ και αντίστοιχα από τη Νέα Δημοκρατία και τη ΔΗΜΑΡ. Η συμμετοχή Δυνάμεων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που έχουν κερδίσει την κοινωνική καταξίωση με το ήθος τους θα ήταν σημαντική.Μια εκλογική σύμπραξη προσωπικοτήτων όπως οι Στ.Μάνος, Στ.Παπαθεμελής θα διεύρυνε σημαντικά τον ενδιάμεσο χώρο. Εξυπακούεται ότι για λόγους αξιοπιστίας και κοινωνικής αποδοχής του σχήματος, δε μπορεί σ’ αυτό να έχουν συμμετοχή και ρόλο οι κ. κ. Βενιζέλος και Κουβέλης.
Όμως, ένα τέτοιο κόμμα δεν θα είναι πολιτικά βιώσιμο και εθνικά αναγκαίο αν δεν είναι αταλάντευτα πατριωτικό, βαθύτατα δημοκρατικό, ένα κόμμα που θα καλύψει το κενό του κοινωνικού κράτους και θα εμπνεύσει εθνική αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση στους νέους, οι οποίοι σήμερα ωθούνται στα στρατόπεδα των άκρων για να αποτελέσουν αύριο τους αντιμαχόμενους και αλληλοσυγκρουόμενους Έλληνες.
Η οργάνωση του ενδιάμεσου (κεντρώου) χώρου αποτελεί πολιτική αναγκαιότητα γιατί θα λειτουργήσει
α) αποτρεπτικά στην καλλιεργούμενη πόλωση,
β) κατευναστικά απέναντι στη διογκούμενη λαϊκή δυσφορία, μέσα φυσικά από μια δικαιότερη κατανομή του εθνικού εισοδήματος.
Αποτελεί εθνική αναγκαιότητα για να δημιουργηθούν όροι ομοψυχίας και κοινωνικής συνοχής, οι οποίοι είναι εκ των ουκ άνευ για την αντιμετώπιση κρίσιμων εθνικών περιστάσεων που είναι φανερό ότι απειλούν το εθνικό μέλλον. Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να βρεθεί ο τόπος σε κοινωνική αποσύνθεση μπροστά σε επερχόμενους εξωτερικούς κινδύνους. Αποτελεί επίσης πολιτειακή αναγκαιότητα η ανασύνταξη του πολιτεύματος με τρεις κύριες διαστάσεις: θεσμική, κοινωνική, οικονομική.
Θεσμική διάσταση σημαίνει: ισχυροποίηση των κοινοβουλευτικών και δημοκρατικών θεσμών, με μικρότερο και λειτουργικότερο κεντρικό κράτος αφενός και ουσιαστική αποκεντρωμένη διοίκηση και αυτοδιοίκηση αφετέρου. Σημαίνει επίσης ουσιαστική διάκριση των κορυφαίων λειτουργιών της Πολιτείας (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική).
Κοινωνική διάσταση σημαίνει: κατοχύρωση της κοινωνικής δημοκρατίας κατά το πλήρες περιεχόμενό της με συνταγματικές εγγυήσεις, ουσιαστική δηλαδή κατοχύρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων αφού προηγουμένως ανακτηθούν στο σύνολό τους (Πρόνοια, Παιδεία, Υγεία).
Οικονομική διάσταση σημαίνει: θεσμική αναδιάταξη της εθνικής οικονομίας με κοινωνικούς και γεωγραφικούς όρους για την ισόρροπη ανάπτυξη όλων των κοινωνικών ομάδων και των γεωγραφικών περιφερειών. Εξυπακούεται ότι ηθική αναγκαιότητα υπαγορεύει την καταπολέμηση της διαφθοράς, της διαπλοκής και της συναλλαγής στον οικονομικοπολιτικό βίο. Τέλος, απαιτείται ένα νέο, σύγχρονο όραμα που θα στοχεύει στην οικονομική, πνευματική, πολιτιστική και κοινωνική ανάπτυξη ενός κράτους με σύνορα και ενός Ελληνισμού χωρίς σύνορα.
Με δυο λόγια, απαιτείται θεσμική (συνταγματική) προστασία της δημοκρατίας των πολιτών και όχι προστασία της δημοκρατίας των elite. Η Ελλάδα έχει ανάγκη Εθνικής Ηγεσίας.
Ο Πολιτικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ» θα πάρει πρωτοβουλίες.
Υ.Γ.1 Ο πολύπειρος και σοφός Γιάννης Αλευράς, επιστρέφοντας από το ταξίδι του στη Γερμανία, μου διηγήθηκε την εμπειρία που αποκόμισε. «Η Γερμανία» έλεγε «έβλεπα να αναπτύσσεται ραγδαία, είναι μια ανερχόμενη οικονομική δύναμη. Ο δυναμισμός είναι στη φύση αυτού του λαού, αλλά και ο σωβινισμός. Σε κάθε μου βήμα μεγαλώνει και ένα μωρό. Έμοιαζε με Χίτλερ».
Υ.Γ.2 Μήπως ο υπερβολικός αντιαμερικανισμός υπήρξε μη ωφέλιμος;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
