Ο Αντώνης Σαμαράς τόλμησε να κλείσει τη δημόσια τηλεόραση (του)! Έτσι γινόταν πάντα. Η ΕΡΤ ανήκε στο κόμμα που κυβερνούσε – πάντα παρέα με τους μόνιμους, πλην πολύχρωμους, συνδικαλιστές της, που φρόντιζαν να αλλάζουν χρώμα αναλόγως των περιστάσεων… Η Χούντα δεν έκλεισε τη δημόσια τηλεόραση – δεν υπήρχε και ιδιωτική – και γιατί να το έκανε; Μια χαρά μπορούσε να τη χρησιμοποιεί ως εργαλείο για την προπαγάνδα της. Όμως, ο λαός, όπως και τότε, έτσι και σήμερα, ήξερε το ρόλο της δημόσιας τηλεόρασης.
Συνεπώς, ο πρωθυπουργός με πολιτικό ρίσκο που ανέλαβε προσωπικά, κατήργησε το εργαλείο με το οποίο θα μπορούσε να προπαγανδίζει την κυβερνητική-“μνημονιακή πολιτική”. Γιατί;
Πρώτον, γιατί δεν μπορούσε να προπαγανδίσει. Οι …συνιδιοκτήτες της ΕΡΤ, δεν συνεπικούρησαν σε αυτό το έργο. Αυτή τη φορά δεν φόρεσαν το χρώμα της κυβερνητικής …φανέλας. Κατάλαβαν, το μάταιο της προσπάθειας. Η εξυγίανση της δημοσίας τηλεόρασης πλησίαζε, αναγκαστικά, όπως και σε κάθε τι δημόσιο. Αρνούμενοι οποιοδήποτε διάλογο για εξορθολογισμό και εκσυγχρονισμό του “μαγαζιού”, πέρασαν απέναντι. Φόρεσαν την φανέλα της “αντικειμενικής και ανεξάρτητης ενημέρωσης”, μετατρέποντας ουσιαστικά την ΕΡΤ σε “αντιμνημονιακό” ανάχωμα έναντι των “μνημονιακών” ιδιωτικών καναλιών. Αυτή τη φορά, η επιβίωση των …συνιδιοκτητών δεν περνούσε μέσα από την προαγωγή της κυβερνητικής πολιτικής – το αντίθετο.
Δεύτερον, γιατί έπρεπε να διαμηνύσει στο εξωτερικό ότι διαθέτει το πολιτικό σθένος να προχωρήσει αποφασιστικά στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων και να εξασφαλίσει την επιπλέον στήριξη του και να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Για αυτό και η κυβέρνηση μιλά για μια κίνηση υψηλού συμβολισμού.
Τρίτον, γιατί έπρεπε να θέσει τους κυβερνητικούς εταίρους προ των ευθυνών τους. Κάτι με τον αντιρατσιστικό, κάτι με τις επιφυλάξεις τους στη ρύθμιση για τα “κόκκινα δάνεια”, κάτι με το κρυφτό πίσω από τις απολύσεις στο Δημόσιο, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έδειξαν να υιοθετούν μια νέα στρατηγική στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης. Το “ναι σε όλα” τους οδηγούσε σε πολιτική εξαφάνιση. Αλλά το “ναι υπό προϋποθέσεις”, έθετε, αναπόφευκτα, τον Αντώνη Σαμαρά σε ένα καθεστώς ιδιότυπης πολιτικής ομηρίας – σε μια στιγμή που απαιτείται ύψιστος βαθμός πολιτικής νομιμοποίησης κρίσιμων κυβερνητικών αποφάσεων.
Ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να συνεχίσει έτσι. Το ναυάγιο της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ (που οι Ευρωπαίοι εταίροι προκάλεσαν) και οι καθυστερήσεις στην υλοποίηση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, επέβαλαν την άνευ όρων στήριξη των κυβερνητικών εταίρων, στην οποία ο Αντώνης Σαμαράς διέβλεψε πως δεν θα μπορούσε να ελπίζει στο εξής, υπό τις νέες συνθήκες.
Η μόνη λύση ήταν να αναλάβει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων προκαλώντας ο ίδιος, αντί να συρθεί σε αυτήν, την ενδοκυβερνητική κρίση που, αναπόφευκτα, θα ερχόταν. Με την πρόθεση του να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, απειλεί να μεταφέρει στους κυβερνητικούς εταίρους το δίλημμα των εκλογών, υποχρεώνοντας τους να εξηγήσουν ότι τις προκάλεσαν για να διασώσουν, όχι τη χώρα, αλλά την ΕΡΤ…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
