Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα δοθεί στους Έλληνες η δυνατότητα να επιλέξουν αν θα εναποθέσουν το μέλλον της χώρας εξ ολοκλήρου στους ξένους δανειστές, ή θα το ορίσουν οι ίδιοι με όσα αποθέματα λογικής και ψυχικής δύναμης έχουν απομείνει στον τόπο. Προφανώς, η ευκαιρία μιας τέτοιας επιλογής χάθηκε προ πολλού και απλά τώρα γίνονται αντιληπτές οι επιπτώσεις της.
Ωστόσο, για το μέσο Έλληνα πολίτη, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου μικρή σημασία έχουν. Όπως ακόμα μικρότερη οι επωδοί περί περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας – η οποία έτσι κι αλλιώς παραχωρήθηκε οικειοθελώς σε βάθος χρόνου έναντι μιας ευημερίας που υποσχέθηκε η ευρωπαϊκή προοπτική και αποδέχθηκε πρόσκαιρη και επίπλαστη. Επωδοί που εύκολα θα μετατραπούν σε γραφικές κορώνες όταν η καλλιεργούμενη ψευδαίσθηση πως «ήρθε η ώρα να πληρώσουν οι τράπεζες και η εγχώρια πλουτοκρατία» θα αρχίσει να διαχέεται ως αίσθηση (ή και πεποίθηση) στην ελληνική κοινωνία.
Το πιθανόν της απώλειας πρόσβασης στα κομματοκρατικά κέντρα λήψης αποφάσεων μιας ελίτ Ελλήνων «ημετέρων» με προνομιακή μεταχείριση, φιλοδοξεί να λειτουργήσει καταπραϋντικά στο μέσο Έλληνα που θα διαπιστώσει ότι ναι μεν το βιοτικό του επίπεδο υποβιβάζεται, αλλά δεν είναι ο μόνος που χάνει. Αν αυτός είναι ένας επικοινωνιακός στόχος, το βασικό ζητούμενο είναι το αν η εξαφάνιση της ελληνικής τραπεζικής και επιχειρηματικής τάξης και η αντικατάσταση της από μια αντίστοιχη ξενόφερτη θα φέρει την προσδοκώμενη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, με σκοπό τον δίκιο επιμερισμό των ωφελημάτων της στους Έλληνες πολίτες και όχι την αποθησαύριση των ξένων δανειστών.