Η ΕΛΛΑΔΑ (ΔΕΝ) ΘΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ;

Πρώτη και καλύτερη η «ενισχυμένη εποπτεία». Ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου προσυπέγραψε την απαίτηση της Άνγκελα Μέρκελ να υπάρχουν οι ειδικοί της Τρόικας για να λύνουν από κοινού με τους Έλληνες αξιωματούχους τα όποια προβλήματα. «Θέλω να είναι εκεί» ακούστηκε να λέει.Ομολογία διαχειριστικής αποτυχίας που την εποχή του συνθήματος «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» θα σοκάριζε, σήμερα, την εποχή της έκπτωσης του πελατειακού πολιτικού συστήματος και της καθολικής απαξίωσης των Ελλήνων πολιτικών, αποτελεί μια απλή δήλωση που στο μέσο Έλληνα θα μπορούσε και να ηχεί καθησυχαστικά, αφού κάποιος ξένος θα επιτηρεί και θα αποτρέπει εγχώριες …λαθροχειρίες.Θα μπορούσε να ναι κι έτσι. Αν ο ξένος «επόπτης», «επίτροπος», «τοποτηρητής» (ο χαρακτηρισμός υποκειμενικός) δεν ήταν διορισμένος από κέντρα αποφάσεων που πολλώ απέχουν από το να διαθέτουν δημοκρατική νομιμοποίηση, αν δεν ήταν εντεταλμένος να διασφαλίσει την επιστροφή των δανεικών χρημάτων της «διάσωσης» – τα οποία ειρήσθω εν παρόδω εξαιρέθηκαν του κουρέματος και θα επιστραφούν στο ακέραιο και με …επιτόκιο απροσδιόριστου ύψους ακόμα…

Ωστόσο, για το μέσο Έλληνα πολίτη, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου μικρή σημασία έχουν. Όπως ακόμα μικρότερη οι επωδοί περί περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας – η οποία έτσι κι αλλιώς παραχωρήθηκε οικειοθελώς σε βάθος χρόνου έναντι μιας ευημερίας που υποσχέθηκε η ευρωπαϊκή προοπτική και αποδέχθηκε πρόσκαιρη και επίπλαστη. Επωδοί που εύκολα θα μετατραπούν σε γραφικές κορώνες όταν η καλλιεργούμενη ψευδαίσθηση πως «ήρθε η ώρα να πληρώσουν οι τράπεζες και η εγχώρια πλουτοκρατία» θα αρχίσει να διαχέεται ως αίσθηση (ή και πεποίθηση) στην ελληνική κοινωνία.

Το πιθανόν της απώλειας πρόσβασης στα κομματοκρατικά κέντρα λήψης αποφάσεων μιας ελίτ Ελλήνων «ημετέρων» με προνομιακή μεταχείριση, φιλοδοξεί να λειτουργήσει καταπραϋντικά στο μέσο Έλληνα που θα διαπιστώσει ότι ναι μεν το βιοτικό του επίπεδο υποβιβάζεται, αλλά δεν είναι ο μόνος που χάνει. Αν αυτός είναι ένας επικοινωνιακός στόχος, το βασικό ζητούμενο είναι το αν η εξαφάνιση της ελληνικής τραπεζικής και επιχειρηματικής τάξης και η αντικατάσταση της από μια αντίστοιχη ξενόφερτη θα φέρει την προσδοκώμενη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, με σκοπό τον δίκιο επιμερισμό των ωφελημάτων της στους Έλληνες πολίτες και όχι την αποθησαύριση των ξένων δανειστών.