Είτε κάποιος είναι αναγνώστης των δημοσκοπήσεων, είτε ιχνηλατεί τα μηνύματα της καθημερινότητάς του όσο κι αν αυτά είναι υποκειμενικά, τα συμπεράσματα για την διαμόρφωση της πολιτικής γεωγραφίας της χώρας είναι κοινά. Η κυβέρνηση δεν εμπνέει ελπίδα και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν πείθει. Ίσως μάλιστα να είναι η κατάσταση τόσο οριακή που να εγκυμονεί μια καινούργια άνοιξη με ανατροπές και κυρίως νέους κανόνες του παιχνιδιού.
Φυσικά δεν μιλάμε για νέες πολιτικές, αριστερές ή δεξιές, εξ άλλου έχουν χάσει προ πολλού αυτές οι έννοιες το νόημά τους, αλλά για μια επανάσταση ήθους, που θα μας συνδέσει ως γέφυρα με τις χώρες που στηρίζονται στην ευνομία. Γιατί το να προβληματίζονται κάποιοι, γιατί μας κατηγορούν εκείνοι που μας δωροδοκούσαν, ως διεφθαρμένους, ας αναλογιστούμε αν είχαν οι επιχειρήσεις τους, την παραμικρή τύχη στο εγχώριο πανηγύρι των εξοπλισμών αν δεν έδιναν μίζα.
Και αν ο Κάντας για αυτονόητους λόγους «έδωσε» μέρος του συστήματος, ο κόσμος βοούσε πως ακόμα και η συντηρούμενη ένταση με την Τουρκία είχε ως σκοπό τις χωρίς λόγο και πραγματική ανάγκη, στρατιωτικές δαπάνες, μόνο και μόνο για να εισπράξουν οι «καπάτσοι» συμπατριώτες μας τα αντισταθμιστικά οφέλη της «στρατηγικής» θέσης τους. Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι αν ο Τσοχατζόπουλος ήταν άπληστος- ο παρ’ ολίγον πρωθυπουργός-ή αν ο εξάδελφός του τον κάρφωσε, ή αν σύμπας ο «καλός κόσμος» της χώρας φωτογραφίζεται στις μαρτυρικές καταθέσεις ως μιζαδόρος. Σε κάθε χώρα μπορεί να προκύψουν και ένας και δύο καθάρματα που μια βάσκανη μοίρα τους έδωσε καίριες, για να τα κονομήσουν, θέσεις. Όμως στον πολιτισμένο κόσμο, είτε από λάθος είτε εξ επίτηδες, αν κάποιοι κρατικοί λειτουργοί βάλουν το χέρι στο μέλι, όχι μόνο απολύονται, όχι μόνο διαπομπεύονται, αλλά τιμωρούνται προς παραδειγματισμό και με εξοντωτικές ποινές, προς γνώση και συμμόρφωση. Εδώ ίσχυε η αρχή της ατιμωρησίας, που φυσικά είναι η μητέρα της ασυδοσίας.
Αν ένας πεινασμένος άρπαζε ένα καρβέλι ψωμί, έμπαινε φυλακή, αν ένας έμπορος όπλων προωθούσε άχρηστα οπλικά συστήματα δωροδοκώντας, όχι μόνο δεν θεωρείτο προδότης αυτός και οι κρατικοί υπάλληλοι συνεργοί του, αλλά έχαιραν ιδιαίτερης τιμής στην ασύδοτη Ελλάδα, του ξεφτιλισμένου τριτοκοσμικού λάιφ στάιλ. Και ενώ βομβαρδίζεται ο πολίτης με όλες αυτές της αποκαλύψεις, που αν δεν είχε η χώρα μπει στον έλεγχο των δανειστών ουδέποτε θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, άναυδος παρακολουθεί το χορό εκατομμυρίων ευρώ από το πόθεν έσχες, εκείνων που ευαγγελίζονται τη σωτηρία του και τη νέα ζωή του. Και αν την περίοδο της δανεικής ευημερίας και της κατ’ ακολουθία δανεικής ζωής, δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία σε ζητήματα πολιτικής ηθικής, αφού και ο ίδιος κατά βάθος και κατά πλάτος πόνταρε στον εύκολο πλουτισμό. Και επειδή στη γενική ανηθικότητα που επικρατούσε το θεωρούσε περίπου ως δικαίωμά του. Τώρα την ώρα του λογαριασμού, αντιλαμβάνεται πως για μια ακόμη φορά υπήρξε το διαχρονικό άλλοθι των λαμογίων και φυσικά το γνωστό θύμα των φρούδων ελπίδων. Γι’ αυτό η απελπισμένη εποχή που δύει με το χρόνο που έφυγε, είναι τόσο ενδιαφέρουσα. Για πρώτη φορά το καινούργιο δεν το εγκυμονεί η ελπίδα, αλλά η απελπισία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
