Όπως φαίνεται από την χαρακτηριστικής ελαφρότητας προεκλογική περίοδο, με τη γενικόλογη συνθηματολογία περί «νέου» και φυγής προς τα «εμπρός», πασπαλισμένη με δόσεις βούρκου, χτυπημάτων κάτω απ’ τη ζώνη και την απαραίτητη σκανδαλολογία, μάλλον πρώτα θα τελειώσει η ίδια η χώρα και μετά η νοοτροπία του παλιού.
Και καλά τα κόμματα του «παλαιοκομματισμού»,- όπως αρέσκονται να τα χαρακτηρίζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ -, έχοντας στις πλάτες τους αρκετά χρόνια διακυβέρνησης με τα καλά και τα κακά πεπραγμένα τους, δύσκολα μπορούν να μιλήσουν για ελπιδοφόρο μέλλον.
Η απερχόμενη κυβέρνηση που ζητάει ανανέωση της εντολής, σε ποιον τομέα διαφοροποιήθηκε από το κακό παλιό ώστε να θεωρηθεί πως είναι ο φορέας του καινούργιου; Ας αφήσουμε το γεγονός ότι εξελέγη την πρώτη φορά, τάζοντας τα πάντα στους πάντες, για να τους ξεγελάσει ολοκληρωτικά στη συνέχεια, όταν προσήλθε στο ραντεβού με την πραγματικότητα.
[quote text_size=”small”]
Αν δεν γνώριζε τι θα αντιμετώπιζε αποδεικνύεται επιεικώς ανεπαρκής, αν γνώριζε εξαπάτησε τους ψηφοφόρους και δεν έχει θέση στη διακυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας.
[/quote]
Πιθανότατα ο Αλέξης Τσίπρας, δραπέτευσε από την ευθύνη, ώστε με μια κυβέρνηση μετεκλογικής συνεργασίας και τα προβλήματα να απλωθούν προς επίλυση σε ευρύτερες δυνάμεις και ο ίδιος να διασωθεί πολιτικά, είτε συγκυβερνώντας, είτε γυρνώντας πάλι στην ασφάλεια και την ανευθυνότητα επίσης, της αντιπολίτευσης.
Γιατί όπως αποδείχθηκε στην πράξη, ούτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία είχε μετά την διαφοροποίηση Λαφαζάνη Κωνσταντοπούλου, ούτε να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας προεκλογικά μπορούσε, καθώς ελλόχευε και περεταίρω διάσπαση, αν οι «νεομνημονιακοί» συνεργάζονταν με τους «παλαιομημονιακούς», έστω κι αν οι τελευταίοι έσωσαν την παρτίδα και την πατρίδα, υπερψηφίζοντας το «αριστερό μνημόνιο». Προφανώς όποιο κι αν είναι το πολιτικό σκηνικό την επόμενη ημέρα, όποιο κι αν είναι το πρώτο κόμμα, ένα είναι βέβαιο. Η υλοποίηση των προαπαιτουμένων που προβλέπει η σύμβαση μαζί με όλες οι εκκρεμότητες των δύο προηγούμενων μνημονίων, κάτω από την ασφυκτική, καθημερινή πλέον, επιτήρηση της τρόικας.
Ακριβώς αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, επιχειρεί για μια ακόμη φορά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, να την αποκρύψει, θολώνοντας τα νερά, ελπίζοντας να μεταθέσει και πάλι την αντιμετώπισή της, σε κάποιο μέλλον που πάντα το προσμένει και ποτέ δεν έρχεται
[quote text_size=”small”]
Φυσικά αυτός ο αδιέξοδος δρόμος της λαϊκίστικης προεκλογικής παροχολογίας, όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο σύντομος, αν κρίνουμε τη διάρκεια της τελευταίας διακυβέρνησης και τις αλλεπάλληλες αναμετρήσεις της τελευταίας εξαετίας.
[/quote]
Μάλλον η ίδια η αγωνία των πολιτών για την επόμενη μέρα, θα είναι εκείνη που θα γίνει δύναμη ανατροπής και θα γεννήσει το νέο, που σαν σύνθημα του θα έχει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Αρκεί η κοινωνία να μην περιπέσει στην απολίτικη λογική του «όλοι είναι ίδιοι» και να επιβάλει, αναλογιζόμενη και τις δικές της ευθύνες, το μέλλον που αρμόζει σε αυτήν αλλά και στις επόμενες γενιές.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
