Τον Φλεβάρη του 1996, η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον …τεχνοκράτη Κώστα Σημίτη προέκυψε ως “μεταβατική λύση” μιας έκτακτης και κρίσιμης για τη χώρα κατάστασης. Ήταν τότε που ο ασθενής Ανδρέας Παπανδρέου αδυνατούσε να ασκήσει τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα και η Ελλάδα κινδύνευε να χάσει το ευρωπαϊκό τρένο και να ενταχθεί στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης.
Οι πολιτικές συνθήκες ευνοούσαν μια πρόωρη εκλογική αναμέτρηση. Στο ΠΑΣΟΚ η οικειοθελής (ακριβέστερα αναγκαστική και επιβεβλημένη) αποχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου δημιουργούσε πολιτικό κενό και κατ’ επέκταση ανοικτό πεδίο δράσης στους επίδοξους διαδόχους του ιδρυτή του Κινήματος. Η συγκυρία όμως δεν προσφέρονταν για εσωστρέφεια που τυχόν οδηγούσε σε διάλυση τον ένα εκ των βασικών πυλώνων του πολιτικού συστήματος. Προείχε η εσπευσμένη εφαρμογή του προγράμματος δημοσιονομικής σταθερότητας, ώστε η χώρα να πετύχει τους στόχους του Μάαστριχτ, και η διαμόρφωση νέων πολιτικών συσχετισμών που θα εξασφάλιζαν τη συνέχεια του πολιτικού συστήματος, χωρίς ανεξέλεγκτες εκπλήξεις.
Όσο το τρένο της ΟΝΕ πλησίαζε, η Ελλάδα έπρεπε να παραμείνει στη …στάση, έτοιμη για …επιβίβαση. Χρειαζόταν πολιτικός χρόνος και ριψοκίνδυνες πολιτικές ακροβασίες. Η εκλογή νέου πρωθυπουργού μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες φάνταζε η πλέον ασφαλής λύση και επιλέχθηκε. Οι εκλογές θα ακολουθούσαν ένα εύλογο χρονικό διάστημα…
Παρεμφερή είναι τα χαρακτηριστικά και της τωρινής κατάστασης. Εκ νέου το εθνικό διακύβευμα είναι ευρωπαϊκό. Όχι η ένταξη στην ΟΝΕ, αλλά η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, έως ότου οι εξελίξεις αναδιαμορφώσουν το νέο ευρωπαϊκό τοπίο, επί του οποίου (τότε και μόνο) η Ελλάδα θα επανατοποθετηθεί. Όπως και προ 15 ετών έτσι και σήμερα, ένας Παπανδρέου βρίσκεται σε διαδικασία αποχώρησης, ουδείς γνωρίζει τις πραγματικές του προθέσεις, η διαδοχολογία ξεκίνησε, αδιαφιλονίκητος διάδοχος δε διαφαίνεται και το ΠΑΣΟΚ φλερτάρει με τη πολυδιάσπαση αν οι διαδικασίες διαδοχής ξεκινήσουν πρώιμα και ανεξέλεγκτα. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, προέχει η υλοποίηση και εφαρμογή του προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, η χώρα χρειάζεται χρόνο, ώστε με ασφάλεια και σχετική προετοιμασία να μεταβεί στο επόμενο στάδιο – όποιο κι αν είναι αυτό. Όπως και τότε έτσι και τώρα επιλέχθηκε μια κοινοβουλευτική λύση “τεχνοκράτη” μέχρι …νεοτέρας, δηλαδή διεξαγωγής εκλογών.
Προφανώς, το “μεταβατικό διάστημα” της “μεταβατικής κυβέρνησης” του Λουκά Παπαδήμου δεν μπορεί να είναι χρονικά προσδιορισμένο, αλλά χρονικά “εύλογο”, όχι μόνο για να διασφαλιστεί η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (ως της μόνης επίσημα υπαρκτής πρότασης για τη διάσωση της χώρας), αλλά και να προετοιμαστούν όλοι, ενόψει της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης που αναπόφευκτα κάποια στιγμή, θα γίνει…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
