Τη γραμμή τη δίνω εγώ, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας πρόσφατα σε αριστερό ακροατήριο. Και το έκανε με τον πλέον εύσχημο και διπλωματικό τρόπο. Ουσιαστικά θέλησε να επιβάλει σιωπητήριο επικαλούμενος τα “επικοινωνιακά χαλκεία” της κυβέρνησης που στήνουν παγίδες στο ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να μην έχει άδικο να υποψιάζεται ότι η στρατηγική στόχευση της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά είναι να δημιουργήσει σκηνικό έντασης και δεξιού παρακράτους. Όπως και μπορεί να μην είναι εντελώς άστοχοι οι παραλληλισμοί με το “ιταλικό βαθύ κράτους” της περιόδου του Φραντσέσκο Κοσίγκα, όπου μετά από μια τυφλή βομβιστική ενέργεια με 17 νεκρούς στην Πιάτσα Φοντάνα, άρχισε να αναπτύσσεται επί δεκαπενταετία “η στρατηγική της έντασης”, με ακροδεξιές, φασιστικές και παρακρατικές οργανώσεις σε συνεργασία με μυστικές υπηρεσίες οργάνωναν προβοκάτσιες εναντίον της Αριστεράς.
Όμως, ανεξάρτητα τού τι φαντάζεται ή υποψιάζεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, η συγκεκριμένη επιλογή μπορεί να συνιστά και μια υπεκφυγή απάντησης σε όσους τον προκαλούν να ασκήσει τα αρχηγικά του καθήκοντα και να “μαζέψει” όσους βουλευτές με δηλώσεις “εκτός γραμμής” αμφισβητούν εμμέσως τη “δεξιά στροφή” του ή απλά απειθαρχούν κάνοντας το ΣΥΡΙΖΑ να φαίνεται με “μεξικανικό στρατό”.
Το κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας επικαλείται έναν υπαρκτό ή ανύπαρκτο εχθρό είναι μια εξήγηση της στρατηγικής του. Η άλλη είναι ότι επιλέγει την κλασσική στρατηγική κατασκευής ενός εξωτερικό για να υπερκεράσει εσωτερικά προβλήματα και αδυναμίες.
Σε κάθε περίπτωση η μεθοδολογία είναι ίδια. Και είναι μάλλον αναμενόμενη δεδομένου ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι εξοικειωμένος σε παιχνίδια τακτικής και ζυμωμένος σε τέτοιου είδους διαδικασίες.
Το θέμα είναι όμως πως τέτοιου είδους τακτικές όσο αποδοτικές κι αν είναι στο να διατηρούν την εσωκομματική συνοχή δεν αρκούν για να δώσουν αέρα νίκης στον Αλέξη Τσίπρα. Η κοινωνία περιμένει να ακούσει από αυτόν ένα διαφορετικό πολιτικό λόγο, πιο σύγχρονο και ρεαλιστικό.
Είναι βεβαία κατανοητή η προτεραιότητα του Αλέξη Τσίπρα να διατηρήσει συντεταγμένο τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως εδώ συναντά το επόμενο προσωπικό δίλημμα. Να αναπτύξει μια αυτόνομη και ανεξάρτητη πολιτική πορεία ποντάροντας στο προσωπικό του άστρο, ή να υπηρετήσει τις αριστερές ισορροπίες και αγκυλώσεις, περιοριζόμενος σε ρόλο ηγέτη της Αριστεράς.
Προφανώς η επιλογή είναι στρατηγικού χαρακτήρα και ανήκει αποκλειστικά στον Αλέξη Τσίπρα. Ωστόσο, οι μεγάλοι ηγέτες κρίνονται από την ικανότητα τους να ηγούνται λαών και όχι παρατάξεων. Κρίνοντας από την ικανότητα τους να δίνουν λύσεις σε απλά και συγκεκριμένα προβλήματα. Αργά ή γρήγορα, ο Αλέξης Τσίπρας θα αποφασίσει είτε ηγούμενος του ΣΥΡΙΖΑ, είτε οποιοδήποτε άλλου πολιτικού σχηματισμού…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
