Το ότι η κατάσταση της χώρας, μετά την άφρονα δεκαετία του 2000, είναι άθλια δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να το αμφισβητήσει, είτε εντός, είτε εκτός Ελλάδας. Το ότι η μόνη λύση για το πρόβλημα της χώρας μπορεί να προέλθει από την Ευρώπη και μόνο, σε συνδυασμό με την αποφασιστική εφαρμογή αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που θα εκσυγχρονίσουν τη δημόσια διοίκηση και την οικονομία, το παραδέχεται πλέον η πλειοψηφία των πολιτών.
Για έξη χρόνια ωστόσο πάνε κι έρχονται δισεκατομμύρια ευρώ και ενώ υπάρχουν αναλαμπές κάποιας βελτίωσης των οικονομικών, η βασική τάση παραμένει αρνητική και ως προς τη σταθερότητα και ως προς τη βελτίωση της καθημερινότητας. Θα ήταν τετριμμένο να τα ρίξουμε όλα και πάλι στην διαφθορά που όντως εξακολουθεί να υπάρχει, ή στο γεγονός ότι το πρόγραμμα ήταν λάθος και αντί να λύσει πρόσθεσε προβλήματα. Γιατί εδώ προκύπτει ένα εξόχως βασανιστικό ερώτημα: Πώς οι άλλες χώρες που υπάχθηκαν σε μνημόνιο, ή εκείνες που το εφήρμοσαν από μόνες τους, έχουν βγει στις αγορές με ελάχιστα επιτόκια και εμείς βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά στο σημείο μηδέν; Και επίσης είναι δυνατόν να έχει άδικο όλος ο πλανήτης και πάνω από τους μισούς συμπατριώτες μας, στη στάση τους απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα και να έχουν δίκιο εκείνοι, οι μειοψηφούντες, που θεωρούν πως υπάρχουν λύσεις, πολιτικές ίσως, που θα το επιλύσουν ανώδυνα;
[quote text_size=”small”]
Και αν οι θυσίες των πολιτών όπως ισχυρίζονται πήγαν χαμένες, τότε πώς η χώρα, έστω και με εσωτερικό δανεισμό, επιβιώνει κοντά ένα χρόνο και με ίδια κεφάλαια εξυπηρετεί και τις εσωτερικές της ανάγκες, αλλά και τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές;
[/quote]
Δυστυχώς το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Δεν έχει η χώρα πολιτικό σύστημα που να μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσει δραστικά την κατάσταση, προτάσσοντας μια εθνική στρατηγική, όπως έπραξαν και οι υπόλοιπες χώρες με το ίδιο πρόβλημα, που θα την εφήρμοζαν με πίστη όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Τότε θα μπορούσε να επιτευχθεί και μια δικαιότερη κατανομή των βαρών, αλλά κυρίως θα υπήρχε η βάση εκείνη σταθερότητας και οι σαφείς κανόνες του παιχνιδιού που χρειάζεται ο τόπος, για να προσελκύσει επενδύσεις και να μπει σε τροχιά ανάπτυξης η οικονομία. Αντί αυτού όμως έχουμε ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο συμπεριφέρεται είτε σα να μην έχει συμβεί τίποτε στη χώρα, να διαγκωνίζεται για την καρέκλα της εξουσίας πουλώντας αντιπολιτευτικά φούμαρα, τα οποία τα στέλνει στις καλένδες της επομένη των εκλογών, ακολουθώντας την πεπατημένη των προηγουμένων. Από τις ευρωεκλογές και μετά όταν η χώρα μπήκε, λόγω της άρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να συναινέσει για Πρόεδρο, σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, αλλά και της κυβέρνησης Σαμαρά να ανασχηματίσει προς τη λαϊκή δεξιά το υπουργικό του συμβούλιο, άρχισε και πάλι η υπονόμευση των κόπων και των θυσιών των πολιτών.
[quote text_size=”small”]
Και ο βιαστικός κ. Τσίπρας βρέθηκε τη επομένη των εκλογών με την καυτή πατάτα των σκληρών διαπραγματεύσεων σε καθεστώς ασφυξίας λόγω έλλειψης ρευστότητας, αλλά και αντιμέτωπος των παράλογων προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει στο επιρρεπές στον λαϊκισμό κομματικό του ακροατήριο
[/quote]
. Τώρα όπως και οι προηγούμενοι, τα ρίχνει είτε στην «καμένη γη» που παρέλαβε, είτε στις διαφωνίες των «θεσμών». Ούτε το ένα ούτε το άλλο φυσικά το ακούμε για πρώτη φορά. Είναι σύνηθες ότι όταν οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα οι ελληνικές, αντιμετωπίζουν αδιέξοδα, ανασύρουν το γνωστό τροπάριο πως γι’ αυτά φταίνε πάντα οι άλλοι. Βέβαια μπορεί η κυβέρνηση, μπροστά στο ενδεχόμενο να οδηγήσει τη χώρα σε ναυάγιο να ψάχνει τρόπους για «ηρωική έξοδο», η δημοκρατία ωστόσο έχει εν καιρώ ειρήνης πολλές δικλείδες ασφαλείας. Αρκεί όλοι να συμφωνήσουν πως η κρίση υπερβαίνει την παραδοσιακή εναλλαγή των κομμάτων και απαιτεί η αντιμετώπισή της εθνική συνεννόηση και κυβέρνηση πλατειάς συνεργασίας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
