Λογικά ουδείς θα έπρεπε να αμφισβητεί τις καλές προθέσεις των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση – κυρίως των δυο μικρών, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ – και προπαντός να αμφιβάλλει για την κοινωνική τους ευαισθησία. Υποτίθεται ότι είναι δυο κόμματα σοσιαλδημοκρατικά όπου ασφαλώς προτεραιότητα έχει ο άνθρωπος και κυρίως ο εργαζόμενος.
Υποτίθεται, επίσης, πως αυτός είναι κι ο λόγος που βρίσκονται στην κυβέρνηση. Για να (συγ)κρατήσουν κάπως τις κοινωνικές αντιδράσεις που ευλόγως προκαλούν τα μέτρα λιτότητας και να προσπαθήσουν να προωθήσουν ένα αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης, ώστε κάποια απ’ αυτά τα μέτρα να τύχουν, τουλάχιστον, της κοινωνικής ανοχής.
Δυστυχώς, όμως τα δυο αυτά κόμματα επιδεικνύουν επιλεκτική κοινωνική ευαισθησία. Υποτίθεται ότι διαφωνούν με τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και ενδιαφέρονται να τους προστατεύσουν. Πλην όμως για όλους τους υπόλοιπους που έπεσαν απροστάτευτοι θύματα της κρίσης το ενδιαφέρον τους είναι σαφώς μειωμένο. Για όλο αυτόν τον κόσμο των ιδιωτικών υπαλλήλων που βρέθηκαν στην ανεργία, ή των ελεύθερων επαγγελματιών που δεν έχουν πλέον δουλειές, ή των μικρομεσαίων επιχειρηματιών που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους δεν υπάρχει καμία σκέψη. Όχι προστασίας αλλά ωμού …κομματικού συμφέροντος.
Να παρατηρήσουν δηλαδή τα δυο μικρά κόμματα της συμπολίτευσης πως σε όλους αυτούς που συγκροτούσαν τη μεσαία τάξη και ήταν η ραχοκοκαλιά της οικονομίας, υπάρχει ταυτόχρονα και δεξαμενή ψηφοφόρων, αλλά κυρίως το μέλλον της χώρας. Είναι οι άνθρωποι που μπορούν να σύρουν το κάρο πέρα απ’ την κρίση. Είναι αυτοί που θα στηρίξουν και θα δημιουργήσουν ανάπτυξη.
Κάτι που δεν φαίνεται όμως, ακόμα, στον ορίζοντα, όσο δεν συζητούνται πραγματικά αναπτυξιακά μέτρα. Όσο ανακυκλώνονται οι γνωστές αποτυχημένες συνταγές τύπου κατάργησης του αφορολογήτου ή αύξησης των συντελεστών φορολόγησης σε επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες ως ισοδύναμο για την αποφυγή απολύσεων στο Δημόσιο ή νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Όσο αδυνατούν να καταλάβουν πως με την υψηλή φορολογία, ούτε τους φοροφυγάδες πιάνουν, ούτε χρήματα για επενδύσεις και άρα ανάπτυξη προσελκύουν.
Κάπως έτσι, η συμφωνία κυβέρνησης – Τρόικας για το πακέτο των μέτρων των 12 δισ. € δεν κλείνει. Για να υπάρξει συμφωνία δυο τινά: Είτε οι κυβερνητικοί εταίροι θα συναινέσουν, με τις όποιες απώλειες στο εσωτερικό τους, καθώς υπάρχουν βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που δεν έχουν διάθεση να ψηφίσουν τα μέτρα, χωρίς ισοδύναμα (τα οποία πρακτικά δεν υπάρχουν, ούτε μπορεί να υπάρξουν…). Είτε απλά η Τρόικα να δεχθεί (για πολιτικούς λόγους) ότι κάποια δισ. € (2-3) μπορούν να μαζευτούν από την πάταξη της φοροδιαφυγής…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
