Το θρίλερ με την παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου και τη συμφωνία των δυο κομμάτων σε πρόσωπο κοινής αποδοχής που θα ηγηθεί κυβέρνησης εθνικής ευθύνης, επισκίασε η παρέμβαση των Βρυξελλών η οποία και καθόρισε το πλαίσιο της “ελληνικής λύσης”.
Την ώρα που ο Αντώνης Σαμαράς έθετε ως απαράβατο όρο την παραίτηση Παπανδρέου για να αρθούν τα εμπόδια της εθνικής συνεννόησης. Την ώρα που το …όλον ΠΑΣΟΚ συγκρατούσε τον Παπανδρέου για να διαπραγματευτεί την προτίμηση του στο πρόσωπο του “μεταβατικού” πρωθυπουργού. Την ώρα που η χώρα παρακολουθούσε σε ζωντανή μετάδοση μια πολιτική παράσταση, ήταν η παρέμβαση του Όλι Ρεν που ανέδειξε την ουσία της σκληρής πραγματικότητας που βιώνει η χώρα.
Και η ουσία δεν έχει να κάνει με το πως και ποιος αναδεικνύεται στη θέση του πρωθυπουργού, αλλά με τη συνειδητοποίηση ότι οποιοσδήποτε κι αν είναι, θα ηγείται στο εξής μιας χώρας που απόλεσε την εθνική κυριαρχία της, προτού καν την υπογράψει επισήμως – προτού καν τη διαπραγματευτεί στοιχειωδώς. Η υπογραφή της δανειακής σύμβασης – που περιλαμβάνει πρόνοιες που βάλλουν κατά της εθνικής κυριαρχίας, των εργασιακών δικαιωμάτων και του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων – υποδείχθηκε από τους δανειστές. Και τέθηκε ως προϋπόθεση για την καταβολή των επιπλέον χρημάτων, να υπογραφεί, άμεσα και από το δυο μεγάλα κόμματα!Η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει σε μια λύση όπου δεν θα ήταν αναγκαία η συμμετοχή της ΝΔ – κάτι που θα βόλευε την ηγεσία της… – έπεσε στο κενό. Οι ξένοι δανειστές δεν συμβιβάστηκαν με την ιδέα μιας κυβέρνησης συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ (όπως διεφάνη το βράδυ της Παρασκευής), αλλά απαίτησαν ως εγγύηση για την μετέπειτα εφαρμογή της συμφωνίας και τη συμμετοχή της ΝΔ. Έτσι, ο Αντώνης Σαμαράς εξαναγκάστηκε να υπαναχωρήσει από την αρχική, μαξιμαλιστική του στάση με την οποία φαινόταν πως επιδίωκε την πόλωση για να αποφύγει ή ελαχιστοποιήσει την εμπλοκή της ΝΔ στην υπογραφή της δανειακής σύμβασης.Όμως, ο τακτικισμός των δυο πλευρών δεν πέρασε! Οι Ευρωπαίοι έβαλαν το πλαίσιο, ..επιτρέποντας στην ελληνική πολιτική ηγεσία να διαχειριστεί απλώς τη μάχη των εσωτερικών εντυπώσεων. Τα όσα διαδραματίζονταν στις μαραθώνιες τηλεοπτικές μεταδόσεις ήταν απλά σκηνές ενός πολιτικού ριάλυτι που στήθηκε για να εθιστεί η κοινή γνώμη στη “κρισιμότητα των στιγμών” και να βεβαιωθεί για τον “κίνδυνο” χρεοκοπίας και εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Κι αυτό, για να αποδεχθεί (πρόσκαιρα έστω) την πολιτική συναίνεση στο νέο Μνημόνιο, καθώς κοινωνική συναίνεση θα αποδεικνύονταν, αν υπήρχε.., στην περίπτωση δημοψηφίσματος ή πρόωρων εκλογών.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
