ΕΝΑ ΤΥΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΜΑΣ ΕΛΛΕΙΠΕ

Μοίρασε το

Είναι σύνηθες στη χώρα μας κατά τις προεκλογικές περιόδους, να ακούγονται και βερμπαλισμοί και λεονταρισμοί και κυρίως να καλλιεργούνται υπερβολικές προσδοκίες. Αν και οι καιροί έχουν αλλάξει και ο πολιτικός χρόνος μεταλλάσσει τα γεγονότα σε χρόνο βιντεοκλίπ, οι κακές συνήθειες των κομμάτων δεν ξεχνιούνται.

Και καλά τα κόμματα του πρώην δικομματισμού, παίζουν στο γνώριμο γήπεδο, έστω κι αν αυτή η τακτική τα έφερε να αγωνίζονται να αποτρέψουν την πρωτιά του νέου παίκτη της πολιτικής ζωής, του ΣΥΡΙΖΑ, που είδε τα συνήθως πενιχρά ποσοστά του να εκτοξεύονται. Θα περίμενε κάποιος λοιπόν, να άκουγε και να έβλεπε κάτι καινούργιο να εκπέμπεται από τον αρχηγό του και από τα στελέχη του κόμματος αυτού, που θα έδινε πραγματικά τη διάσταση της ελπίδας, που τόσο συχνά διατυμπανίζουν ότι κομίζουν, ζητώντας μάλιστα εντολή διακυβέρνησης.

Αλλά οι πρώτες εντυπώσεις μάλλον αντί για ελπίδα, προκαλούν στους πολίτες γενικευμένο προβληματισμό, ο οποίος αν μέχρι τις εκλογές μεταλλαχθεί σε ανασφάλεια, το ανοδικό ρεύμα μάλλον θα ανασχεθεί. Εκείνο το στοιχείο που ξενίζει ωστόσο περισσότερο, από την μέχρι τώρα τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τόνος που απευθύνεται ο επικεφαλής του Α. Τσίπρας, είτε προς τους ευρωπαίους ηγέτες, βάζοντάς τους όλους στο ίδιο τσουβάλι, είτε στους εγχώριους ευρωπαϊστές.

Και καλά για τους εδώ υποστηρικτές του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, που σχεδόν έχουν φτάσει στο σημείο να νοιώθουν ενοχές επειδή δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να τάσσονται υπέρ του βασικότερου στρατηγικού προσανατολισμού της χώρας τα τελευταία σαράντα χρόνια, ας όψεται η εκδικητική συμπεριφορά του αλήστου μνήμης ηγετικού διδύμου των Μερκοζί. Όμως οι ηγεσίες στην Ευρώπη αλλάζουν, οι λαοί συνειδητοποιούνται, στρέφουν την πλάτη στους συντηρητικούς και η αρχή έγινε ήδη στη Γαλλία. Ας πούμε λοιπόν πως η σκωπτική δήλωση του κ. Τσίπρα για τον κ. Ολάντ ήταν μια ατυχής στιγμή, που αν δεν είχε συνέχεια εύκολα μπορούσε να διορθωθεί.

Οι λεονταρισμοί όμως περί «ψυχρού πολέμου» και «πυρηνικών που συντηρούν ισορροπία τρόμου» προϊδέασε τους σώφρονες για τα χειρότερα. Αν δεν ήταν παιχνίδι με τη φωτιά, θα μπορούσαμε να θυμηθούμε την γνωστή ταινία «το ποντίκι που βρυχάται». Γιατί δεν μπορεί να φανταστεί κάποιος,- όταν ο πιο πιστός φιλοευρωπαϊστής πολιτικός, ο άνθρωπός τους δηλαδή κατά γενική ομολογία, που εφάρμοζε πιστά τις εντολές τους, «απολύθηκε» με τον γνωστό σκαιότατο τρόπο στις Κάνες, μόνο και μόνο επειδή πρότεινε διεξαγωγή δημοψηφίσματος, πρόταση που δικαίωσε εκ των υστέρων ο σκληρός κ. Σόιμπλε,- ότι οι Ευρωπαίοι θα αποδεχθούν τέτοιους έστω λεκτικούς «εκβιασμούς» από το «πυρηνικό» οπλοστάσιο του κ. Τσίπρα.

Γιατί «οι εταίροι» έχουν και τους κρουνούς και το σύστημα στα χέρια τους, και κυρίως έχουν απομονώσει το πρόβλημα Ελλάδα, ώστε να περιορίσουν στο ελάχιστο τις επιπτώσεις από ένα ξαφνικό ελληνικό ατύχημα. Φανταστείτε για παράδειγμα, εν μέσω μιας πιθανής συνέχισης μετεκλογικά της πολιτικής ρευστότητας, να αποφασιζόταν η φημολογούμενη ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων της ευρωζώνης, και να εξαιρείτο απ’ αυτή τη ρύθμιση η Ελλάδα. Ποιος θα έσωζε τότε τα «πολιτικά μας λιοντάρια» από την οργή των πολιτών.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου