Στις κάλπες πάλι ο λαός. Τα επιτελεία των κομμάτων επεξεργάζονται τις στρατηγικές και προσπαθούν να αναδείξουν τα διακυβεύματα αυτής της αναμέτρησης σε ανήσυχους πολίτες. Πολύς θόρυβος και συζήτηση γίνεται για την παραμονή μας ή όχι στην Ευρωζώνη.
Τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας εξάντλησαν την υπερασπιστική τους στρατηγική σε αυτό το θέμα με το ρητορικό ερώτημα:
Ο λαός μας έχει απαντήσει στη συντριπτική του πλειοψηφία στο ερώτημα αυτό θετικά. Στρατηγική επιλογή του είναι η παραμονή στην Ευρωζώνη. Η επιλογή αυτή καταγράφεται σε διάφορες μετρήσεις της κοινής γνώμης, ακόμη και σήμερα στην εποχή του μνημονίου σε υψηλά ποσοστά της τάξης πάνω από το 75%.
Συνεπώς δεν τίθεται θέμα από την μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας αποχώρησης από την ευρωζώνη και την Ε.Ε.
Έχουν κατανοήσει οι πολίτες και σωστά επισημαίνουν έγκυροι αναλυτές ότι η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή αποτελεί ολέθρια επιλογή για το έθνος, την οικονομία και την κοινωνία. Η κάλπη της 6ης Μαΐου δεν αμφισβήτησε αυτήν την κεντρική, σταθερή θέση της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη.
Ψήφισε ναι στην παραμονή μας στην Ευρωζώνη. Αμφισβήτησε όμως καθαρά την βίαιη και αδιέξοδη προσαρμογή της χώρας μας στην Ευρωζώνη, όπως αυτή ενσαρκώνεται στα μνημόνια 1 και 2. Αρκετοί αναλυτές (οικονομολόγοι, δημοσιολόγοι, κοινωνιολόγοι) θεωρούν ότι η καταψήφιση της πολιτικής των Μνημονίων σημαίνει και έξοδο από την Ευρωζώνη. Θεωρούν αντιφατικά τα αποτελέσματα της κάλπης ή αυτά που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις. Είναι λαθεμένη η άποψη αυτή. Η επιφανειακή αυτή ανάλυση, ότι «θέλουμε την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο», στον πυρήνα της αναδεικνύει το πραγματικό πρόβλημα που απασχολεί το λαό μας. Δηλαδή η βίαιη προσαρμογή της χώρας μας στην Ευρωζώνη και στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον, καθώς και οι ολέθριες συνέπειες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αυτής της προσαρμογής, σ’ αυτή την πραγματική κατάσταση που βιώνουμε διαμορφώνονται δύο βασικές πολιτικές στρατηγικές που γίνονται συνεχώς πιο καθαρές οδεύοντας στις κάλπες με ερωτήματα όπως:
● Η χώρα μας θα είναι ισότιμο μέλος στην Ευρωζώνη ή θα αποτελεί το «πειραματόζωο», τον πολιορκητικό κριό για την πλήρη κατάρρευση του ευρωπαϊκού «κοινωνικού μοντέλου»;
● Η χώρα μας θα χάσει παντελώς την κυριαρχία της ακόμη και σε θέματα διακυβέρνησης και θα κυβερνάται από την «τρόικα», ευρισκόμενη σε κατάσταση κηδεμονίας και εποπτείας ή υπάρχει άλλος δρόμος;
● Η χώρα μας με τη βίαιη προσαρμογή των μνημονίων, χωρίς ανάσα και ελπίδα, έχει διέξοδο για ανάκαμψη και ανάπτυξη ή οδηγείται σε λάθος δρόμο;
Πιστεύω λοιπόν ότι ο τρόπος, το πλαίσιο, το πρόγραμμα προσαρμογής της χώρας μας στην Ευρωζώνη είναι τα βασικά στοιχεία που ο κάθε πολίτης θα αξιολογήσει πηγαίνοντας στην κάλπη. Θα βαραίνει όμως πάντα στην επιλογή του η σημερινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τα μικρομεσαία στρώματα και έχει οδηγήσει στην ανεργία πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες.
Αφού η μεσαία τάξη έχει περιέλθει σε κατάσταση ανάγκης η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων σε κατάσταση ανασφάλειας και φτώχειας σε συνδυασμό και με τα παραπάνω ερωτήματα μπορούμε βάσιμα να ισχυριστούμε ότι το πολιτικό κέντρο έχει χαθεί και το δίπολο κεντροαριστερά και κεντροδεξιά θα κυριαρχήσει στην κάλπη του Ιουνίου.
Το ΠΑΣΟΚ χάνοντας το μεγάλο πλεονέκτημά του να αποτελεί το βασικό πόλο της κεντροαριστεράς και πληρώνοντας τα «σπασμένα» της κρίσης, αλλά και της διακυβέρνησης φοβάμαι ότι βρίσκεται σε κατάσταση ασφυκτικής «συμπίεσης» μεταξύ της κεντροδεξιάς συσπείρωσης που επιχειρεί η Ν.Δ. και της κεντροαριστεράς συσπείρωσης που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσο θα στέκεται στο ανύπαρκτο πολιτικό κέντρο το ΠΑΣΟΚ θα φυλλορροεί.
Όσο η στρατηγική του δεν θα δίνει καθαρές απαντήσεις στα παραπάνω πολιτικά ερωτήματα η όποια εγερτήρια πρόσκλησή του δε θα φέρει πίσω τους εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους του. Πρέπει να πείσει το ΠΑΣΟΚ ότι μπορεί να διαπραγματευτεί να αλλάξουν ρότα οι εταίροι και δανειστές μας: Να κάνουν ένα ουσιαστικό βήμα πίσω (από τη βίαια προσαρμογή) και να γίνουν δύο και πολλά βήματα μπροστά με ελπίδα και ανάπτυξη. Δεν επιτρέπεται το ΠΑΣΟΚ να πάει στις κάλπες με σύνθημα το φόβο. Πρέπει να διαχωρίσει τη γραμμή πλεύσης από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές εγχώριες και ευρωπαϊκές. Πρέπει να δώσει ελπίδα στις ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις του τόπου ότι μπορεί να στηρίξει αναπτυξιακές πολιτικές που φέρνουν απασχόληση.
Η συσπείρωση της κεντροδεξιάς θα αποδειχθεί χωρίς σοβαρό αποτέλεσμα αν συνεχίσει να πηγαίνει στις κάλπες κραυγάζοντας για την επερχόμενη χρεοκοπία, αν η Ν.Δ. δεν είναι πρώτο κόμμα.
Δε θέλω να σχολιάσω τις θεμιτές ή όχι μικροκομματικές και λαϊκίστικες φωνές παρατάξεων που κυρίαρχο ζητούμενο τους είναι η είσοδος στη Βουλή ή η αύξηση των εκλογικών ποσοστών.
Πιστεύω ακράδαντα ότι όποια πολιτική δύναμη απαντήσει θετικά και πειστικά στα ερωτήματα που έθεσα θα την αγκαλιάσει μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος.
Σ’ αυτό το δεύτερο γύρο των εκλογών οι στρατηγικές θα κριθούν με βάση τις πολιτικές για έναν διαφορετικό ισότιμο αξιοπρεπή και αποτελεσματικό τρόπο προσαρμογής της χώρας στην Ευρωζώνη και στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον.
Ο φόβος και οι απειλές δεν είναι καλοί σύμβουλοι για την κάλπη. Ο λαός μας χρειάζεται ελπίδα και αέρα αλλαγής από τις ασκούμενες πολιτικές. Μπορεί η Ευρωζώνη να κάνει ένα βήμα πίσω και να αλλάξει το πλαίσιο προσαρμογής της χώρας για ανάκαμψη, προσαρμογή και ανάπτυξη. Τους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα και την Ευρώπη τους αλλάζει ο λαός και στους πιο δύσκολους καιρούς αρκεί να έχει ηγεσίες που να οραματίζονται και να τολμούν να ανοίξουν νέους δρόμους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
