Θα μπορέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να γίνει η φωνή της “Ελλάδας που ξυπνάει νωρίς” ή οι δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου θα βιώσουν άλλη μια διάψευση των προσδοκιών μετατροπής της Ελλάδας σε ένα πραγματικά σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος;
Είναι αλήθεια πως η ανάδειξη του στην ηγεσία της ΝΔ αναπτέρωσε την ελπίδα πως κάτι μπορεί, επιτέλους, να αλλάξει στη χώρα. Κι αυτό γιατί ο Κυριακός Μητσοτάκης δεν κέρδισε την αρχηγία, κομίζοντας, απλώς, το “νέο”, ούτε επικαλούμενος το βαρύ του όνομα, αλλά επειδή επιχείρησε να αρθρώσει τον ορθό πολιτικό λόγο, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς δημαγωγικά τεχνάσματα, χωρίς ωραιοποιήσεις.
Και είναι αλήθεια πως η παραγωγική Ελλάδα, η “Ελλάδα που ξυπνάει νωρίς” έχει ανάγκη τον ορθό πολιτικό λόγο γιατί γνωρίζει πως ο ρεαλισμός και η μέθοδος φέρνει το αποτέλεσμα. Στο ανταγωνιστικό εγχώριο και διεθνές περιβάλλον τα πομπώδη λόγια είναι περιττά. Η δύναμη βρίσκεται στους αριθμούς, στο όραμα και στο σχέδιο. Για κάθε δουλειά – και για τη δουλειά της πολιτικής συνεπώς…
[quote text_size=”small”]
Στην Ελλάδα λοιπόν της κρίσης, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και λένε την αλήθεια. Όποιος αρνείται να αντικρίσει την αλήθεια, περιθωριοποιείται. Και η Ελλάδα σήμερα είναι μια περιθωριακή χώρα, ένα failed state εντός της Ευρωζώνης, επειδή ακριβώς επί χρόνια οι πολίτες της αρνούνταν να αντικρίσουν τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνονταν γύρω τους.
[/quote]
Με την έλευση του Αλέξη Τσίπρα και τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οι μάσκες έπεσαν. Έγινε πλέον σαφές πως μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ούτε δανεικά κι αγύριστα. Η Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών. Να γίνει επιτέλους κράτος. Κράτος που θα επιτρέπει την παραγωγή πλούτου τον οποίο και θα μοιράζει δίκαια.
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ: ΚΟΜΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΡΙΖΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται να γίνει ο κομιστής μιας ριζικής, εκ βάθρων, αλλαγής. Η πρόταση του για ριζική συνταγματική αναθεώρηση αγγίζει τον πυρήνα του προβλήματος, την μήτρα της ελληνικής κακοδαιμονίας.
Το πελατειακό κράτος, η διαπλοκή κράτους και ολιγαρχίας, η διαφθορά στο Δημόσιο, οι στρεβλώσεις στο σύστημα απονομής Δικαιοσύνης, τα εμπόδια στην ανάπτυξη της πραγματικής, της παραγωγικής, οικονομίας, ο συντεχνιακός παρασιτισμός, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις επιπτώσεις. Επί χρόνια συζητάμε τις παρενέργειες του προβλήματος και όχι τον λόγο που τα δημιουργεί. Τα τελευταία δε, χρόνια της κρίσης το ελληνικό πολιτικό σύστημα αναλώθηκε στο ψευτοδίλημμα Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο, ακριβώς για να αποφύγει, για άλλη μια φορά, να συζητήσει για τη ελληνική πολιτική και πολιτισμική κρίση που έφερε τα Μνημόνια. Πολιτική γιατί οι θεσμοί δεν λειτουργούν σωστά. Πολιτιστική γιατί η κοινωνία ανέχεται να μη λειτουργούν σωστά οι θεσμοί.
Όλα αυτά τα χρόνια η κοινωνία αποδέχθηκε την παραπλάνηση, τη διαφθορά, τη συναλλαγή. Απείχε από την πολιτική δίνοντας χώρο σε επαγγελματίες της πολιτικής που με τη σειρά τους ταυτίστηκαν με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και χρηματοπιστωτικούς παράγοντες και το αποτέλεσμα είναι η κρίση που βιώνουμε. Όσο δεν γίνονται ριζικές αλλαγές στους θεσμούς, τόσο η ξένη βοήθεια δεν θα πιάνει τόπο, τόσο τα μνημόνια θα αποτυγχάνουν. Κι όσο αυτή η κρίση θα συντηρείται, τόσο θα εκχωρείται εθνική κυριαρχία για να εξοφληθούν τα χρέη που οι γενιές της Μεταπολίτευσης φόρτωσαν στις πλάτες των επόμενων γενεών Ελλήνων.
Έφτασε λοιπόν ο κόμπος στο χτένι. Η χώρα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Μπροστά στο κίνδυνο οι πολίτες ζητούν απαντήσεις.
[quote text_size=”small”]
Γιατί οι θεσμοί δεν λειτουργούν; Γιατί παρά το 1 τρισ. € που εισέρρευσαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια, δεν γίναμε “η Δανία του Νότου;” Η απάντηση βρίσκεται στο Σύνταγμα. Στη μορφή του Πολιτεύματος. Στο σύστημα της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μας. Είναι μια συζήτηση που επιτέλους ανοίγει από τον Πρόεδρο του μεγαλύτερου αστικού κόμματος της χώρας και φιλοδοξεί η Πολιτική να λύσει το πρόβλημα που η Πολιτική δημιούργησε. Είναι μια συζήτηση που αφορά στην ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας, στην διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας. Που αφορά δηλαδή στις προϋποθέσεις για την οικονομική ανάπτυξη και την έξοδο από το οικονομικό αδιέξοδο που έχουμε περιέλθει. Πρόκειται για τη νέα σελίδα της νέας Μεταπολίτευσης.
[/quote]
Για να γίνει αντιληπτή η μετάβαση στη νέα εποχή που θα επιχειρηθεί με την πρόταση για συνταγματική αναθεώρηση αρκεί να στοιχειοθετηθούν τρία βασικά προβλήματα που συντηρούν και ανακυκλώνουν διαχρονικά την ελληνική κρίση.
α. το πρόβλημα άμεσης και δίκαιης απονομής Δικαιοσύνης,
β. το πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης,
γ. την έλλειψη πολιτικής σταθερότητας.
Αμφισβητεί κανείς σήμερα ότι η Δικαιοσύνη δεν επιτελεί στο ακέραιο το ρόλο της; Πως η καθυστέρηση στην απονομή Δικαιοσύνης στέκεται εμπόδιο στην ανάπτυξη. Αναστέλλει επενδυτικές πρωτοβουλίες. Ταλαιπωρεί αδίκως τους πολίτες;
Αμφισβητεί κανείς ότι στην πολιτική δεν εμπλέκονται οι άριστοι, αλλά οι αρεστοί; Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί αν κάποιος θέλει να αλλάξει κάτι για τον τόπο του, υπό το ισχύον σύστημα θα πρέπει να φτιάξει κόμμα, ή να ενταχθεί σε κόμμα. Να περάσει δηλαδή μέσα από κομματικές διαδικασίες και άρα για να ανέβει στην ιεραρχία και να επηρεάσει με ιδέες και προτάσεις, να είναι ή να γίνει αρεστός στην εκάστοτε ηγεσία του κόμματος. Πόσοι άριστοι μπαίνουν στη βάσανο μιας τέτοιας διαδικασίας;
Αμφισβητεί κανείς πως η συχνότητα διενέργειας εκλογών υπονομεύει την πολιτική σταθερότητα και δυναμιτίζει κάθε προσπάθεια οικονομικής ανάπτυξης;
[quote text_size=”small”]
Είδαμε τι συνέβη πέρσι με την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Έγινε αφορμή να πέσει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση προτού ολοκληρώσει το πρόγραμμα και κριθεί για αυτό. Και στη θέση αναδείχθηκε μια νέα κυβέρνηση κι ένας νέος Πρωθυπουργός ο έκτος τα τελευταία εννέα χρόνια που η Καγκελάριος Μέρκελ ηγείται της Γερμανίας. Ο δε “κακός” κ. Σόιμπλε έχει διαπραγματευτεί με δέκα Έλληνες ομολόγους του. Δηλαδή κάθε χρόνο αλλάζουμε έναν.
[/quote]
Η πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη μας επαναφέρει λοιπόν πίσω στα βασικά.
Τι είναι ένα Σύνταγμα; Είναι ο καταστατικός χάρτης μιας χώρας, το κείμενο που περιγράφει ποιες είναι οι εξουσίες, πως τις εκλέγουμε και πως μας κυβερνούν, πως τις ελέγχουμε και πως αλληλοελέχονται.
Το Σύνταγμα πρέπει να είναι λιτό και περιεκτικό με ρητές διατάξεις για ένα πάγιο και δίκαιο εκλογικό σύστημα που θα εξασφαλίζει τον πλήρη διαχωρισμό των εξουσιών, την πολιτική σταθερότητα, πλήρη και αναλογική εκπροσώπηση όλων.
Το Σύνταγμα του 1974 πληρεί τις παραπάνω προδιαγραφές; Λιτό και περιεκτικό και δεν θα το έλεγε κανείς, αν το συνέκρινε με το Σύνταγμα των ΗΠΑ το οποίο διαθέτει 18 αρχικά άρθρα και περίπου 50 τροποποιήσεις/συμπληρώσεις και μετράει 216 χρόνια αδιατάρακτης λειτουργίας. Οι δε πολίτες αποφασίζουν μέσω εκλογών για τα περισσότερα δημόσια αξιώματα: από το σερίφη και τον Εισαγγελέα, μέχρι το Κογκρέσο και τον Πρόεδρο! Το αντίστοιχο ελληνικό Σύνταγμα, διαθέτει 120 άρθρα, έχει υποστεί 3 αναθεωρήσεις στα 41 χρόνια που μετράει και έχει εκ των πραγμάτων καταρρεύσει.
Γιατί έχει καταρρεύσει;
Διότι ούτε τον πλήρη διαχωρισμό των εξουσιών εξασφαλίζει, ούτε την πλήρη και αναλογική εκπροσώπηση όλων, ούτε βεβαίως και την πολιτική σταθερότητα.
Διάκριση εξουσιών. Δηλαδή: Εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική. Υφίσταται στο πρωθυπουργοκεντρικό μας πολίτευμα όπου όλες οι εξουσίες συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού και μέσω αυτού, στους κομματικούς μηχανισμούς;
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τη δικαστική εξουσία. Η ηγεσία της Δικαιοσύνης εκλέγεται από το υπουργικό Συμβούλιο. Και ποιος έχει την ευθύνη συγκρότησης του υπουργικού Συμβουλίου; Μα ο πρωθυπουργός. Άρα εκ των πραγμάτων η ηγεσία της Δικαιοσύνης υπόκεινται στον άμεσο έλεγχο του Πρωθυπουργού και κατ’ επέκταση του κόμματος ή των κομμάτων που τον στηρίζει. Με ποιον τρόπο λοιπόν η Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη θα έχει την ικανότητα να ελέγχει την εκτελεστική εξουσία, αλλά και την συνταγματικότητα των νόμων, ανεπηρέαστη από την κυβέρνηση και τα κόμματα; Προφανώς θα πρέπει να εκλέγεται από ένα πιο αντιπροσωπευτικό Σώμα. Επ αυτού θα υπάρξουν συζητήσεις…
Για να δούμε όμως τι συμβαίνει με τη νομοθετική εξουσία, δηλαδή τη Βουλή. Πληρεί την προϋπόθεση της αντιπροσωπευτικότητας, ώστε κατ’ επέκταση να έχει τη δυνατότητα να ελέγχει την εκτελεστική εξουσία και ίσως να εκλέγει και την ηγεσία της Δικαιοσύνης;
Εδώ, το ζήτημα της αντιπροσωπευτικότητας συναντά τη συζήτηση ενός αληθώς αναλογικού εκλογικού συστήματος, ώστε να εκπροσωπείται το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και να ακούγονται όλες οι πολιτικές απόψεις.
[quote text_size=”small”]
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να επαναφέρει ετεροχρονισμένα τη συζήτηση για αλλαγή του εκλογικού νόμου (σημ: η ευκαιρία του χάθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν ηγείτο των πολιτικών εξελίξεων, πλέον σέρνεται πίσω από αυτές και οι προθέσεις του δεν χρίζουν πολιτικής αξιοπιστίας…) πλην όμως το κάνει αποσπασματικά. Η συζήτηση για αλλαγή εκλογικού νόμου μπορεί να γίνει μόνο μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο αναθεώρησης του Συντάγματος. Αλλιώς υποκρύπτει πολιτικό καιροσκοπισμό.
[/quote]
Και πάμε τώρα στην εκτελεστική εξουσία. Λέμε για παράδειγμα πως το σύστημα μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό, πως ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι διακοσμητικός και πως θα έπρεπε να έχει αυξημένες εξουσίες.
Κάποιοι μάλιστα μιλούν για άμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό. Θα μας λύσει το πρόβλημα; Σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα, όπου η νομιμοποίηση της κυβέρνησης και άρα του πρωθυπουργού στηρίζεται στη δεδηλωμένη της Βουλής, η δημιουργία ενός δεύτερου πόλου εκτελεστικής εξουσίας θα ήταν αφορμή για περισσότερες τριβές και συγκρούσεις.
Τι μας διδάσκει η συνταγματική μας Ιστορία όταν το Σύνταγμα αναγνώριζε σε δυο πόλους εκτελεστικές αρμοδιότητες. Παλάτι-Βενιζέλος, Παλάτι – Παπάγος. Παλάτι-Καραμανλής. Παλάτι-Παπανδρέου. Άρα. Τι νόημα θα είχε μια τέτοια κατάσταση δυαρχίας;
Όσο η συζήτηση προχωρά το πράγμα αρχίζει και γίνεται πολύπλοκο και δυσνόητο στον πολύ κόσμο.
Με απλά λόγια. Το νέο Σύνταγμα θα πρέπει να διασφαλίζει ένα σύστημα ισορροπίας και ελέγχου των τριών εξουσιών. Δηλαδή να προβλέπει ασφαλιστικές δικλείδες προκειμένου να μην κάνει ο καθένας ό,τι θέλει χωρίς έλεγχο. Ένα το κρατούμενο.
Και το δεύτερο και σημαντικότερο είναι να παρέχεται η δυνατότητα στην κοινωνία να ελέγχει την πολιτική και όχι η πολιτική την κοινωνία. Αυτό μπορεί να γίνει με τη θέσπιση λαϊκής πρωτοβουλίας για δημοψήφισμα και εισαγωγή συμμετοχικών θεσμών που και το Πολίτευμα θα νομιμοποιούσε και κουλτούρα διαλόγου και συναινετικών λύσεων μέσα στην κοινωνία θα καλλιεργούσε.
Αποσπασματικά όμως κάτι τέτοιο στο ρευστό κοινοβουλευτικό μας σύστημα θα λειτουργούσε αποσταθεροποιητικά. Για αυτό και πρέπει να αντιμετωπίσουμε ολιστικά τη συζήτηση και να μη μιλάμε απλώς για Συνταγματική Αναθεώρηση, αλλά για Ριζική Συνταγματική Μεταρρύθμιση.
Κι αν ορισμένοι κρύβονται πίσω από την έλλειψη σχετικής πρόνοιας του ισχύοντος Συντάγματος που απαγορεύει τη λαϊκή πρωτοβουλία για δημοψήφισμα ή αλλαγή Συντάγματος, επισημαίνεται κάτι που μαθαίνουν οι πρωτοετής φοιτητές στις σχολές της Νομικής και των Πολιτικών Επιστημών. Ότι ο λαός, εξ ορισμού, είναι η υπέρτατη εξουσία, η πηγή από την οποία εκπορεύονται όλες οι άλλες εξουσίες και ασκούνται υπέρ αυτού και του Έθνους… Αλλά πριν την προσφυγή στο λαό, υπάρχει στο τραπέζι η πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Αλέξη Τσίπρα που μοιάζει με το …ξυπνητήρι μιας Ελλάδας που πρέπει επιτέλους να ξυπνήσει και να βγει από το διαχρονικό της λήθαργο…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
