Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν να εμπεδώνεται η πολιτική σταθερότητα στη χώρα. Μπορεί ακόμα η οργή και η αγανάκτηση των πολιτών να είναι μεγάλη εξαιτίας της βίαιης πτώσης του βιοτικού τους επιπέδου, πλην όμως ο κίνδυνος μιας εξίσου βίαιης κοινωνικής αντίδρασης στα προγράμματα λιτότητας, δείχνει να μειώνεται.
Οι πολίτες μοιράζονται την πεποίθηση τους για προκήρυξη πρόωρων εκλογών και εξάντληση τετραετίας, στην πλειονότητα τους δεν θέλουν εκλογές και πιστώνουν με εμπιστοσύνη τον Αντώνη Σαμαρά και την κυβέρνηση.
Αν μη τι άλλο, η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται, δίνει την εντύπωση πως ο πρωθυπουργός έχει πετύχει τον αρχικό του στόχο. Να αγοράσει χωρίς απώλειες πολιτικό χρόνο, ώστε να εφαρμόσει πιστά την πολιτική που υποδεικνύουν οι δανειστές, ευελπιστώντας ότι αυτή είναι η μόνη που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Αυτό δε σημαίνει ότι οι πολίτες αποδέχονται με ευχαρίστηση την πολιτική του Μνημονίου. Όμως, αρχίζουν να ελπίζουν πως κάτι μπορεί να γίνει προς το καλύτερο και πως στο βάθος του τούνελ ίσως και να διακρίνεται μια αχτίδα φωτός. Είναι αυτή η ελπίδα που πιστώνει με χρόνο την κυβέρνηση Σαμαρά.
Το πρόβλημα συνεπώς, μεταφέρεται στον Αλέξη Τσίπρα. Έτσι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δε δείχνει ικανός να κεφαλοποιήσει πολιτικά την αγανάκτηση και την οργή του κόσμου. Η ρητορική του δεν τυγχάνει ευρείας κοινωνικής απήχησης και οι πολίτες τον αντιμετωπίζουν με αρκετή επιφυλακτικότητα. Προφανώς, φοβούνται τα “πολύ χειρότερα” στην περίπτωση που ο ίδιος και το κόμμα του αναλάμβαναν τις τύχες της χώρας.
Η κατάσταση θα πρέπει να τον προβληματίσει. Είναι λογικό και πολιτικά θεμιτό η ΝΔ και τα κόμματα της τρικομματικής κυβέρνησης να πολιτεύονται κατά τρόπο που να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους. Το θέμα είναι αν ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να διατυπώσουν μια εναλλακτική πολιτική πρόταση που θα (μετα)πείθει τους πολίτες πως τα “καλύτερα θα έρθουν” αν η χώρα σταματήσει να εφαρμόζει την πολιτική των Μνημονίων.
Καλώς ή κακώς, κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από τα νούμερα και αναγκάζει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αναθεωρήσει πολιτική στάση και ρητορική. Όσο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμμένει στη στείρα άρνηση σε όλα. Όσο εξακολουθεί ξεπεσμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Όσο, ο Αλέξης Τσίπρας πολιτεύεται ως “αστός ηγέτης” που εμπιστεύεται μόνο ένα στενό πυρήνα συνεργατών. Όσο επικροτεί τον κρατισμός, τόσο θα αδυνατεί να ηγηθεί των “Αγανακτισμένων”, στους οποίους ουδέποτε πρυτάνευσε η λογική της διάλυσης της χώρας, αλλά προσαρμογή της στις νέες συνθήκες μέσα από ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης και άσκησης της πολιτικής εξουσίας…