Όλοι λοιπόν έκαναν “ό,τι μπορούσαν”, αλλά τελικώς δεν έβγαλαν το …επιθυμητό αποτέλεσμα, τον σχηματισμό δηλαδή κυβέρνησης συνεργασίας. Ως εκ τούτου και αναγκαστικά, η χώρα οδηγείται στο …μη επιθυμητό, δηλαδή στις επαναληπτικές εκλογές.
Η ομολογημένη απ’ όλους αποτυχίας της προσπάθειας τους, εξηγείται με δυο τρόπους. Είτε, οι πολιτικοί αρχηγοί που …προσπαθούσαν, αποδείχθηκαν ανίκανοι να συνομιλήσουν, να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν όπως – έτσι ισχυρίζονται – το επιτάσσει το εθνικό συμφέρον. Είτε, δεν θέλησαν να συμφωνήσουν προτάσσοντας τις προσωπικές τους στρατηγικές και τα κομματικά τους συμφέροντα, όπως αλληλοκατηγορούνται. Σε κάθε περίπτωση, οι πολίτες έχουν τη δυνατότητα να εξάγουν τα δικά τους συμπεράσματα. Η κάλυψη των ΜΜΕ είναι συνεχής, εκπρόσωποι όλων των κομμάτων διατυπώνουν τις θέσεις τους στο δημόσιο διάλογο, ενώ η απόφαση της Προεδρίας να δημοσιοποιήσει τα πρακτικά των συσκέψεων των πολιτικών αρχηγών, συνεισφέρει τα μέγιστα στην μεγαλύτερη δυνατή ενημέρωση της κοινής γνώμης.
Δυστυχώς, όλη η συζήτηση των τελευταίων ημερών περιστρέφεται και επικεντρώνεται κυρίως στο ποιος έχει την ευθύνη για την επανάληψη των εκλογών. Ακόμα, συζήτηση για τα θετικά και τα αρνητικά του Μνημονίου δεν έχει γίνει. Ούτε ισοδύναμο εναλλακτικό σχέδιο από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις έχει υπάρξει. Ούτε φυσικά ένα Εθνικό Σχέδιο Οικονομικής Ανασυγκρότησης και αναπροσανατολισμού του παραγωγικού μοντέλου της χώρας έχει προκύψει. Η ελπίδα, βέβαια, υπάρχει και θα παραμείνει έως τις παραμονές της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης στις αρχές του Ιούνη.
Μέχρι τότε λοιπόν κι όπως κατ’ επανάληψη έχουμε επισημάνει θα αναζητείται ο υπεύθυνος. Η αλήθεια λοιπόν είναι πως υπεύθυνοι είναι όλοι. Είναι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που απαξίωσε υπαρκτές μεταρρυθμιστικές πτυχές του – αναμφισβήτητα εσφαλμένου σε αρκετά σημεία – Μνημονίου με αποτέλεσμα να δώσει περιθώρια για τη συνολική απαξίωση του και εν τέλει απόρριψη του από τους πολίτες.
Είναι η ηγεσία της ΝΔ που προκάλεσε τις εκλογές ενώ υπήρχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κυβέρνηση αποδεκτή ως αξιόπιστος συνομιλητής με τους δανειστές και δυνατότητα ελέγχου των κοινωνικών αντιδράσεων.
Είναι οι δυνάμεις που υιοθέτησαν άκριτα την αντιμνημονιακή λογική, περιοριζόμενες στο αρνητισμό και την καταγγελία, χωρίς να αντιπαραβάλλουν μια εναλλακτική πρόταση εξόδου απ’ την κρίση. Για αυτό και σήμερα εμφανίζονται απαράσκευες και αμήχανες μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο ανατροπής της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.
Είναι οι δυνάμεις εκείνες που ενώ, υποτίθεται, τάσσονται υπέρ της εφαρμογής του Μνημονίου, οι εκπρόσωποι τους δεν είναι σε θέση να το υπερασπιστούν πείθοντας τους πολίτες για την αναγκαιότητα τους γιατί μάλλον δεν μπήκαν στον κόπο να ούτε να το διαβάσουν. Ας ελπίσουμε πως στο (προεκλογικό) χρόνο που μένει θα το κάνουν…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
