Άραγε τι απέγινε η Ελλάδα της αξιοπρέπειας; Εκείνη που μας κληροδότησαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας, και που γι αυτήν έδιναν τη ζωή τους, σα μια ζωοδόχος σκυτάλη να διέσχιζε τους αιώνες και να μας συνέδεε με τους αρχαίους κατοίκους αυτής της γης που όρισαν πρώτοι τις έννοιες, τους ηθικούς κανόνες και τα κλέα ανδρών;
Ποιο κακομοιριασμένο μικροσυμφέρον μπορεί να στείλει στον καιάδα, πολιτικές παραδόσεις, ιστορία ζώσα που αρκετούς ενέπνευσε, και κυρίως θαυμασμό για την τύχη που επιφυλάχθηκε σε κάποιους, ίσως και ζήλια για την άμεση, έστω λόγω συγγενείας, συμμετοχή τους στη διαμόρφωσή της. Ή μήπως ήταν ωσεί παρόντες; Μήπως τα θεώρησαν όλα αυτονόητα και τυχαία. Μπορεί να ήταν τυχαία σε ότι αφορά την καταγωγή τους, ωστόσο δεν ήταν καθόλου αυτονόητα.
Και αυτό αφορά όλους τους γόνους των ιστορικών πολιτικών οικογενειών της χώρας, με εξαίρεση τον Α. Παπανδρέου που κατά γενική ομολογία, ξεπέρασε σε πολιτικό μέγεθος τον πατέρα του. Αφορμή βέβαια για τις σκέψεις αυτές είναι η ηθική αυτοκτονία, για να χρησιμοποιήσουμε την ηπιότερη έκφραση, του αστού γόνου Μιχάλη Λιάπη, πρώην υπουργού, ανεψιού του Καραμανλή του μεγάλου, και ίσως κάποια στιγμή πρωθυπουργού, αν δεν είχε την ατυχία να λέγεται Λιάπης, αντί Καραμανλής… Ήταν λέει ο αγαπημένος ανεψιός του Κ. Κ. και μάλιστα ήρθαν μαζί με την πτώση της χούντας από το Παρίσι, στο αεροπλάνο που παραχώρησε ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Ζισκάρ ντ΄Εστέν.
Άρα είχε όλα τα εχέγγυα να παίξει ιστορικό ρόλο, αν εκτιμούσε βέβαια την ιστορία της οικογένειάς του, και κυρίως αν μπορούσε να σηκώσει την βαριά κληρονομιά του θείου του. Γιατί η ιστορία με τις πλαστές πινακίδες δεν είναι μια απλή και συνηθισμένη απάτη σε μια χώρα που η διαφθορά και η ανομία κατ’ αρχήν του κράτους και κατ’ ακολουθία των πολιτών είναι εθνικό σπορ. Πρόκειται για ευθεία βολή εναντίον όλων εκείνων των αξιών που μια έστω και ολιγομελής, έστω και με αντιφάσεις τάξη αστών, με θυσίες ομολογουμένως προσπάθησε να εμφυσήσει σε ένα έθνος που τις μεγάλες επαναστάσεις του διαφωτισμού τις πέρασε στη σκλαβιά. Και έρχεται ένας «επίλεκτος;» απόγονος της ελληνικής αστικής τάξης και λειτουργεί σαν το πλέον «υποδειγματικό λαμόγιο». Αν τις ενέργειες αυτές τις είχε διαπράξει ένας φτωχός και κατατρεγμένος από την κρίση, άνεργος συμπολίτης μας, όχι ότι δεν θα ήταν παρανομία, αλλά σίγουρα θα υπήρχε μια κάποια επιείκεια.
Όμως εδώ έχουμε καραμπινάτη περίπτωση που όχι μόνο ανήκει στους έχοντες μεγάλη περιουσία, διαθέτει κυρίως και τεράστια πολιτική κληρονομιά. Την οποία μάλλον και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, όχι μόνο δεν εκτίμησε, όχι μόνο την εκμεταλλεύτηκε για υπουργικά αξιώματα, τελικά απέδειξε πως το κεφάλαιο ιστορία, για το οποίο πολλοί μεγάλοι της ανθρωπότητας θυσίασαν τα πάντα, αυτόν τον γιο της αδελφής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν τον αφορούσε.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
