Στα ψιλά των εφημερίδων και με απλή αναφορά από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, πέρασε η είδηση της απόφασης της κυβέρνησης της Ιρλανδίας να προχωρήσει σε διεξαγωγή δημοψηφίσματος, για την έγκριση από τους πολίτες της χώρας του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας της Ε.Ε..
Τα ίδια Μέσα είχαν κηρύξει πόλεμο όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός, αμέσως μετά την επίτευξη της συμφωνίας του Οκτωβρίου- την οποία υλοποιεί η σημερινή κυβέρνηση-είχε ανακοινώσει ότι την ιστορική αυτή συμφωνία που αποτρέπει τη χρεοκοπία, θα την έθετε προς έγκριση στον ελληνικό λαό, δια δημοψηφίσματος, εκφράζοντας παράλληλα τη βεβαιότητα πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών θα την ενέκρινε.
Η Ιρλανδία μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στις χώρες που περιφρονητικά από τους πλούσιους του βορά ονομάζονται PIGS, είναι όμως χώρα του βορά και φυσικά οι επιλεκτικές αγάπες των γειτόνων δεν κρύβονται και το δικαίωμα της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία της το αναγνωρίζουν, έστω κι αν έχει ιστορικό καταψήφισης κοινοτικών συμφώνων (συνθήκη Λισαβώνας). Ενώ το πειραματόζωο της Ευρώπης, που υφίσταται τη γενική κατακραυγή ηγεσιών, λαών και ΜΜΕ, μετά από την υβριστική προπαγάνδα εναντίον του, στην οποία μάλιστα συμμετείχαν και εγχώριοι καλοθελητές, δεν θεωρείται ούτε ικανό ούτε άξιο, για τέτοιες δημοκρατικές πολυτέλειες. Η πεποίθηση αυτή μάλιστα έχει ποτίσει σε τέτοιο βαθμό και τους παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας, που ούτε λίγο ούτε πολύ, θεώρησαν τη εξαγγελία δημοψηφίσματος, ότι θα έφερνε τη συντέλεια του κόσμου, στην ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια οικονομία. Κάποια Μέσα Ενημέρωσης μάλιστα εξακολουθούν να το θεωρούν γενεσιουργό αιτία «δια πάσα νόσο».
Φυσικά μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό πιέσεων δηλώσεων και κραυγών, χάθηκαν νηφάλιες φωνές όπως του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Χάμπερμας, ο οποίος είχε στηρίξει με θέρμη το δημοκρατικό δικαίωμα της Ελλάδας. Παρά την άδοξη κατάληξή του πάντως, το αναγγελθέν και ουδέποτε πραγματοποιηθέν δημοψήφισμα πέτυχε κάτι που χωρίς την εξαγγελία του ίσως δεν θα είχε επιτευχθεί ποτέ. Την εκλογίκευση μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος, και την δημιουργία-έστω και υπό τη δαμόκλειο εκβιαστική σπάθη της διακοπής της δανειοδότησης-της σημερινής κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας, που αν δεν είχε κατορθωθεί ο τόπος θα περνούσε μια άνευ προηγουμένου δοκιμασία.