Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Κι όταν επιζητείς το …ευκταίο ιεραρχείς προτεραιότητες και μέσα.
Για την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (πλέον…) το ευκταίο είναι η παραμονή στη κυβέρνηση. Για να συμβεί αυτό πρέπει να συμβούν δυο τινά: Είτε οι ψηφοφόροι να πιστέψουν πραγματικά ότι “η πολιτική των μνημονίων” είναι μια πολιτική αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και αξίζουν τον κόπο οι τόσες θυσίες για να βγούμε από την κρίση και την ύφεση. Είτε οι ψηφοφόροι να παραπλανηθούν (και πάλι) πεπεισμένοι ότι οι θυσίες τέλειωσαν και επιστρέφουμε στην εποχή των (κοινωνικών;) παροχών και της “δανεικής ανάπτυξης”.
Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν, όντας αρχηγός κόμματος αρχίζεις το μέτρημα. Μέσα σε έξι μήνες (όταν δηλαδή οι Σαμαράς-Βενιζέλος θα μετρούν τα κουκιά της προεδρικής εκλογής ή θα εξαναγκάζονται σε πρόωρες εκλογές) με ποιο τρόπο μαζεύεις ψήφους. Με τον δύσκολο που απαιτεί πειθώ για την ορθότητα της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείς (αν είναι όντως η ορθή και εφόσον πραγματικά την πιστεύεις και δεν εξαναγκάζεσαι να υλοποιήσεις) ή με τον εύκολο που απαιτεί μικροπολιτικές διευθετήσεις και συμβιβασμούς σε συντεχνιακές απαιτήσεις (πρακτικές γνωστές και συνηθισμένες στους εκφραστές του “πελατειακού κράτους”);
Το δεύτερο φαντάζει πιο εύκολο και πιο οικείο σε συντηρητικούς πολιτικούς όπως ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Άλλωστε, το να εντοπίσεις στελέχη που θα μπορούσαν να πείσουν για την ορθότητα και αναγκαιότητα μιας ριζικά μεταρρυθμιστικής πολιτικής δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χώρια που δεν υπάρχει η ικανότητα δεν υπάρχει και η προθυμία. Ειδικά μετά την “επιβράβευση” των Γεωργιάδη – Χατζηδάκη με την απώλεια των υπουργείων τους, ουδείς εχέφρων πολιτικός θα αποτολμήσει να βάλει το κεφάλι του σε τέτοιο ρίσκο. Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς…
Ως παλιές καραβάνες στην τέχνη του εφικτού, Σαμαράς και Βενιζέλος έφτιαξαν μια “διφυή κυβέρνηση”. Η μια της φύσης είναι η “μεταρρυθμιστική” και την εκφράζουν οι Γκίκας Χαρδούβελης, Κυριάκος Μητσοτάκης, Γιάννης Βρούτσης και άλλη της φύση είναι η “φιλολαϊκή” που την εκφράζουν όλοι οι νεοεισερχόμενοι της Α και Β’ Αθήνας και ορισμένοι ακόμα… Με την μια της η φύση η κυβέρνηση θα δώσει τη μάχη για τη διευθέτηση του χρέους και με την άλλη του επαναπατρισμού των χαμένων ψηφοφόρων.
Η διαφορά με το παρελθόν είναι πως το επόμενο διάστημα η διαφημιζόμενη “φιλολαϊκή” στροφή θα είναι μόνο στο επίπεδο των εντυπώσεων. Διότι δυνατότητες “παροχών” και “συντεχνιακών συμβιβασμών” δεν υπάρχουν. Η Τρόικα καραδοκεί και η παρουσία αντιπροσώπων της σε θέσεις κλειδιά δεν επιτρέπει τέτοιες παρεκτροπές. Εκείνο που για την ώρα είναι επιτρεπτό είναι ένα προσωρινό πάγωμα του “μεταρρυθμιστικού οίστρου”, έως ότου (κι εφόσον) το δίδυμο Σαμαράς-Βενιζέλος περάσουν τον κάβο της ανανέωσης της λαϊκής εντολής.
Εξάλλου το καλοκαίρι προσφέρεται για χαλάρωση και για αύξηση των εσόδων του Κράτους από την πληθώρα τουριστών που θα επισκεφθούν τη χώρα. Τα μπάνια του λαού και τα ευρώ των κουτόφραγκων θα δημιουργήσουν την απαραίτητη αίσθηση ευφορίας, ενώ η υπολειτουργούσα Βουλή δεν θα δώσει τροφή για άγονες αντιπαραθέσεις.
Αν σε αυτό το κλίμα επίπλαστης ευφορίας προστεθούν τα πολιτικά οφέλη από την προεξοφλούμενη διευθέτηση του χρέους την οποία η κυβέρνηση ως απόδειξη πως οι θυσίες πιάνουν τόπο, αντιλαμβάνεται κανείς την προσπάθεια να δημιουργηθεί το ιδανικό momentum για τις πρόωρες εκλογές. Γιατί ως γνωστό, “εκλογές κάνεις όταν ξέρεις πως θα τις κερδίσεις”…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
