Μπορεί η ανθρωποφαγία να υποκαταστήσει τη Δικαιοσύνη; Σε ένα κράτος όπως η Ελλάδα τα πάντα είναι δυνατά. Πόσο μάλλον όταν οι θεσμοί υπολειτουργούν και η διάκριση των εξουσιών είναι τόσο συγκεχυμένη.
Το …φαινόμενο εντοπίζεται στη …φυσική ροπή των Ελλήνων να υποκαθιστούν τις αρμοδιότητες των αρμοδίων από τις δικές τους μη αρμοδιότητες. Κάπως έτσι, ο δικαστής πολιτικολογεί, ο πολιτικός δικάζει, ο δημοσιογράφος καταδικάζει κοκ.
Η συζήτηση γύρω από τη λίστα Λαγκάρντ είναι χαρακτηριστική. Επιβεβαιώνει την προχειρότητα και την χαλαρότητα με την οποία ένα τόσο σοβαρό ζήτημα αντιμετωπίζεται.
Υποτίθεται ότι η συγκεκριμένη λίστα θα αποτελέσει το διαβατήριο για την κάθαρση του δημόσιου βίου. Θα γίνει ο καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων. Θα μετατραπεί σε εξολοθρευτή της φοροδιαφυγής. Ουδέν θα συμβεί!
Η υπόθεση θα πάρει τις πραγματικές της διαστάσεις όταν οι διοικητικές και δικαστικές αρχές του κράτους κάνουν πράξουν στο ακέραιο και ανεμπόδιστα το καθήκον τους. Όταν ασκήσουν τις αρμοδιότητες τους.
Η τήρηση της νομιμότητας (που συμπεριλαμβάνει και το σεβασμό στο απόρρητο των προσωπικών δεδομένων…) θα λειτουργήσει διπλά απέναντι στην όποια προσπάθεια συγκάλυψης και στην όποια απόπειρα πολιτικής αξιοποίησης ενός ζητήματος, το οποίο, ακριβώς, η δυσλειτουργία των θεσμών προκάλεσε.
Όπως λοιπόν θα ήταν πολιτικά ανεύθυνο για την κυβέρνηση να επαίρεται ότι πάταξε τη φοροδιαφυγή (ή έστω ότι προτίθεται να το πράξει), άλλο τόσο πολιτικά ανεύθυνο για την αντιπολίτευση θα ήταν να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους για να αποδώσει την ευθύνη για το σημερινό κατάντημα της χώρας.
Το φαινόμενο της φοροδιαφυγής δημιουργήθηκε τόσο από την αδυναμία των ελεγκτικών αρχών να την εντοπίσουν και να την εξαλείψουν, όσο και από την αδυναμία του κράτους να εμπεδώσει αίσθημα φορολογικής δικαιοσύνης και συνείδησης.
Η φοροδιαφυγή ανθεί από τη στιγμή που οι πολίτες αισθάνονται ότι την υποχρέωση να χρηματοδοτούν ένα χρεοκοπημένο κομματικό κράτος για να σπαταλά δημόσιο χρήμα στη διαφθορά και τη συντήρηση ενός ψηφοθηρικού μηχανισμού. Κατά συνέπεια όσο συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές ενισχύουν τη συγκεκριμένη αίσθηση, τόσο η νοσηρή κατάσταση θα διαιωνίζεται.
Στο πλαίσιο αυτό οι ελεγκτικές και δικαστικές αρχές δεν μπορούν παρά να έχουν δευτερεύοντα ρόλο και πάντως όχι πολιτικό. Ο ρόλος τους είναι συμπληρωματικός, υποβοηθητικός και χρήσιμος μόνο στην περίπτωση που κληθούν να υπηρετήσουν ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα.
Δεν είναι δυνατό να αναμένουμε μόνο από τη Δικαιοσύνη να αντιμετωπίσει ένα φαινόμενο τα αίτια του οποίου προκαλούνται κυρίως από την έλλειψη πολιτικής βούλησης να αλλάξει ριζικά ένα σύστημα που το παράγει. Πόσο μάλλον να της επιβληθεί να επιδοθεί σε ανθρωποφαγίες απλώς και μόνο για να αποτραπεί η πολιτική καταδίκη ενός χρεοκοπημένου πολιτικού μοντέλου.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
