Με την εξαγγελία του δημοψηφίσματος ο Αλέξης Τσίπρας αιφνιδίασε τους Ευρωπαίους και όχι μόνο… Το θέμα είναι αν η κίνηση υψηλού ρίσκου αποβεί τελικά υπέρ των συμφερόντων της χώρας και όχι του κόμματος του.
Το συμφέρον της χώρας επιτάσσει την παραμονή της στην Ευρώπη και το ευρώ. Επιτάσσει επίσης και την προώθηση των μεταρρυθμίσεων που οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να υλοποιήσουν. Επιβάλλει επίσης και μια ρύθμιση του χρέους, καθώς είναι αμφίβολο αν πράγματι είναι βιώσιμο υπό τις παρούσες συνθήκες. Επιβάλλει εθνική ενότητα και αποφάσεις που λαμβάνονται από υπεύθυνες πολιτικές ηγεσίας με υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης και αποστολής και όχι από αδαείς πολίτες σε πλήρη σύγχυση και υπό καθεστώς φόβου.
Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε την …απόφαση να στείλει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση πως η απόφαση είναι στα χέρια του λαού. Ποια απόφαση; α. Επί μιας ανύπαρκτης τυπικά πρότασης, καθώς πρόκειται για πρόταση συμφωνίας στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης που δεν ολοκληρώθηκε; Συνεπώς, αν αποσυρθεί από τους εταίρους επί ποιας πρότασης θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός; β. Επί μιας πιθανής ελληνικής πρότασης, όπως αυτή που κατατέθηκε από την κυβέρνηση, αν οι Ευρωπαίοι το ζητήσουν ως αντικατάσταση της δικής τους; γ. Επί μιας εναλλακτικής πολιτικής επιλογής με αβέβαιη έκβαση, καθώς στην περίπτωση του όχι που η κυβέρνηση εισηγείται τι επακολουθεί; Έξοδος από το ευρώ;
Κι όμως. Μέχρι στιγμής ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει μιλήσει επισήμως για έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ούτε βεβαίως έχει παρουσιάσει κάποιο αξιόπιστο σχέδιο ανάπτυξης με την επιστροφή της χώρας στη δραχμή. Η τακτική του (όχι απαραίτητα η ρητορική του) όλο αυτό το διάστημα προδίδει το αντίθετο. Υπέγραψε την παράταση του Μνημονίου για να διαπραγματευτεί μια καλύτερη συμφωνία με αναπτυξιακή διάσταση που αναπόφευκτα θα συμπεριελάμβανε και το χρέος. Πλήρωσε όλες τις δανειακές υποχρεώσεις από τα κρατικά αποθέματα για να αποδείξει ότι είναι “συστημικός”. Συμφωνεί (και υπογράφει ορισμένες…) ιδιωτικοποιήσεις, στις οποίες πρωταγωνιστούν γερμανικές επιχειρήσεις. Και το κυριότερο κατέθεσε μια γενναία πρόταση που μέχρι την περασμένη Δευτέρα αποτελούσε (και με τη σύμφωνη των εταίρων) βάση για την τελική συμφωνία.
Πως φτάσαμε στην εξαγγελία δημοψηφίσματος;
Τρία πράγματα μεσολάβησαν την εβδομάδα που πέρασαν και εμπόδισαν τη θετική κατάληξη.
Το πρώτο αφορούσε στην πεισματική άρνηση του Βερολίνου να δεχθεί τις ελληνικές προτάσεις και το κυριότερο να δώσει μια θετική γνώμη για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Το δεύτερο αφορούσε στην παρέμβαση του ΔΝΤ που τεχνικά έκρινε την ελληνική πρόταση υφεσιακή, η οποία έθετε σε αμφισβήτηση τη βιωσιμότητα του χρέους για την οποία η Κριστίν Λαγκάρντ θα έπρεπε να δικαιολογηθεί με την ετήσια έκθεση της στα μέλη του Οργανισμού.
Το τρίτο ήταν οι έντονες εσωτερικές αντιδράσεις για τη “φορομπηχτική” πρόταση, η οποία με μεγάλη δυσκολία θα ψήφιζαν οι βουλευτές της συγκυβέρνησης θέτοντας εμμέσως πλην σαφώς στον Αλέξη Τσίπρα ενώπιον του κινδύνου απώλειας της δεδηλωμένης.
[quote text_size=”small”]
Ο μόνος τρόπος που απέμενε στον Αλέξη Τσίπρα για να “περάσει” την όποια συμφωνία θα ήταν να ερχόταν με μια σαφή δέσμευση για αναδιάρθρωση του χρέους, που ήταν εξάλλου και βασική προεκλογική του δέσμευση. Κάτι τέτοιο όμως το Βερολίνο (σε αντίθεση με το Παρίσι…) δεν ήταν διατεθειμένο να δώσει.
[/quote]
Κι όχι μόνο αυτό. Η γραμμή που φάνηκε να επικρατεί ήταν ένα σχέδιο που παρουσιάστηκε με τη μορφή τελεσιγράφου (take it or leave it) που παρέπεμπε σε μια κατάσταση οικονομικής καραντίνας. Η εξάμηνη παράταση που προτάθηκε του υπάρχοντος προγράμματος που προτάθηκε στην ελληνική πλευρά, προέβλεπε αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων για να μην υπάρξει πιστωτικό γεγονός, αλλά κατ’ ουσίαν παράταση της οικονομικής ασφυξίας στη χώρα.
[quote text_size=”small”]
Ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στο δίλημμα να επιλέξει τον αργό θάνατο της ελληνικής οικονομίας (και άρα και τον αργό πολιτικό θάνατο του) ή τον ξαφνικό θάνατο μιας ρήξης που θα οδηγούσε στη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Προφανώς, δεν επιθυμούσε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Εξάλλου, ήταν εξαρχής σαφές πως λαϊκή εντολή για κάτι τέτοιο δεν είχε.
[/quote]
Το δημοψήφισμα λοιπόν μπορεί να ήταν μια κίνηση υψηλού εθνικού και πολιτικού ρίσκου, πλην όμως για τον ίδιο προέβαλε ως η μόνη λύση και το ύστατο διαπραγματευτικό χαρτί έναντι εταίρων και πιστωτών, προκειμένου να τους εξαναγκάσει να αναθεωρήσουν τη στάση τους και να επιστρέψουν στο status quo ante δηλαδή στο δικό του σχέδιο που ήταν η βάση συζήτησης της Δευτέρας.
Την πρόθεση του να σύρει τους Ευρωπαίους σε μια θέση κοντά στη δική του, προκύπτει από αυτή καθ’ αυτή τη μεθόδευση του δημοψηφίσματος, όσο και από ορισμένα σημεία του διαγγέλματος του προς τον ελληνικό λαό.
Είναι ενδεικτικό ότι το ερώτημα τίθεται επί προτάσεως που τυπικώς δεν υφίσταται. Τα δυο αγγλικά κείμενα επί των οποίων οι Έλληνες πρέπει να δεχθούν ή να απορρίψουν (sic) δια του δημοψηφίσματος δεν συνιστούν καμία επίσημη θέση των “θεσμών” πόσο μάλλον που δεν αποτελούν ομόφωνη απόφαση του Eurogroup. Πρόκειται για σχέδια συμφωνίας που μπήκαν στο τραπέζι μιας διαπραγμάτευσης που δεν ολοκληρώθηκε.
Η μπάλα στους Ευρωπαίους
Συνεπώς, ο Αλέξης Τσίπρας αφήνει περιθώρια στους Ευρωπαίους να απαντήσουν.
[quote text_size=”small”]
Η συνεδρίαση λοιπόν του Eurogroup σε λίγες ώρες θα δείξει αν στις προθέσεις των εταίρων είναι πράγματι να αφήσουν την Ελλάδα μόνη και να την εξωθήσουν στη χρεοκοπία.
[/quote]
Πρακτικά κάτι τέτοιο είναι πολύ απλό να συμβεί. Οι Ευρωπαίοι απορρίπτουν την επιστολή Τσίπρα για ολιγοήμερη παράταση του Μνημονίου και επιστρέφουν το ερώτημα με το δίλημμα “ευρώ ή δραχμή”. Τυπικά αυτό γίνεται με απόφαση του Δ.Σ. της ΕΚΤ να διακόψει τη παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες. Προφανώς η ανάληψη μιας τέτοιας απόφασης προϋποθέτει ότι ο Μάριο Ντράγκι έχει εξασφαλίσει πολιτική κάλυψη. Η πολιτική κάλυψη θα πρέπει να δοθεί σε επίπεδο Eurogroup ή Συνόδου Κορυφής. Πως θα γίνει κάτι τέτοιο; Είναι ένα ερώτημα που σε κάθε περίπτωση θα κληθούν να συζητήσουν οι Ευρωπαίοι και δεν θα είναι εύκολο να καταλήξουν. Στο επικείμενο Eurogroup θα υπάρξουν οι πρώτες ενδείξεις, σε κάθε περίπτωση η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο τους. Σίγουρο πάντως είναι πως ομόφωνη απόφαση για διακοπή ρευστότητας με τον Γιάνη Βαρουφάκη εντός της συνεδρίασης δεν πρόκειται να υπάρξει…
Η άλλη επιλογή που έχουν οι Ευρωπαίοι είναι να δεχθούν την ελληνική πρόταση και να ζητήσουν από την κυβέρνηση να θέσει αυτή σε δημοψήφισμα. Τυπικά, η απόφαση θα ανήκει στο Eurogroup όπου εκ των υστέρων θα την εισηγηθεί στους Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Στην όποια απόφαση απαιτείται η υπογραφή του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο οποίος όμως δεν θα φύγει αν προηγουμένως δεν λάβει και μια γραπτή διαβεβαίωση για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, η ελληνική πλευρά θα έχει κερδίσει τις πολιτικές εντυπώσεις και θα βγει από το προσωρινό αδιέξοδο που έχει εισέλθει. Θα είναι η κοινή γνώμη που θα εγκρίνει (δια του δημοψηφίσματος με νέο ερώτημα αυτή τη φορά για το αν εγκρίνεται ή όχι την ελληνική πρόταση με την αναδιάρθρωση του χρέους) τη συμφωνία και όχι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Κατόπιν τούτου ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα έχει παρά να σεβαστεί την λαϊκή ετυμηγορία… Μαζί του φυσικά και όλοι οι θιασώτες της “ρήξης” και της “επιστροφή στη δραχμή”.
Υπάρχει αμερικανική βοήθεια;
Είναι εφικτό να επιτύχει ο ριψοκίνδυνος χειρισμός του Αλέξη Τσίπρα;
Αν δει κανείς τη μεγάλη εικόνα είναι αρκετά πιθανό να πρόκειται για ελιγμό λελογισμένου και ελεγχόμενου ρίσκου.
Πρώτον διότι οι ΗΠΑ επιθυμούν τη σταθερότητα στην περιοχή και η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μπορεί να τη εγγυηθεί, υπό τη μοναδική προϋπόθεση ότι θα επικρατήσει πολιτική σταθερότητα και αναπτυξιακή προοπτική. Φαίνονται λοιπόν έτοιμες να προσχωρήσουν στις ελληνικές θέσεις για το χρέος (όπως εμφανώς έκανε ο υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού) υπό την προϋπόθεση ότι η Αθήνα θα προχωρήσει στις επώδυνες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες υπόσχεται σε κάθε ευκαιρία ο Γιάνης Βαρουφάκης. Ως αντάλλαγμα σε αυτή τη στήριξη η Ουάσινγκτον θα απαιτήσει από την ελληνική κυβέρνηση την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, την διευθέτηση του ζητήματος με την πΓΔΜ. Προς τούτο διόλου τυχαία δεν είναι η περίοδος που ο Νίκος Κοτζιάς επέλεξε να κάνει την περιοδεία του στις βαλκανικές πρωτεύουσες…
Δεύτερον, οι Αμερικανοί έχουν σχέδια σταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής, με πολλά ακόμα μέτωπα να μένουν ανοικτά. Το ισλαμικό κράτος προβάλει ως υπ’ αριθμόν ένας πονοκέφαλος και η Άγκυρα δεν θεωρείται αξιόπιστος συνομιλητής. Το τρομοκρατικό κτύπημα στο Παρίσι αποτελεί άλλο ένα μέσο πίεσης προς την Ευρώπη μέσω του Παρισιού για δράση προς αυτή την κατεύθυνση και η Ελλάδα λόγω θέσης θα διαδραματίσει αναγκαστικά κομβικό ρόλο παρέχοντας τις γνωστές διευκολύνσεις, κυρίως μέσω της βάσης της Σούδας. Κι εδώ τα ανταλλάγματα μπορεί να είναι σημαντικά με την Ελλάδα να γίνεται χώρος υποδοχής μεταναστών με το αζημίωτο βέβαια…
Τρίτον, υπάρχουν ενδείξεις κόπωσης των ευρωπαϊκών λαών από τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει το Βερολίνο και μια άλλη προσέγγιση των Αγγλοσαξώνων (Ουάσινγκτον – Λονδίνου) περί της εξέλιξης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, όπου δεν θα μιλάμε για μια Γερμανική Ευρώπη, αλλά για μια Ευρωπαϊκή Γερμανία.
Όλα αυτά θα επιβεβαιωθούν ή θα διαψευσθούν, μερικώς ή ολικώς, τις επόμενες μέρες.
[quote text_size=”small”]
Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει μιλήσει ακόμα και είναι κρίσιμο αν θα υπάρξει και δική του παρέμβαση σε ανώτατο επίπεδο. Όπως είναι κρίσιμο ο τρόπος που θα διαχειριστεί τη σχέση του με την Άνγκελα Μέρκελ, ώστε να μη ταπεινωθεί το Βερολίνο και να υπάρξει μια ευελιξία με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος για την ίδια, αλλά και την πολιτική που προωθεί στο σύνολο της Ευρωζώνης.
[/quote]
Διότι αν φανεί ότι η Ευρώπη υποχωρεί στις αξιώσεις των Ελλήνων τότε ίσως δημιουργηθεί ένα άλλο ντόμινο με εξέλιξη πιο δυσάρεστη απ’ αυτή που θα προκαλούσε μια χρεοκοπία και έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.
Η θέση Καραμανλή
Σε αυτή τη συζήτηση αναμφίβολα λαμβάνεται υπόψη η ύπαρξη εναλλακτικής πολιτικής πρότασης. Με τον Αντώνη Σαμαρά αποδυναμωμένο και αμήχανο. Με τον Σταύρο Θεοδωράκη να μην παίρνει credits από την παρουσία του στις Βρυξέλλες. Με την αντιπολίτευση ουσιαστικά να εγκλωβίζεται στο δίλημμα ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών, ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί την πολιτική ηγεμονία και την πλειονότητα των πολιτών στο πλευρό του. Κρατώντας ψηλά το λαϊκό φρόνημα έχει στο πλευρό του τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, της Χ.Α., των ΑΝΕΛ και του ΚΚΕ.
[quote text_size=”small”]
Μάλιστα αν οι τράπεζες κλείσουν (ως μέσο πίεσης για “να τελειώσουν τον Τσίπρα”) εύκολα θα ενεργοποιηθεί το blame game και η ευθύνη θα πέσει στους εταίρους, που απεργάζονται σχέδια παρέμβασης στα εσωτερικά μιας κυρίαρχης χώρας και εκτροπής ενάντια στη βούληση του ελληνικού λαού.
[/quote]
Προς τούτο έχει φροντίσει να καλλιεργήσει το σχετικό κλίμα, είτε μιλώντας για Ιουλιανά, είτε για πέμπτη φάλαγγα, είτε με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να στοχοποιεί τον Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος στη συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΕΚΤ θα βρεθεί και πάλι απέναντι στους ομολόγους του προσπαθώντας να τους πείσει γιατί θα πρέπει να συνεχίσουν να παρέχουν ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες…
Σε αυτή την εξίσωση μεγάλο ερωτηματικό παρέμενε η στάση του Κώστα Καραμανλή, η οποία και θα προσδιόριζε τη στάση που θα τηρήσει τις επόμενες μέρες ο Προκόπης Παυλόπουλος και τον τρόπο που θα κάνει χρήση των αρμοδιοτήτων που του παρέχει το Σύνταγμα. Μετά από χρόνια σιωπής λοιπόν, ο Κώστας Καραμανλής με γραπτή του δήλωση τάχθηκε εναντίον των χειρισμών της κυβέρνησης, δηλώνοντας: “Τα πιο ζωτικά συμφέροντα του Έθνους επιβάλλουν την παραμονή της χώρας στην καρδιά της Ευρώπης. Οι υπαρκτές ατέλειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αναιρούν επ’ ουδενί την αξία αυτού του στρατηγικού προσανατολισμού. Άφρονες επιλογές που ναρκοθετούν την αρχή αυτή εξωθούν τη χώρα σε περιπέτειες, με απρόβλεπτες και πιθανώς μη αναστρέψιμες συνέπειες”.
Η διφορούμενη στάση Καραμανλή στο εσωτερικό μέτωπο θα επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις. Στο μεταξύ όμως προηγούνται οι κινήσεις των Ευρωπαίων. Οι επόμενες ώρες είναι ώρες των μεγάλων Ευρωπαίων ηγετών…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
