ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, ΟΥΤΟΠΙΑ Ή ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ

Μοίρασε το

Η κοσμοσυρροή που πραγματικά υπήρξε εντυπωσιακή, αν αναλογιστούμε τη δυσφορία των πολιτών όταν κληθούν να συμμετάσχουν σε πολιτικές εκδηλώσεις, προκάλεσε την προσοχή και το ενδιαφέρον σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας για το εγχείρημα της «κεντροαριστεράς».

Έστω κι αν η μάζωξη είχε καλά οργανωθεί, έστω κι αν υπήρξε πρωτοφανής κινητοποίηση, το αποτέλεσμα ξάφνιασε ευχάριστα τους συντελεστές της εκδήλωσης, και πιθανόν να ενόχλησε εκείνους που δεν πιστεύουν στην κίνηση αυτή, είτε επειδή δε συμφωνούν είτε επειδή την βλέπουν ως απειλή για το δικό τους χώρο. Σίγουρα ο χώρος που αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερά και που για πολλές δεκαετίες κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ, έχει υποστεί καταλυτική φθορά, κυρίως την τελευταία κυβερνητική του θητεία, επειδή ανέλαβε κατ’ αρχήν μόνο του το κόστος της βίαιης προσαρμογής μια καταρρέουσας οικονομίας.

Από τότε και μετά έγιναν πολλά και η ιστορία αυτής της περιόδου όταν γραφτεί με ψυχραιμία, σίγουρα θα αποκαλύψει πολλούς σκελετούς κάτω από την αρχική, κατά πολλούς επιβαλλόμενη από τους σχεδιαστές των γεγονότων, επίσημη αφήγηση. Ένα είναι γεγονός. Πως η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό το τρομακτικό βάρος της κρίσης αναγκάστηκε να παραδώσει την εξουσία, ή καταργήθηκε κατά άλλους από τον γαλλογερμανικό άξονα στις Κάνες,  είτε υπονομεύτηκε εκ των έσω κατά την καταγεγραμμένη επισήμως άποψη του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου.

Μάλιστα όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, ένας μεγάλος αριθμός πρώην ψηφοφόρων του Κινήματος έχουν την ίδια άποψη με τον ΓΑΠ και είτε έχουν αποστασιοποιηθεί, είτε κρατούν στάση αναμονής ανεβάζοντας στις δημοσκοπήσεις στα ύψη το ποσοστό της αδιευκρίνιστης ψήφου. Αρκετοί μάλιστα ενώ θεωρούν αναγκαία την ανασυγκρότηση του χώρου, βλέπουν με καχυποψία την κίνηση των 58, που φαντάζει στα μάτια τους, και μιλάμε φυσικά για τους ιδεολόγους του χώρου και όχι τους τυχάρπαστους που κινούνται αναλόγως με το που πάει ο άνεμος, ως σχέδια επί χάρτου, παλαιών πολιτικών ήδη φθαρμένων από τον κυβερνητισμό. Αλλά και από ηλικιακής άποψης επ’ ουδενί δεν μπορούν να ευαγγελισθούν το καινούργιο.

Σε έναν κόσμο λοιπόν που ανδρώθηκε πολιτικά από την έκκληση του Α. Παπανδρέου για αυτοοργάνωση, τότε στις απαρχές της μεταπολίτευσης, και βίωσε τον κινηματικό χαρακτήρα του σοσιαλιστικού κόμματος, όταν βλέπει πολιτικούς ακόμη και του μεγέθους του Κ. Σημίτη να συμμετέχουν ενεργά, με το σύνολο των παλαιών συνεργατών του, περισσότερο του προσομοιάζει για σύναξη αναμνήσεων παρά ως πολιτική πρόταση. Γιατί, για να λειτουργήσει μια τέτοια κίνηση πρέπει να ερμηνεύσει σωστά τη συγκυρία και να ηγηθεί ενός ρεύματος της κοινωνίας που ήδη έχει ωριμάσει και απλώς αναζητά την συνισταμένη ηγετική έκφραση για να εκφραστεί. Υπάρχει τέτοιο ρεύμα σήμερα; Πολύ αμφίβολο.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ΜΜΕ του χώρου και την υπερπροβολή των πρωταγωνιστών. Ο χώρος που καλύπτει διαχρονικά η λεγόμενη κεντροαριστερά ήταν πάντα ένας χώρος που από τη μια του πλευρά άγγιζε το φιλελεύθερο κέντρο και από την άλλη τις παρυφές της μαρξιστικής αριστεράς, γεγονός που έσπερνε διαρκώς στους κόλπους του σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις, και διασπαστικούς κατακερματισμούς. Τις δύο μοναδικές εξαιρέσεις που ο χώρος κινήθηκε ιδεολογικά συμπαγής και ενωμένος ήταν με την ηγεσία του Γέρου της Δημοκρατίας και φυσικά με την ηγεσία του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή χρειάστηκε εκτός από την ευνοϊκή πολιτική συγκυρία και η συγκολλητική ουσία δύο χαρισματικών ηγεσιών να τον οδηγήσουν. Και είναι περισσότερο από εμφανές το ότι ανάλογου μεγέθους ηγετική προσωπικότητα, σήμερα δεν υπάρχει.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου