Μπορεί οι εξελίξεις να είναι καταιγιστικές μετά την απόφαση των συγκυβερνώντων πολιτικών αρχηγών να ξεκινήσουν άμεσα οι διαδικασίες για την προεδρική εκλογή, κάτι που υπό κανονικές συνθήκες θα έμοιαζε με γιορτή της δημοκρατίας, ωστόσο έτσι που έχει διαμορφωθεί το κλίμα, ο προβληματισμός επικεντρώνεται όχι στην εκλογή αυτή καθ’ εαυτή ή στο πρόσωπο, αλλά στο αν η χώρα μπαίνει σε καθεστώς παρατεταμένης αστάθειας.
Το νοσηρό περιβάλλον που έχει δημιουργήσει αφ’ ενός η αδιαλλαξία των δανειστών – υποδαυλιζόμενη και από τις αλλοπρόσαλλες τοποθετήσεις της προηγουμένης στις δημοσκοπήσεις αντιπολίτευσης η οποία εξαγγέλλει ρήξεις και δια στελεχών της τάζει «δάκρυα και αίμα» – αφ’ ετέρου η απίστευτη ολιγωρία της κυβέρνησης που μετά τις ευρωεκλογές παίζει καθυστερήσεις στον τομέα των μεταρρυθμίσεων, συνάδει με αυτή την εκδοχή. Φυσικά οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που αγόρασαν το ελληνικό χρέος από τις αγορές και πλέον το κατέχουν χρεώνοντάς μας επιτόκια που μόνο ισχυρές οικονομίες απολαμβάνουν, θέλουν τουλάχιστον αξιόπιστους συνομιλητές και ξεκάθαρο τοπίο στη χώρα που θεωρούν ότι τη διέσωσαν από χρεοκοπία, διασώζοντας παράλληλα και την οικονομία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Αν μη τι άλλο, έχουν να απολογηθούν για τη στήριξη που θεωρούν ότι μας παρέχουν, στους δικούς τους πολίτες και στα δικά τους κοινοβούλια, που ψήφισαν υπέρ της βοήθειας στην Ελλάδα. Βέβαια οι απαιτήσεις τους, σε ότι αφορά κυρίως σε ουσιαστικές αλλαγές στο σπάταλο κράτος και στην είσπραξη των φόρων, σίγουρα ενόχλησαν πολλούς και κυρίως εκείνους που αποτελούσαν τους κομματικούς στρατούς του πελατειακού συστήματος, καθώς και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που σιτίζονταν από αυτό
[quote text_size=”small”]
Γι’ αυτό και η λυσσαλέα αντίσταση σε κάθε αλλαγή που επιχειρήθηκε, γι’ αυτό και το φρενάρισμα ακόμα και εκείνων των μεταρρυθμίσεων που είχαν συμφωνηθεί και ήταν προαπαιτούμενες για να περάσει η χώρα στην επόμενη μέρα της προληπτικής στήριξης και κυρίως να δημιουργηθεί θετικό κλίμα για την διευθέτηση του χρέους.
[/quote]
Όμως ο ανίκητος λαϊκισμός που όπως αποδεικνύεται έχει τις ρίζες του βαθιά μέσα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, καραδοκεί και κατακλύζει την λογική σκέψη, οδηγώντας πάλι στις ψευδαισθήσεις και τις καταστροφικές μεγαλοστομίες. Από τη μια οι φιλόδοξοι ανατροπείς της «μνημονιακής κυβέρνησης» θα …καταργήσουν με ένα νόμο τα μνημόνια και θα έρθουν σε …βέβαιη ρήξη με τους δανειστές. Προφανώς τη στιγμή που οι εταίροι βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό των «μνημονιακών» φίλων τους, αντιλαμβάνεται κανείς πως θα αντιδράσουν όταν ακούσουν στην πράξη τις ιδεοληψίες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όπως διατυπώθηκαν πρόσφατα στο Λονδίνο. Και φυσικά δεν απαντά κανένας από το κόμμα που φιλοδοξεί να σκίσει τα μνημόνια, τα οποία με ομαλές συνθήκες σύντομα θα τελείωναν, από ποιες πηγές θα χρηματοδοτήσει το δικό του σύστημα εξουσίας, γιατί φυσικά καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί ούτε ώρα αν κλείσουν οι κρουνοί ρευστότητας της ΕΚΤ.
Από την άλλη πλευρά, η συγκυβέρνηση, αντί να ακολουθήσει με πίστη το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, πανικόβλητη μετά την ήττα στις ευρωεκλογές, άρχισε και αυτή την αντιευρωπαϊκή ρητορεία, τις ρήξεις και τους λεονταρισμούς, εξαγγέλλοντας με προχειρότητα το τέλος των μνημονίων και την εκδίωξη του ΔΝΤ. Ήταν ο απόλυτος παραλογισμός, μιας διασωληνωμένης χώρας, που φυσικά έκανε αγορές και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αναστατωθούν και να σκληρύνουν, και αυτό βέβαια αποτυπώθηκε στα spreads και στα επιτόκια των ομολόγων. Είτε εκλεγεί πρόεδρος από την παρούσα βουλή, ο προτεινόμενος Σταύρος Δήμας, είτε το πιθανότερο αρχίσει ο φαύλος κύκλος των αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, αν οι πολιτικές δυνάμεις δεν βρουν κοινή συνισταμένη για τη σωτηρία της χώρας, η καταστροφή δεν είναι μακριά. Και φυσικά το κόστος σίγουρα θα το επωμισθούν οι πολίτες, εκείνοι ωστόσο που χαμογελούν αυτάρεσκα σήμερα, αναμένοντας το ραντεβού με την ιστορία, ενδεχομένως γίνουν τελικά οι κορυφαίοι μιας σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
