Η τρικομματική κυβέρνηση που συγκροτήθηκε υπό τον υπαρκτό κίνδυνο της επερχόμενης κατάρρευσης που για πολλούς έγκυρους αναλυτές θα ισοδυναμούσε με εθνική καταστροφή, ανάλογη με τη μικρασιατική, έγινε δεκτή απ’ τους πολίτες με αισθήματα ανακούφισης.
Την είδαν όπως δείχνουν οι μετρήσεις της κοινής γνώμης ως αποτέλεσμα της επικράτησης του αυτονόητου, μιας κοινής δηλαδή προσπάθειας για ανακοπή της καταστροφικής πορείας της χώρας και κυρίως της διασφάλισης της παραμονής της στον πυρήνα της Ευρώπης.
Απ’ ότι δείχνουν ωστόσο οι αντιδράσεις των συγκυβερνούντων κομμάτων από την επομένη μάλιστα της έγκρισης της έκτης δόσης, όχι μόνο δέχτηκαν τη συμμετοχή τους με βαριά καρδιά, όχι μόνο άρχισαν τις υπονομεύσεις και τις τορπίλες, αλλά επιχειρούν να την εκμεταλλευτούν στο έπακρο για ιδιοτελή πολιτικά ή κομματικά οφέλη. Κατ’ αρχήν οι υπουργοί που ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ και αποτελούν το βασικό κορμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, με το βλέμμα στις προσεχείς εκλογές, αλλά και στο εσωκομματικό πεδίο στο οποίο εξελίσσεται ακήρυκτος πόλεμος υποψηφίων αρχηγών, ασχολούνται μόνο με τη διαμόρφωση φιλολαϊκού προφίλ, προτάσσοντας μόνο δημοφιλείς πολιτικές, αφήνοντας το ρόλο του κακού στον Ε. Βενιζέλο, γεγονός που προκάλεσε την αντίδρασή του.
Από την άλλη οι προερχόμενοι από τη ΝΔ υπουργοί, μπορεί να δηλώνουν σε όλους τους τόνους πως θέλουν η κυβέρνηση συνεργασίας να πετύχει, αλλά η καρδούλα τους το ξέρει, καθώς μια επιτυχία της παρούσας κυβέρνησης απομακρύνει το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας του κόμματός τους. Ως εκ τούτου, με δυσκολία κρύβεται η προσπάθεια των στελεχών της ΝΔ, να ισορροπούν σε δύο βάρκες, αυτή της συγκυβέρνησης και εκείνη της αντιπολίτευσης και κυρίως της αποστασιοποίησης από τις σκληρές και αντιδημοφιλείς κυβερνητικές αποφάσεις.
Παράλληλα είναι εμφανής η απουσία των προερχόμενων από τη ΝΔ υπουργών από το κάδρο των πολιτικών διεργασιών, με αποχή από τα κυβερνητικά όργανα, και με τη μόνιμη επωδό στις δημόσιες τοποθετήσεις τους περί μεταβατικής κυβέρνησης με περιορισμένες αρμοδιότητες. Τέλος ο ΛΑΟΣ, χρησιμοποιεί τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, πρωτίστως για να προβάλλει τις ιδεολογικές του απόψεις, και να απευθυνθεί σε ευρύτερο ακροατήριο αποσκοπώντας να εμφανιστεί ως φιλολαϊκή πολιτική δύναμη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο πρώτες κινήσεις του προερχόμενου από τον ΛΑΟΣ, υπουργού Μεταφορών ήταν να διερευνήσει μια συμβιβαστική πρόταση κοινής αποδοχής για τα ταξί και να ζητήσει την εξαίρεση των εργαζομένων στα ΜΜΜ από την εφεδρεία.
Αν μάλιστα στην πρακτική αυτή κομμάτων και υπουργών, προσθέσουμε και τις πιέσεις που ασκούνται από τους συρρικνωμένους μεν, φανατικούς δε πυρήνες των κομματικών μηχανισμών που η κυβέρνηση συνεργασίας, αφαιρεί μέρος της κομματικής εξουσίας που ασκούν, αλλά και μειώνει τα ιδιοτελή οφέλη που απορρέουν απ’ αυτήν, συμπεραίνουμε ότι το εγχείρημα της συνεργασίας, παρά την αναγκαιότητά του, δύσκολα θα περπατήσει. Αρκετοί είναι μάλιστα εκείνοι που θα ήθελαν και επιδιώκουν μια επανάληψη του σικέ παιχνιδιού του καλού και του κακού που έπαιζαν τα κόμματα την περίοδο της μεταπολιτευτικής νιρβάνας, με μεγάλη επιτυχία, και που το αποτέλεσμά του το ζούμε όλοι σήμερα. Φυσικά στις δημοκρατίες υπάρχουν οι διαδικασίες που μπορούν να γίνουν ειρηνικές ανατροπές και εκτεταμένες αποστρατεύσεις φθαρμένων πολιτικών σχηματισμών και προσώπων. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που η κατεστημένη πολιτική τάξη τρομάζει τόσο με τη βουβή οργή που εκφράζουν οι πολίτες μέσω των δημοσκοπήσεων.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
