Ακούγοντας τον Ανδρέα Λοβέρδο να εξορκίζει το μνημονιακό του παρελθόν, λέγοντας πως ήταν εκ των διαφωνούντων στην απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να ζητήσει τη συνδρομή του ΔΝΤ για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, καταλαβαίνει γιατί στη τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis πρώτο κόμμα με 37% είναι το κόμμα του “Κανένα”!
Η εξήγηση είναι απλή. Αν ρωτήσεις τον οιοδήποτε ασχολείται στοιχειωδώς με την επικαιρότητα, ποιον υπουργό θα χαρακτήριζε ένθερμο υποστηρικτή της πολιτικής των Μνημονίων, ο Ανδρέας Λοβέρδος θα ήταν μεταξύ των πρώτων που θα του έρχονταν στο μυαλό. Τώρα είναι ο ίδιος πολιτικός που λέει περίπου, “δεν είναι, δεν άκουσα”. Όπως προ μηνών ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης που αποκάλυψε πως δεν είχε διαβάσει το Μνημόνιο που υπέγραφε.
Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι πως εξαναγκάζουν τους πολίτες να αναζητούν την πολιτική τους εκπροσώπηση στον “κανένα”. Διότι η πολιτική είναι πρωτίστως θέμα αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης. Οι όποιες ιδέες και δεξιότητες έπονται. Οι πολιτικοί οφείλουν πρωτίστως να εμπνέουν εμπιστοσύνη. Ο λόγος τους να έχει συνέπεια και συνέχεια.
Δυστυχώς, για τη πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας οι έννοιες αυτές έχουν μικρή σημασία σε βαθμό που, αντιθέτως, η κυβίστηση να θεωρείται προσόν – υπό την οπτική της ικανότητας προσαρμογής στις νέες συνθήκες – και εξ αυτού να επιβραβεύεται.
Όμως στην περίπτωση του επικεφαλής της ΡΙΚΚΣΥ η πρόσφατη ομολογία δεν συγκροτεί ένα στοιχείο πολιτικής ωριμότητας, ούτε καν ρεαλισμού. Διότι, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι οι πολίτες πλέον αντιλαμβάνονται. Με απλά λόγια, αν ο Ανδρέας Λοβέρδος ήθελε να κερδίσει πόντους συμπάθειας, τώρα που είναι ανεξάρτητος βουλευτής και φλερτάρει με το ενδεχόμενο να γίνει αρχηγός κόμματος, το να προσπαθεί να αποποιηθεί το υπουργικό του παρελθόν συνιστά λάθος στρατηγική που θα τον οδηγήσει στην απαξίωση.
Ίσως θα ήταν καλύτερη ιδέα για τον ίδιο να κινηθεί στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Να υπερασπιστεί δηλαδή την πολιτική που εφάρμοσε (και την εφάρμοσε με αυταπάρνηση και επιμονή) ως υπουργός των Μνημονίων. Έτσι θα είχε τουλάχιστον κάποιες ελπίδες να κερδίσει όσους θεωρούν τα Μνημόνια ως αναγκαίο κακό. Θα εμφανιζόταν συνεπής με τα όσα πρέσβευε τα τελευταία χρόνια και θα συντηρούσε την αξιοπιστία του “μνημονιακού” υπουργού.
Το να επιχειρεί όμως εκ των υστέρων να εμφανιστεί ασυμβίβαστος όταν όλοι κατάλαβαν πως συμβιβάστηκε, ούτε ρεαλισμό δείχνει, ούτε πολιτική ωριμότητα.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο Ανδρέας Λοβέρδος. Είναι όλοι εκείνοι οι πολιτικοί που με ευκολία αλλάζουν θέσεις και απόψεις κατά πως τους βολεύει. Για αυτό κι οι πολίτες δεν θέλουν “κανένα” απ’ αυτούς.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
