ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Παπανδρέου έβαζε τέτοιο δίλημμα στο τραπέζι. Το έκανε και τον περασμένο Ιούνιο, όταν τηλεφώνησε στο Αντώνη Σαμαρά για να συζητήσουν το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης. Τελικά, αντί το Σαμαρά, το δίλημμα έφερε τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Οι δυο τους πλέον συγκυβερνούν…Σε …κλίμα Παπανδρέου την περασμένη Τρίτη ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης είπε στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: «Ρίξτε μας!». Έδειξε κι αυτός διατεθειμένος να απαλλαγεί από το …φορτίο της διακυβέρνησης.

Έχει στοιχεία πολιτικού καιροσκοπισμού τέτοιου είδους συμπεριφορά; Προφανώς. Το δίδυμο Παπανδρέου – Βενιζέλου δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ακολουθεί τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού. Κι αφού ορισμένοι σπεύδουν να τους φορτώσουν επιπρόσθετα βάρη και ευθύνες, εκείνοι δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να το αποφύγουν.

Για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ το δίλημμα είναι: Ή ψηφίζουμε τα νέα μέτρα κι αντιμετωπίζουμε όπως όπως την οργή των ψηφοφόρων μας. Ή τα καταψηφίζουμε, ρίχνουμε την κυβέρνηση, πάμε σε εκλογές και 90 από μας στο σπίτι μας… Ε, πώς να το κάνουμε όλα στη ζωή έχουν κάποιο κόστος. Κρίσιμες αποφάσεις και επιλογές, ακόμα μεγαλύτερο…

Για τον Αντώνη Σαμαρά τα πράγματα είναι ευκολότερα. Δεν θέλει να αναλάβει τώρα την εξουσία κι ας ζητά εκλογές. Προτιμά να παραμένει «χρυσή εφεδρεία» όταν έρθει η ώρα (του)… Γιατί λοιπόν να συναινέσει σε λύση συγκυβέρνησης; Άσε που στους δυο τρίτος δε χωρεί. Συνεπώς, μένει στην εκ του ασφαλούς κριτική και μιλά για μείωση των φόρων και για ανάπτυξη που αναπόφευκτα θα γίνει κάποια στιγμή για να σηκώσει η χώρα κεφάλι, αφού προηγουμένως έχει χαμηλώσει ή κοπεί το κεφάλι της πλειονότητας των Ελλήνων.

Εδώ λοιπόν είναι το πρόβλημα. Πως η πολιτική τάξη δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για το κεφάλι των Ελλήνων κι επιμένει να διαχειρίζεται μια μεγάλη εθνική κρίση με όρους μικροπολιτικής. Δεν αντιλαμβάνονται πως έτσι αυτοκαταργούνται. Πως όσο απαξιώνονται στα μάτια των πολιτών, στερούνται ουσιαστικής δημοκρατικής νομιμοποίησης και μετατρέπονται σε άβουλα εκτελεστικά όργανα των λογής συμφερόντων που ευλόγως κινούνται πέριξ της πολιτικής και την επηρεάζουν.

Όσοι είναι λοιπόν καιρός έχουν την ευκαιρία να συνεννοηθούν μεταξύ τους για την ίδια τους την …πολιτική επιβίωση. Που σημαίνει να συμφωνήσουν στο νέο αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, προτού κι αυτό τους επιβάλλουν άλλοι.