Μια μέρα πριν την έναρξη των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή και υπάρχουν δυο παράλληλες διαπραγματεύσεις. Η πρώτη αφορά σε αυτήν των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Η δεύτερη αφορά αυτήν της κυβέρνησης με την Τρόικα.
Για να υπάρξει κυβέρνηση πρέπει στην πρώτη διαπραγμάτευση να προκύψει συμβιβαστικό αποτέλεσμα. Για να υπάρξει χρηματοδότηση πρέπει το συμβιβαστικό αποτέλεσμα της πρώτης να αρέσει στην Τρόικα. Υπό μια έννοια η πρώτη διαπραγμάτευση είναι προσχηματική. Διότι, το όποιο (συμβιβαστικό) αποτέλεσμα θα πρέπει να τύχει της έγκρισης της Τρόικας. Διαφορετικά η δεύτερη διαπραγμάτευση διακόπτεται.
Σε μια δημοκρατική χώρα, σε ένα ανεξάρτητο κράτος θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο. Ειδάλλως πρόκειται για χώρα υποτελή. Οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης κυβέρνησης. Ας ορκιστεί πρωθυπουργός ο Ράιχενμπαχ, να διορίσει τους υπουργούς του και να κυβερνήσει!
Ευτυχώς όμως τα (δημοκρατικά) προσχήματα ακόμα τηρούνται. Και όσο ακόμα τηρούνται, οι “τύποι με τα γκρίζα κουστούμια” θα πρέπει να γνωρίζουν ότι προϋπόθεση της δικής τους διαπραγμάτευσης είναι η ύπαρξη (και διατήρησης) της ελληνικής κυβέρνησης. Διαφορετικά θα βρεθούν χωρίς συνομιλητή – ή τουλάχιστον χωρίς τον συνομιλητή της αρεσκείας τους…
Υποτίθεται πως οι συγκεκριμένοι κύριοι βρίσκονται στην Ελλάδα για να τη βοηθήσουν να βγει από την κρίση. Για να συνεισφέρουν με τη τεχνογνωσία τους, προκείμενου η Ελλάδα να ξαναβρεί το δρόμο της ανάπτυξης, να δημιουργηθεί νέος πλούτος και να πάρουν πίσω τα λεφτά εκείνοι που εκπροσωπούν. Συνεπώς, οφείλουν να είναι προσεκτικότεροι. Διότι προτού ολοκληρωθεί η πρώτη διαπραγμάτευση σπεύδουν να επηρεάσουν (αν όχι επιβάλλουν) το αποτέλεσμα της.
Υποτίθεται επίσης πως η κυβέρνηση συνεργασίας προέκυψε ως αποτέλεσμα της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού, ο οποίος (ούτε λίγο, ούτε πολύ) έδωσε εντολή στο πολιτικό προσωπικό της χώρας να βρει μια λύση που θα ευνοεί πρωτίστως τα συμφέροντα της χώρας και δευτερευόντως τα όποια συμφέροντα των δανειστών.
Στο πλαίσιο αυτό, ο ελληνικός λαός δεν συναίνεσε σε αθρόες απολύσεις στο Δημόσιο τομέα. Ούτε έδωσε λευκή επιταγή για το ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων. Ούτε έδωσε το πράσινο φως για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Αυτό δε σημαίνει πως αρνείται τις μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή, τον εκσυχρονισμό του κρατικού μηχανισμού, την αξιοποίηση της δημόσιας διοίκησης, την ριζική αλλαγή του φορολογικού συστήματος, τη βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος, την τόνωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
Προέκρινε, με απλά λόγια, τη χρυσή τομή και τη βέλτιστη λύση και εξουσιοδότησε ένα σημαντικό κομμάτι του (υπάρχοντος) πολιτικού συστήματος να τη βρει. Συνεπώς, αυτή θα είναι και η μόνη, πολιτικά νομιμοποιημένη, λύση που θα αποτελέσει το αντικείμενο της δεύτερης διαπραγμάτευσης…