Το τι σημαίνει η ψήφιση του Μνημονίου ΙΙΙ λίγο πολύ είναι γνωστό. Τις επιπτώσεις τις βιώνουν τρία χρόνια τώρα στο πετσί τους, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι και επιχειρήσεις.
Εκείνο όμως που δε γίνεται γνωστό είναι το τι θα σήμαινε η απόρριψη του πέραν των προφανών και …φοβικών, του τύπου πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, πολιτική αναταραχή (ίσως και αποσταθεροποίηση), εκλογές, χρεοκοπία, δραχμή, έξοδο από την Ευρωζώνη…. Και πως να γίνει, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ – που υποτίθεται διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας (αφού πλέον ο επικεφαλής του ζητά εκλογές), επιμένει να σχολιάζει τα μέτρα και την επικαιρότητα.
Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον αν ο Αλέξης Τσίπρας άφηνε αυτή τη δουλειά στα ΜΜΕ (“θεσμικά και “εναλλακτικά”) και παρουσίαζε στους Έλληνες τη δική του (πιο αισιόδοξη) προοπτική στην περίπτωση που το Μνημόνιο δεν ψηφιζόταν. Το ότι δεν το κάνει, σημαίνει: Είτε πως δεν μπορεί, είτε δεν θέλει. Επιτρέπει έτσι, στους μεν καλοπροαίρετους να αποδίδουν τη στάση σε ανικανότητα ή πολιτική προχειρότητα. Στους δε κακοπροαίρετους να του καταλογίζουν πως μπήκε κι αυτός στο “σύστημα” και παίζει κι αυτός το ρόλο του…
Σε κάθε περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αρχίσει να μιλά υπεύθυνα και να συμπεριφέρεται με σοβαρότητα. Το να στοιχίζεται με τους υπαλλήλους της Βουλής (την πλειονότητα των οποίων διόρισαν τα δυο αστικά κόμματα που ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολιτεύεται) οι οποίοι ζητούσαν να εξαιρεθούν των περικοπών είναι δείγμα πολιτικής αστειότητας και τον εξέθεσε σε ένα κόσμο ταλαιπωρημένο, αλλά υποψιασμένο, που κατανοεί πότε κάποιος επενδύει στη λαϊκή αγανάκτηση.
Αντί λοιπόν να περιμένει την πτώση της κυβέρνησης από το λαό, όπως διατείνεται, για να κληθεί να αναλάβει την εξουσία πάνω απ’ τα ερείπια, καλό θα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας να αναλάμβανε πρωτοβουλίες, ώστε να γράψει αυτός το ελληνικό Μνημόνιο που χρειάζεται η χώρα, αφού των ξένων “οδηγεί στην καταστροφή”. Και να το κάνει συνεργαζόμενος (και σεβόμενος τις απόψεις) των παραγόντων της αγοράς και των κοινωνικών εταίρων. Η αδιαφορία του να ανοίξει ένα τέτοιο διάλογο καταδεικνύει ανασφάλεια (προφανώς λόγω άγνοιας της αγοράς και των κανόνων λειτουργίας της) ή/και παρωχημένη πολιτική αντίληψη που δεν ταιριάζει σε ένα νέο, προοδευτικό υποτίθεται, πολιτικό.
Αν πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να συμβάλει στη σωτηρία θα πρέπει να εγκαταλείψει την ενοχλητική ρητορική των αμφιθεάτρων και την αντιπαραγωγική στάση του “όχι σε όλα”. Ουδείς, εχέφρων και σοβαρός πολίτης αυτής της χώρας θα τον ψέξει αν αρχίσει να συνομιλεί με τους παράγοντες της αγοράς, ούτε, πολύ περισσότερο θα του ζητήσει τα διαπιστευτήρια των αριστερών φρονημάτων του…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
