Δυο ειδήσεις που ενόψει εκλογών δημιουργούν εύλογες απορίες. Η πρώτη αφορά στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος ούτε λίγο, ούτε πολύ επανέλαβε για άλλη μια φορά πως ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος, η συμφωνημένη πολιτική δεν αλλάζει.
Απορία πρώτη. Αφού η πολιτική έχει συμφωνηθεί και δεν αλλάζει τότε γιατί να γίνουν εκλογές; Απορία δεύτερη. Όταν όλοι αναγνωρίζουν την ισχύς των γερμανικών θέσεων και τη δυνατότητα της γερμανικής ηγεσίας να τις επιβάλλει, πως ένας Έλληνας πολιτικός έχει την απαίτηση να πείσει τους ψηφοφόρους πως αν τον ψηφίσουν και του δώσουν αυτοδυναμία θα “λυθούν τα χέρια” του και θα μπορέσει να “σώσει” τη χώρα;
Η δεύτερη είδηση αφορά στον επικεφαλής της ευρωπαϊκής task force Χορστ Ράιχενμπαχ, ο οποίος παρουσίασε το σχέδιο του για την αναδιάρθρωση του ελληνικού κράτους. Απορία πρώτη. Ο κ. Ράιχενμπαχ που δεν είναι υποψήφιος πρωθυπουργός της Ελλάδας, έχει μεταρρυθμιστικό σχέδιο για το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Οι Έλληνες υποψήφιοι έχουν; Και αν δεν έχουν κάποιο άλλο, καθ’ ότι και να είχαν το σχέδιο του κ. Ράιχενμπαχ θα κύρωναν, (ούτε καν θα εφάρμοζαν…), τότε με ποια ατζέντα ζητούν την ψήφο των Ελλήνων πολιτών. Απορία δεύτερη. Από τη στιγμή που καθίσταται σαφές προς πάσα κατεύθυνση πως πλέον τα ηνία της χώρας αναλαμβάνουν ξένοι αξιωματούχοι, τι είδους δημοκρατική νομιμοποίηση θα προσφέρει το αποτέλεσμα της κάλπης και σε ποίους;
Είναι προφανές πως οι πολίτες καλούνται να επικυρώσουν και νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους προειλημμένες και γνωστές, συν τοις άλλοις, αποφάσεις. Είναι εξίσου προφανές πως δια της ψήφου τους θα περιορίσουν ακόμα περισσότερο τις όποιες δυνατότητες επιρροής για την αλλαγή μιας πολιτικής που αποδεδειγμένα (όπως αναγνωρίζει κι επίσημα η Τρόικα) έχει οδηγήσει την χώρα σε βαθιά ύφεση.
Απορία εύλογη. Για ποιο λόγο ένας ψηφοφόρος να προσέλθει στην κάλπη; Για να ασκήσει ένα (εκλογικό) δικαίωμα που επί της ουσίας και των προτέρων τού έχει αφαιρεθεί; Αν η ψήφος του ήταν το δημοκρατικό προαπαιτούμενο μιας πολιτικής εντολής με συγκεκριμένες δεσμεύσεις που θα δίνονταν σε κάθε βουλευτή, ο οποίος και θα ήταν υπόλογος έναντι του λαού σε περίπτωση που δεν τις τηρούσε, τότε, πράγματι, ο ψηφοφόρος είχε υποχρέωση να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα. Από τη στιγμή όμως που η πολιτική εντολή αλλοιώνεται σε “ψήφο κατά συνείδηση” στην οποία υποχρεώνεται ο κάθε βουλευτής με άλλοθι μια “αμφίβολη σωτηρία”, τότε μοιραία η αποχή αναδεικνύεται στο μοναδικό μετρήσιμο μέγεθος αμφισβήτησης της πολιτικής νομιμότητας ενός εν πολλοίς αναμενόμενου εκλογικού αποτελέσματος…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
