Υπάρχει ένα σενάριο που κυκλοφορεί στις ανά την επικράτεια πολιτικές συνάξεις, που θέλει την επί δύο εκλογικές αναμετρήσεις επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, να έχει μεθοδευτεί από τα “ξένα κέντρα αποφάσεων” για να θυμηθούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου, επειδή μόνο ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς θα μπορούσε να εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα του τρίτου μνημονίου, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Και φυσικά επικαλούνται την κοινή λογική που λέει πως μια οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση ήταν αδύνατον να κάνει ακόμη και την πιο οφθαλμοφανώς αναγκαία μεταρρύθμιση, χωρίς να “καεί η Αθήνα”.
Ίσως να έχουν δίκιο οι σεναριολόγοι, όχι τόσο ως προς την σύλληψη και τον σχεδιασμό, αλλά κυρίως λόγω του αποτελέσματος. Αν φανταστεί κάποιος τι γινόταν επί πρώτου μνημονίου, ή ακόμη και επί δευτέρου, με τις ακυρώσεις παρελάσεων στις εθνικές γιορτές, με τους προπηλακισμούς και τα γιαουρτώματα πολιτικών, με τις πλατείες των “αγανακτισμένων” όπου “ακροαριστερά και ακροδεξιά παλικάρια” συνυπήρχαν αρμονικά στον “αντιμνημονιακό αγώνα” για να συντάξουν τελικά το πιο σκληρό το πιο ακραίο μνημόνιο, προϊόν της επικοινωνιακά “σκληρής” διαπραγμάτευσης. Το παιχνίδι φαίνεται στημένο, αλλά δεν είναι.
[quote text_size=”small”]
Απλώς έγινε μια ακόμη επανάληψη του σκηνικού κατάληψης της εξουσίας εξ εφόδου και με την συμμετοχή του κόσμου που με αυτόν τον τρόπο δεν επιβράβευσε τα νέα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”, αλλά απλώς για μια ακόμη φορά ψήφισε τιμωρώντας.
[/quote]
Εξ άλλου στη χώρα μας έχουμε ελάχιστα παραδείγματα θετικής ψήφου καθώς συνήθως μάλλον καταψηφίζουμε κυβέρνηση παρά εκλέγουμε.
Όσο κι αν βιάστηκε λοιπόν ο Α. Τσίπρας να κάνει εκλογές πριν έρθουν τα ραβασάκια του υπό μόνιμη κατάργηση ΕΝΦΙΑ, πριν έρθει η λυπητερή των νέων φόρων του τρίτου μνημονίου, πριν ισοπεδωθούν προς τα κάτω οι “προστατευμένες” συντάξεις των απομάχων, τα πρώτα καμπανάκια άρχισαν να χτυπούν.
[quote text_size=”small”]
Το ισχυρό χαρτί της κυβέρνησης, ο πρόεδρός της, σύμφωνα με συνεργαζόμενη με την κομματική εφημερίδα της εταιρεία δημοσκοπήσεων, έχασε μέσα σε ένα μήνα, σε δημοτικότητα, έντεκα ολόκληρες μονάδες.
[/quote]
Φυσικά πρώτοι που την κάνουν για άλλες πολιτείες είναι εκείνοι που είχαν την αφέλεια να πιστέψουν πως αυτά τα ευχάριστα που τους έταζαν μπορούσαν να υλοποιηθούν και πως ένα μαγικό χέρι θα έσβηνε σε μια βραδιά χρέη, θα διασφάλιζε τα σπίτια από τους πλειστηριασμούς, θα επανέφερε τις συντάξεις, θα έσκιζε τα επαχθή μνημόνια και όλοι θα κολυμπούσαν πλέον “στο πιλάφι και στις αγκάλες των ουρί”.
Τα όνειρα φευ, κρατάνε δυστυχώς λίγο και η προσγείωση από το όνειρο, έρχεται συνήθως με επώδυνο τρόπο. Γιατί φυσικά εκείνοι που καλλιεργούσαν φρούδες ελπίδες γνώριζαν τι έκαναν και τι επιδίωκαν, καθώς και εκείνοι που τους περιτριγύριζαν για να συμμετάσχουν στη νομή της εξουσίας. Οι άλλοι, οι πεπεισμένοι και πάντα προδομένοι έχουν πλέον δύο δρόμους μπροστά τους να επιλέξουν. Είτε να απαιτήσουν από όλο το πολιτικό σύστημα να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα έχουν ως προοπτική τη δημιουργία μια σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, είτε να ακολουθήσουν την πεπατημένη, περιμένοντας έναν νέο θαυματοποιό που όταν έρθει στα πράγματα, να αναζητήσει λύση σε ένα τέταρτο, πιο οδυνηρό ακόμη μνημόνιο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
