Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη!!! Μετά από όσα έχει υποστεί η ελληνική οικονομία (επιχειρηματίες και εργαζόμενοι), η επίκληση της ανάπτυξης από δανειστές, ΜΜΕ και κυρίαρχες πολιτικές ηγεσίες είναι προϋπόθεση για την εμπέδωση ενός κλίματος αισιοδοξίας και ελπίδας.
Απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις της απαισιοδοξίας και της καταγγελίας που υποτίθεται εκφράζουν τα κόμματα της Αριστεράς, η προοπτική της ανάπτυξης θεωρείται αρκετή για να εξοπλίσει μια κοινωνία, έτοιμη να εκραγεί, με περισσότερη υπομονή και ανοχή στο να υπομείνει τη λιτότητα και τη βίαιη αλλαγή του προτύπου διαβίωσης της.
Είναι σαφές ότι κυβέρνηση, δανειστές και οικονομική ελίτ του τόπου, αντιλαμβάνονται το μέγεθος της λαϊκής δυσαρέσκειας και τον κίνδυνο να την εξαργυρώσει πολιτικά η Αριστερά. Υπό την απειλή μιας τέτοιας απρόσμενης πολιτικής μεταβολής, τα αστικά κόμματα επιδιώκουν να προωθήσουν τη μετάβαση στο νέο οικονομικό μοντέλο της χώρας, συντηρώντας ένα μίνιμουμ κοινωνικής συνοχής – στα όρια της κοινωνικής έκρηξης – μέσω της ιδεολογικοποίησης των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων που προκαλεί η ύφεση.
Είναι απολύτως λοιπόν λογικό ο Αντώνης Σαμαράς, που ετούτη την ώρα προβάλει ως επικεφαλής του επόμενου δικομματικού ή τρικομματικού κυβερνητικού σχήματος προκύψει των επερχόμενων εκλογών, να επιδιώκει να βρει ιδεολογικές αναφορές σε ένα ευρύ φάσμα ψηφοφόρων της Κεντροδεξιάς, καθιστώντας εμφανείς τις ιδεολογικές διαφορές της με την Αριστερά.
Η επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον της την περασμένη Τρίτη, επιβεβαιώνει προθέσεις που είχε από καιρό επισημάνει η στήλη. Είναι ένα πείραμα το οποίο ο πρόεδρος της ΝΔ δεν έχει λόγο να μη δοκιμάσει. Ίσως προβάλει και η μοναδική επιλογή του. Και είναι αλήθεια πως βρίσκει ευήκοα ώτα στην κοινωνία όταν σημειώνει πως “η Αριστερά δεν είναι υπεράνω κριτικής” για όσα συμβαίνουν σήμερα στον τόπο – ανεξαρτήτως αν δεν κυβέρνησε ποτέ.
Και είναι αλήθεια πως εύκολα θα μπορούσε να κατασκευάσει ένα “αποδιοπομπαίο τράγο” για όσα δεινά περνά η χώρα. Συχνά, τα κόμματα της Αριστεράς έχουν δώσει τροφή σε κριτική που την θέλουν να “στήριξε προνόμια και αγκυλώσεις της δημόσιας διοίκησης, που δημιούργησαν ακυβερνησία και όργιο σπατάλης”, ή να “έδιωξε επιχειρήσεις από την Ελλάδα με αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις” ή να “είναι ο κύριος υπαίτιος για την ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα”.
Το ερώτημα είναι αν το συγκεκριμένο πείραμα, οδηγεί στο στόχο. Στη διατήρηση δηλαδή της κοινωνικής συνοχής, μέσω της διατήρησης ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ζωής για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Το οποίο δεν επιτυγχάνεται με την επίκληση ιδεολογικών στερεοτύπων, αλλά με νέες δουλειές που θα δημιουργήσει η ανάπτυξη – κι όχι απλώς η επίκληση της.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
