Σε κάθε περίπτωση το δημοψήφισμα για μια δανειακή σύμβαση που καθορίζει το μέλλον της χώρας σημαίνει συνυπευθυνότητα. Είτε με «ναι» είτε με «όχι» είτε με αποχή, ο καθένας γίνεται (συν)υπεύθυνος για ό,τι συμβεί. Με αυτή την έννοια πρόκειται για κορύφωση της άμεσης δημοκρατίας.
Υπάρχει κι ο αντίλογος: Η ανωριμότητα του εκλογικού σώματος, η διάχυτη αντίληψη ότι η ψήφος δεν δίνεται στο ερώτημα, αλλά σε εκείνον που το απευθύνει. Υπό αυτή την έννοια το δημοψήφισμα λειτουργεί ως ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Εφόσον είναι αρνητική, οδηγεί τη χώρα σε εκλογές.
Οπότε γιατί να μη γίνουν τώρα εκλογές; Για τον ίδιο λόγο που δεν πρέπει να γίνουν. Εφόσον οι εκλογές προκαλούνται εξαιτίας μιας συμφωνίας που δεν κρίνεται επωφελής για τη χώρα και χρήζει «επαναδιαπραγμάτευσης». Εφόσον, έτσι κι αλλιώς, θα γίνει αντικείμενο της προεκλογικής αντιπαράθεσης, γιατί να μην γίνει με ξεκάθαρο τρόπο, ώστε άπαντες να τοποθετηθούν ξεκάθαρα επ’Α αυτής και να δοθεί η ευκαιρία στον κόσμο να ενημερωθεί και για το περιεχόμενο και για τις επιπτώσεις της.
Αν κάποιοι έχουν όφελος να αποκρυβεί το περιεχόμενο και οι επιπτώσεις της δανειακής σύμβασης, ο πρωθυπουργός αναλαμβάνοντας το ρίσκο της απόφασής του αποδεικνύει τη βούλησή του να γίνουν όλα στο φως. Δεν είναι μεταβίβαση ευθυνών. Είναι παραχώρηση δικαιώματος ανάληψης ευθυνών.
Προφανώς ήταν η μόνη λύση που του είχε απομείνει μετά την άρνηση της Ν.Δ. να «συνυπογράψει ένα λάθος», μετά τις επιφυλάξεις ενός σημαντικού μέρους της Kοινοβουλευτικής Oμάδας του ΠΑΣΟΚ να υποστηρίξουν τη νέα σύμβαση, μετά τη διαπιστωμένη αναντιστοιχία της κυβερνητικής πολιτικής με την κοινωνία, μετά την αδυναμία ή άρνηση του κρατικού μηχανισμού να εφαρμόσει τα νέα μέτρα, μετά την άρνηση του Παπανδρέου να τα επιβάλει με αυταρχικό τρόπο.
Η εξαγγελία για διεξαγωγή δημοψηφίσματος συνιστά απάντηση στον έμμεσο εκβιασμό στο οποίο υπόκειντο η κυβέρνηση από πολιτικά κόμματα και κοινωνικές ομάδες που αρνούνταν εκ του ασφαλούς οποιαδήποτε αλλαγή ή μεταρρύθμιση, φορτώνοντας όλο το βάρος της πολιτικής ευθύνης στην κυβέρνηση, η οποία αγωνιζόταν να «σώσει» τη χώρα πολιτικά απομονωμένη και κοινωνικά απονομιμοποιημένη.
Hταν και μια απάντηση στην αμφισημία αντιπολίτευσης, μελών της συμπολίτευσης και ΜΜΕ, με κάποιους να προτείνουν πρόωρες εκλογές, κάποιους άλλους να προεξοφλούν λιποταξία Παπανδρέου στην περίπτωση που τις προκηρύξει και κάποιους άλλους να προτείνουν κυβερνήσεις εθνικής ενότητας ή συνεργασίας χωρίς να αλλάξει η παρούσα σύνθεση της Βουλής…
Με την πρόταση δημοψηφίσματος –η διενέργεια του οποίου τίθεται εν αμφιβόλω μετά τις κινήσεις βουλευτών της συμπολίτευσης– ο Παπανδρέου διεκδικεί την ύστατη ευκαιρία για μια έντιμη αξιολόγηση της υστεροφημίας του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
